De interviews van Stijn Vreven met NOS, FOX en Omroep Brabant na NAC–Feyenoord waren genot. Daar stond hij: een ingehouden, maar duidelijk zichtbare ergernis. Een vaatje buskruit dat op ontploffen stond, edoch, met een triomfantelijke blik in zijn ogen. Het journaille wilde het hebben over het wegsturen naar de tribune, Vreven vond dat bijzaak. Irrelevant. Hij wilde het hebben over de wedstrijd. Er was vandaag maar ??n ding van belang: winnen van Feyenoord. En dat was gelukt. H?e? Ook irrelevant. Een discutabele penalty is ook een penalty. Zijn tirade in de vierde minuut was hartverwarmend. ‘Een 110% penalty en rode kaart’, noemde hij het. Mwoa, je k?n ‘m geven, Nijhuis deed het niet.
Later, op de tribune, ging het gewoon door. Schreeuwen, opstoken, meeleven, coachen. Clownesk? Een dorpsgek? Voor de b?hne? Nee, dit is geen act, dit is gemeend en uit het hart. Zeker, een recidivist, want dit ?s Vreven. Dit is een man die zichzelf vergeet en maar ??n ding voor ogen heeft: winnen. NAC in de eredivisie houden. Robert Maaskant sloopte eens een dugout, meer soortgelijke incidenten rond NAC-trainers kan ik me niet heugen. Maaskant deed het uit onmacht; hij kreeg het niet aan de praat, degradatie was onvermijdelijk. Bij Vreven is het geen onmacht. Hij port, pookt, leeft mee, schreeuwt en is simpelweg een supporter die zijn ploeg naar een overwinning wil schreeuwen.
Een veelgehoord kritiek op NAC is het hoge aantal huurlingen. Zo kun je niet bouwen en zo kan de achterban zich niet identificeren met spelers. Dat eerste klopt feitelijk, maar wie bouwt wel in de eredivisie? Voor het NAC-publiek lijkt het niet uit te maken. Het heeft spelers als Umar Sadiq, Manu Garc?a en Angeli?o allang in de armen gesloten. Dat identificeren heb ik nooit begrepen. Hoe kun je je identificeren met een voetballer? 25 jaar geleden keek ik wel op tegen spelers. Tegen Pierre van Hooijdonk, John Lammers, Ton Lokhoff. En ik droomde ervan eenzelfde snorretje te kweken als dat van Jack Koumans. Maar identificeren?
NAC-supporters zijn op hun best als er een vermeende overtreding wordt gemaakt en de scheids niet fluit. De welbekende vlam in de pan, de massale fluitconcerten. Minutenlange tirades, terwijl vrijwel iedereen weet dat er niets aan de hand was. Het vuurtje opstoken, leven in de brouwerij brengen. H?e NAC wint is onbelangrijk. Als er maar gewonnen wordt; bij voorkeur met een beukend NAC, bij voorkeur door toedoen van supporters. Volgens diverse media zou Vreven ongeschikt zijn om trainer in het profvoetbal te zijn; hij vervult immers een voorbeeldfunctie en de angst bestaat dat de jeugd zijn gedrag kopieert. Lijkt mij vergezocht.
Vreven is geen voorbeeld, Vreven is een spiegel. En als je je er niet in herkent, is het jouw evenbeeld niet. Want zaterdagavond bewees Stijn Vreven eens te meer: met hem kan het NAC-publiek zich identificeren. De rust en de redelijkheid zelve buiten het veld, ??n brok passie en vastbeslotenheid erbinnen. Vreven is alles wat de NAC-supporter is, alles wat de NAC-supporter wenst. Het is letterlijk decennia geleden dat dat gebeurd is. NAC zou een geweldig statement maken als ze zijn contract juist nu verlengen.