Roda JC Nieuwstopic
- Onderwerp starter Methone
- Startdatum
Gekken genoeg in Limburg, maar weinig gekken met zoveel geld.
Gevonden is niet de beste omschrijving denk ik. Frits Schrouff vult al jaren wat gaatjes binnen de club.
Ik weet nog niet wat ik er echt van moet vinden. Schrouff is tevens supporter en dat is in principe beter dan een willekeurige Chinees die vooral aan zijn eigen beurs denkt.
Maar ik wacht op de details voordat ik er echt wat van vind. Doelstelling hiervan is overduidelijk om weer in een betere categorie te komen, we hoeven geen echt gekke dingen te verwachten zoals grote investeringen.
Inmiddels zijn er wat meer details naar buiten gekomen en dat ziet er eigenlijk allemaal wel erg goed uit.
Het grootste probleem van de club was het negatieve eigen vermogen en de langlopende schulden plus de onenigheid met de gemeente. in beide gevallen is er nu enorme progressie geboekt.
Met de overname is het negatieve eigen vermogen en de schulden in 1 klap weggewerkt.
Daarnaast is er met de gemeente overeenstemming bereikt. De club had een openstaande vordering aan de gemeente die zou worden ingelost wanneer de hypotheek afbetaald zou zijn. Die openstaande vordering is nu verrekend met de nog openstaande huurschuld. Als compensatie is er een regeling afgesproken waarbij de gemeente het eerste recht krijgt op de mediagelden.
Concreet betekend dit dus dat Roda na afronding van de transacties schuldenvrij is en met een schone lei begint. Daarmee zou de club in 1 klap voldoen aan alle eisen van categorie 3 van het licentiesysteem.
De bedrijfsvoering was overigens de laatste seizoenen al niet meer verliesgevend, nu zijn ook alle problemen uit het verleden helemaal opgelost.
Het grootste probleem van de club was het negatieve eigen vermogen en de langlopende schulden plus de onenigheid met de gemeente. in beide gevallen is er nu enorme progressie geboekt.
Met de overname is het negatieve eigen vermogen en de schulden in 1 klap weggewerkt.
Daarnaast is er met de gemeente overeenstemming bereikt. De club had een openstaande vordering aan de gemeente die zou worden ingelost wanneer de hypotheek afbetaald zou zijn. Die openstaande vordering is nu verrekend met de nog openstaande huurschuld. Als compensatie is er een regeling afgesproken waarbij de gemeente het eerste recht krijgt op de mediagelden.
Concreet betekend dit dus dat Roda na afronding van de transacties schuldenvrij is en met een schone lei begint. Daarmee zou de club in 1 klap voldoen aan alle eisen van categorie 3 van het licentiesysteem.
De bedrijfsvoering was overigens de laatste seizoenen al niet meer verliesgevend, nu zijn ook alle problemen uit het verleden helemaal opgelost.
Een mooi stuk uit de krant van vandaag:
Vijf jaar geleden sloeg via Facebook de vonk over tussen Pierre Vermeulen (59) en Lonny Klamerek (57). De virtuoze vleugelspits van weleer en de kleindochter van een Poolse mijnwerker zijn sindsdien onafscheidelijk. Samen runnen ze de fanshop van Roda JC, waar iedereen zijn hart mag uitstorten. Er wordt gelachen, gegriend, gejubeld en gebeden.
De fanshop in het Parkstad Limburg Stadion is amper open, deze middag vlak voor kerst, als meteen duidelijk wordt waarom dit ook wel de huiskamer van Roda JC wordt genoemd. Een grijzende, wat breekbare man stapt naar binnen, laat zijn hand zwijgend glijden langs de blauwe Roda-polo’s en zoekt dan naar ogen die troost bieden. Direct weet Lonny Klamerek wat er aan de hand is. ,,Wiel heeft een knuffel nodig.” Ze stormt op hem af en geeft hem een omhelzing die meer zegt dan duizend woorden. Pierre Vermeulen, met een brok in de keel, doet de nazorg. Wiel, al meer dan veertig jaar hartstochtelijk Roda-supporter, leeft zichtbaar op. Hij heeft nog slechts enkele maanden te leven, zo is de verwachting van de artsen, maar in de huiskamer van Lonny en Pierre vindt hij houvast. Vastberaden rekent hij aan de kassa een nieuwe, blauwe polo af. Zolang Roda leeft, leeft Wiel ook nog. ,,Pierre, gaan we het redden in de eredivisie?”
Zo gaat het elke dag, zegt Pierre Vermeulen, en niet zelden krijgen de emoties vrij spel. Mensen lopen met een traan naar binnen en komen met een lach naar buiten. Vaak hebben ze niet eens iets gekocht. ,,Veel Roda-fans stappen naar binnen en zeggen dan: waar kom ik eigenlijk voor? Ze vinden hier een warm nest.” Lonny: ,,Mensen bellen de fanshop en zeggen dan: ‘hoi, met mij’. Alsof ik iedereen persoonlijk ken. Hier komen arm en rijk, we delen lief en leed met iedereen. Kijk maar eens naar de bidprentjes achter de kassa.”
Waar de Tour-karavaan ooit Jean & Mart had en BZN Jan & Annie, zo heeft Roda JC Pierre & Lonny. Gastheer en gastvrouw van fanshop annex huiskamer, maar nog zoveel meer. Verhalenvertellers op scholen, bezoekers van bejaardenhuizen, gangmakers van de Roda-community op Facebook. Ja, negenvoudig international Vermeulen voelt zich zelfs niet te groot om zich in het pak van de clubmascotte te hijsen. De perfecte ambassadeurs van de Roda Juliana Combinatie, waar onrust en nagelbijten nooit ver weg zijn, maar liefde en hartstocht voor de club toch altijd overwinnen.
Dik vijf jaar nu runt de virtuoze vleugelspits van weleer samen met zijn levenspartner de fanshop van Roda JC, ingeklemd tussen de hoofdentree van het stadion en de brasserie die ook het spelershome is. De werkverdeling is overzichtelijk. Lonny staat achter de kassa en regelt alles, van het promoten van geelzwarte spaarpotten tot de uitrol van de nieuwe koempelkledinglijn. Pierre drukt de namen op de shirts en is praatpaal voor de supporters, die het prachtig vinden dat een van de grootste iconen uit de Roda-historie een luisterend oor biedt. Vermeulen: ,,Als we naar scholen gaan, neem ik al mijn plakboeken mee. Die zijn door mijn moeder bijgehouden. In bejaardenhuizen ga ik gewoon een uur kletsen. Ouderen kunnen zich gisteren amper meer herinneren, maar de ploeg uit de jaren zeventig w?l. Nanninga, Vermeulen, Van der Lem. Als ik de microfoon pak, kan ik niet meer stoppen.” Klamerek: ,,Pierre eet en drinkt voetbal. Toen we gingen verhuizen, zag hij het huisnummer. Elf . ‘H?, mijn rugnummer’, zei hij.”
De levenspaden van beiden zijn op een bijzondere manier met elkaar verweven, als de draden van een suikerspin. Lonny kreeg voor het eerst een zwak voor Pierre toen hij nog voetbalde op het aloude Kaalheide, waar hij met zijn befaamde dribbels op de linkervleugel uitgroeide tot publiekslieveling. ,,Mijn nicht had een caf? om de hoek van het stadion. Daar waren we vaak. M’n vader ging meestal mee. Tijdens wedstrijden was hij zwaar onder de indruk van Pierre. ‘Die Vermeulen kan voetballen’. Vanaf dat moment ben ik hem blijven volgen.” De tovenaar van Kaalheide begon aan een zwerftocht, op zoek naar voetbalgeluk. Feyenoord, MVV, Paris SG, Tours, Stade Rennes. Terug in Limburg begon hij een tennispark, naast Klein Geusselt in Maastricht. Toen zijn vrouw Marie-Th?r?se in 2007 overleed, viel hij in een diep gat. Drie jaar later ontmoette hij zijn fan van het eerste uur, Lonny Klamerek. De vonk sloeg direct over. Pierre: ,,18 juli 2010, ik weet het nog precies. Lonny was een tijdje zonder vast werk geweest en kreeg een contract bij de fanshop van Roda. Op Facebook schreef ze: ‘eindelijk bij mijn clubje’. Ik schreef terug: ‘zullen we daar eentje op gaan drinken?’ Dat wilde ze wel.” Lonny: ,,We gingen eerst naar De Tapperij in Heerlen. Maar daar draaiden ze herriemuziek. Toen zijn we naar ‘t Brandje gegaan, een echt Roda-caf?. Het werd heel laat. En Pierre is nooit meer weggegaan.”
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Waar Lonny is, is Pierre en waar Pierre is, daar is Lonny. Beiden gek van voetbal, beiden uit een mijnwerkersfamilie. De opa van Lonny Klamerek kwam via Polen en Frankrijk als koempel naar Limburg. De vader van Pierre Vermeulen, Sjeng, zocht ook naar het zwarte goud. Zijn graf ligt in de schaduw van Kaalheide, niet ver achter het doel. Lonny over Pierre: ,,Wat een rust heeft die man. Ik ben een stuiteraar. Hij maakt zich nooit ergens druk om. Pierre remt mij af, dat heb ik nodig.” Pierre over Lonny: ,,We hebben veel gemeen. Praten veel over Roda, maar doen ook veel impulsief. Pakken we plots de auto en rijden we naar Kortrijk, waar we via een uitwisseling met fans bevriend zijn. Spontaan, wat kan het schelen? We willen niet alles uitstippelen.”
Roda JC is en blijft de rode draad in hun leven, de barometer die de gemoedstoestand bepaalt. Vandaag sidderen, morgen jubelen, altijd weer. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betr?bt. De degradatie in 2014 was een emotionele fragmentatiebom. Pierre & Lonny waanden zich sociaal werkers, binnen en buiten de fanshop. Klamerek: ,,Een Roda-supporter had twee weken voor de laatste wedstrijd tegen Go Ahead een droom opgeschreven. Roda dreigde te degraderen, maar op de valreep sprongen oud-spelers het veld op om dat af te wenden. G?ne Hanssen, Dick Nanninga, Ger Senden. En Pierre natuurlijk. Maar in de echte wereld degradeerde Roda toch. Die supporter trouwde diezelfde zomer en bijna alle spelers die hij in zijn droom had genoemd waren op de bruiloft. E?n voor ??n werden ze naar voren geroepen. Dick Nanninga sprak hem vanuit het ziekenhuis toe via een video-boodschap. De bruidegom barstte in tranen uit.”
E?n jaar later was alles vergeven en vergeten. Na bloedstollende play-offs keerde de koempelclub terug in de eredivisie. Pierre Vermeulen, die rustige dus, ging helemaal los. Maar had ook gemengde gevoelens. Dick Nanninga, de kameraad die in de gouden Roda-jaren zijn voorzetten als kogels binnen kopte, voelde het einde naderen. Twee benen geamputeerd. Vlak voor zijn sterfdag, 21 juli 2015, ging Vermeulen de laatste keer op bezoek. Alleen. ,,Lonny en ik kwamen vaak bij hem. Dick was ondanks alles optimistisch, bleef maar mopjes vertellen. Toen kwam die laatste keer.” Lonny: ,,Toen Pierre thuis kwam, zag ik het meteen aan zijn gezicht. Het ging niet goed met Dick. Een paar dagen later is hij overleden.” Ook zijn bidprentje heeft een plaats gekregen in de huiskamer van Roda JC, achter de kassa, naast het leliewitte uitshirt met nummer 11 dat Pierre Vermeulen in de jaren zeventig droeg. Een huiskamer waarin gelachen en gegriend mag worden, geknuffeld en gebeden. Guy Ramos, vorig seizoen aanvoerder van Roda JC, voelde zich zo thuis in de fanshop van het Parkstad Limburg Stadion dat hij urenlang achter de balie meehielp. Toen hij vertrok kreeg hij van de gastheer en gastvrouw een diploma: ‘Voor de beste stagiair ooit.’ Hij is alweer weg, zoals zoveel spelers komen en gaan in een wereld die o zo vluchtig is. Maar Lonny & Pierre blijven, in goede en slechte tijden. Pierre Vermeulen: ,,We huilen hier samen en we lachen hier samen.” Lonny Klamerek: ,,We houden vol. Totdat we met een zwartgele rollator naar binnen komen.”
Vijf jaar geleden sloeg via Facebook de vonk over tussen Pierre Vermeulen (59) en Lonny Klamerek (57). De virtuoze vleugelspits van weleer en de kleindochter van een Poolse mijnwerker zijn sindsdien onafscheidelijk. Samen runnen ze de fanshop van Roda JC, waar iedereen zijn hart mag uitstorten. Er wordt gelachen, gegriend, gejubeld en gebeden.
De fanshop in het Parkstad Limburg Stadion is amper open, deze middag vlak voor kerst, als meteen duidelijk wordt waarom dit ook wel de huiskamer van Roda JC wordt genoemd. Een grijzende, wat breekbare man stapt naar binnen, laat zijn hand zwijgend glijden langs de blauwe Roda-polo’s en zoekt dan naar ogen die troost bieden. Direct weet Lonny Klamerek wat er aan de hand is. ,,Wiel heeft een knuffel nodig.” Ze stormt op hem af en geeft hem een omhelzing die meer zegt dan duizend woorden. Pierre Vermeulen, met een brok in de keel, doet de nazorg. Wiel, al meer dan veertig jaar hartstochtelijk Roda-supporter, leeft zichtbaar op. Hij heeft nog slechts enkele maanden te leven, zo is de verwachting van de artsen, maar in de huiskamer van Lonny en Pierre vindt hij houvast. Vastberaden rekent hij aan de kassa een nieuwe, blauwe polo af. Zolang Roda leeft, leeft Wiel ook nog. ,,Pierre, gaan we het redden in de eredivisie?”
Zo gaat het elke dag, zegt Pierre Vermeulen, en niet zelden krijgen de emoties vrij spel. Mensen lopen met een traan naar binnen en komen met een lach naar buiten. Vaak hebben ze niet eens iets gekocht. ,,Veel Roda-fans stappen naar binnen en zeggen dan: waar kom ik eigenlijk voor? Ze vinden hier een warm nest.” Lonny: ,,Mensen bellen de fanshop en zeggen dan: ‘hoi, met mij’. Alsof ik iedereen persoonlijk ken. Hier komen arm en rijk, we delen lief en leed met iedereen. Kijk maar eens naar de bidprentjes achter de kassa.”
Waar de Tour-karavaan ooit Jean & Mart had en BZN Jan & Annie, zo heeft Roda JC Pierre & Lonny. Gastheer en gastvrouw van fanshop annex huiskamer, maar nog zoveel meer. Verhalenvertellers op scholen, bezoekers van bejaardenhuizen, gangmakers van de Roda-community op Facebook. Ja, negenvoudig international Vermeulen voelt zich zelfs niet te groot om zich in het pak van de clubmascotte te hijsen. De perfecte ambassadeurs van de Roda Juliana Combinatie, waar onrust en nagelbijten nooit ver weg zijn, maar liefde en hartstocht voor de club toch altijd overwinnen.
Dik vijf jaar nu runt de virtuoze vleugelspits van weleer samen met zijn levenspartner de fanshop van Roda JC, ingeklemd tussen de hoofdentree van het stadion en de brasserie die ook het spelershome is. De werkverdeling is overzichtelijk. Lonny staat achter de kassa en regelt alles, van het promoten van geelzwarte spaarpotten tot de uitrol van de nieuwe koempelkledinglijn. Pierre drukt de namen op de shirts en is praatpaal voor de supporters, die het prachtig vinden dat een van de grootste iconen uit de Roda-historie een luisterend oor biedt. Vermeulen: ,,Als we naar scholen gaan, neem ik al mijn plakboeken mee. Die zijn door mijn moeder bijgehouden. In bejaardenhuizen ga ik gewoon een uur kletsen. Ouderen kunnen zich gisteren amper meer herinneren, maar de ploeg uit de jaren zeventig w?l. Nanninga, Vermeulen, Van der Lem. Als ik de microfoon pak, kan ik niet meer stoppen.” Klamerek: ,,Pierre eet en drinkt voetbal. Toen we gingen verhuizen, zag hij het huisnummer. Elf . ‘H?, mijn rugnummer’, zei hij.”
De levenspaden van beiden zijn op een bijzondere manier met elkaar verweven, als de draden van een suikerspin. Lonny kreeg voor het eerst een zwak voor Pierre toen hij nog voetbalde op het aloude Kaalheide, waar hij met zijn befaamde dribbels op de linkervleugel uitgroeide tot publiekslieveling. ,,Mijn nicht had een caf? om de hoek van het stadion. Daar waren we vaak. M’n vader ging meestal mee. Tijdens wedstrijden was hij zwaar onder de indruk van Pierre. ‘Die Vermeulen kan voetballen’. Vanaf dat moment ben ik hem blijven volgen.” De tovenaar van Kaalheide begon aan een zwerftocht, op zoek naar voetbalgeluk. Feyenoord, MVV, Paris SG, Tours, Stade Rennes. Terug in Limburg begon hij een tennispark, naast Klein Geusselt in Maastricht. Toen zijn vrouw Marie-Th?r?se in 2007 overleed, viel hij in een diep gat. Drie jaar later ontmoette hij zijn fan van het eerste uur, Lonny Klamerek. De vonk sloeg direct over. Pierre: ,,18 juli 2010, ik weet het nog precies. Lonny was een tijdje zonder vast werk geweest en kreeg een contract bij de fanshop van Roda. Op Facebook schreef ze: ‘eindelijk bij mijn clubje’. Ik schreef terug: ‘zullen we daar eentje op gaan drinken?’ Dat wilde ze wel.” Lonny: ,,We gingen eerst naar De Tapperij in Heerlen. Maar daar draaiden ze herriemuziek. Toen zijn we naar ‘t Brandje gegaan, een echt Roda-caf?. Het werd heel laat. En Pierre is nooit meer weggegaan.”
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Waar Lonny is, is Pierre en waar Pierre is, daar is Lonny. Beiden gek van voetbal, beiden uit een mijnwerkersfamilie. De opa van Lonny Klamerek kwam via Polen en Frankrijk als koempel naar Limburg. De vader van Pierre Vermeulen, Sjeng, zocht ook naar het zwarte goud. Zijn graf ligt in de schaduw van Kaalheide, niet ver achter het doel. Lonny over Pierre: ,,Wat een rust heeft die man. Ik ben een stuiteraar. Hij maakt zich nooit ergens druk om. Pierre remt mij af, dat heb ik nodig.” Pierre over Lonny: ,,We hebben veel gemeen. Praten veel over Roda, maar doen ook veel impulsief. Pakken we plots de auto en rijden we naar Kortrijk, waar we via een uitwisseling met fans bevriend zijn. Spontaan, wat kan het schelen? We willen niet alles uitstippelen.”
Roda JC is en blijft de rode draad in hun leven, de barometer die de gemoedstoestand bepaalt. Vandaag sidderen, morgen jubelen, altijd weer. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betr?bt. De degradatie in 2014 was een emotionele fragmentatiebom. Pierre & Lonny waanden zich sociaal werkers, binnen en buiten de fanshop. Klamerek: ,,Een Roda-supporter had twee weken voor de laatste wedstrijd tegen Go Ahead een droom opgeschreven. Roda dreigde te degraderen, maar op de valreep sprongen oud-spelers het veld op om dat af te wenden. G?ne Hanssen, Dick Nanninga, Ger Senden. En Pierre natuurlijk. Maar in de echte wereld degradeerde Roda toch. Die supporter trouwde diezelfde zomer en bijna alle spelers die hij in zijn droom had genoemd waren op de bruiloft. E?n voor ??n werden ze naar voren geroepen. Dick Nanninga sprak hem vanuit het ziekenhuis toe via een video-boodschap. De bruidegom barstte in tranen uit.”
E?n jaar later was alles vergeven en vergeten. Na bloedstollende play-offs keerde de koempelclub terug in de eredivisie. Pierre Vermeulen, die rustige dus, ging helemaal los. Maar had ook gemengde gevoelens. Dick Nanninga, de kameraad die in de gouden Roda-jaren zijn voorzetten als kogels binnen kopte, voelde het einde naderen. Twee benen geamputeerd. Vlak voor zijn sterfdag, 21 juli 2015, ging Vermeulen de laatste keer op bezoek. Alleen. ,,Lonny en ik kwamen vaak bij hem. Dick was ondanks alles optimistisch, bleef maar mopjes vertellen. Toen kwam die laatste keer.” Lonny: ,,Toen Pierre thuis kwam, zag ik het meteen aan zijn gezicht. Het ging niet goed met Dick. Een paar dagen later is hij overleden.” Ook zijn bidprentje heeft een plaats gekregen in de huiskamer van Roda JC, achter de kassa, naast het leliewitte uitshirt met nummer 11 dat Pierre Vermeulen in de jaren zeventig droeg. Een huiskamer waarin gelachen en gegriend mag worden, geknuffeld en gebeden. Guy Ramos, vorig seizoen aanvoerder van Roda JC, voelde zich zo thuis in de fanshop van het Parkstad Limburg Stadion dat hij urenlang achter de balie meehielp. Toen hij vertrok kreeg hij van de gastheer en gastvrouw een diploma: ‘Voor de beste stagiair ooit.’ Hij is alweer weg, zoals zoveel spelers komen en gaan in een wereld die o zo vluchtig is. Maar Lonny & Pierre blijven, in goede en slechte tijden. Pierre Vermeulen: ,,We huilen hier samen en we lachen hier samen.” Lonny Klamerek: ,,We houden vol. Totdat we met een zwartgele rollator naar binnen komen.”
Ja, dat denk ik wel. Hij heeft pech dat Foppe Otigba opstelt, want hij was altijd basisspeler (mits fit...)
Pascallovic
Well-known member
Voor zijn kruisbandblessure was Buijs gewoon een prima Eredivisiespeler. Zowel in Breda, als in Heerenveen.
We hebben er weer twee spelers bij.
Ugur Inceman. Die naam kende ik al ergens van en hij speelde in ver verleden voor Alemannia Aachen. 34 jaar en geboren in Aken maar de laatste 10 jaar actief in de hoogste Turkse klasse.
En Kristoffer Peterson wordt gehuurd van Utrecht, die ken ik dan alleen van die kaakslag door Kali.
Ugur Inceman. Die naam kende ik al ergens van en hij speelde in ver verleden voor Alemannia Aachen. 34 jaar en geboren in Aken maar de laatste 10 jaar actief in de hoogste Turkse klasse.
En Kristoffer Peterson wordt gehuurd van Utrecht, die ken ik dan alleen van die kaakslag door Kali.
Waar heeft die de laatste tijd uitgehangen?
Pascallovic
Well-known member
Via Valenciennes naar Qarabag in Azerbeidzjan.