Dat NAC onderin de Eredivisie bungelt en al na ??n wedstrijd uit het bekertoernooi ligt is ronduit treurig. Dat het gisteren ook nog eens uitgeschakeld werd door de nummer twaalf van de Keuken Kampioen Divisie maakt het bijna ondraaglijk. Ik snapte dan ook wel dat er na afloop supporters waren, die de moeite namen om naar Zundert te rijden om daar de bus op te wachten. Als supporter heb je niet heel veel mogelijkheden om, anders dan in het stadion, tijdens een training of online, je woede te laten blijken. En zeker als die woede nog vers is, snap ik dat je die direct wilt uiten.
Nu ben ik zelf niet zo’n busopwachter. Dat is allereerst omdat ik tamelijk lui aangelegd ben. Omdat ik in Den Haag werk, kon ik onmogelijk op tijd in Waalwijk zijn en dus zat ik thuis voor de televisie. Na het laatste fluitsignaal voelde het als erg veel gedoe om van de bank te komen en naar Zundert te rijden. De voornaamste reden dat ik thuis bleef, is echter omdat ik niet zo goed weet wat ik precies in Zundert zou moeten doen. Als de bus stopt, lijkt het me heerlijk om spelers en trainer een paar minuten de huid vol te schelden, maar wat doe je daarna? Ik zou me nogal ongemakkelijk voelen, denk ik. Hoe ga je in een paar minuten van totale woede naar iemand een fijne avond wensen? Ik heb immers ook geen zin om daar anderhalf uur te staan. Het leek me daarom gisteren handiger die situatie maar helemaal te vermijden. Neemt niet weg dat ik echt heel goed begrijp dat andere mensen daar wel gaan staan. Ik snap de woede en onmacht volkomen.
Het is natuurlijk niet de eerste keer dat NAC zo schandalig slecht presteert. Ik ga sinds midden jaren tachtig naar NAC en ben sindsdien meer dan eens teleurgesteld. Ik herken inmiddels een proces bij mezelf. Ik was gisteravond woest en ben dat eigenlijk nog steeds. Het wil er bij mij gewoon niet in dat deze spelers niet beter kunnen. Ze hebben het allemaal tot profvoetballer geschopt. Dat red je niet puur op talent. Je moet daarvoor het vermogen hebben om jezelf te motiveren, nog een keer extra je best te doen en diep te gaan. Als je je best namelijk niet had gedaan, had je het niet tot dit niveau gered. Ik kan daarom niks met Kastaneer die na negen van de tien mislukte acties meteen stopt met alles en kijkt hoe zijn tegenstander aan een aanval begint. Ik kan ook helemaal niks met Sporkslede, die met zijn hoofd ergens anders zit en gewoon niet oplet als hij een bal terugspeelt. En als ik terugdenk aan al het andere slap, onge?nspireerd gepruts van dit seizoen, begint mijn bloed alweer te koken.
– Adem in. Adem uit. Adem in. Adem uit. Denk aan babyzeehondjes –
Goed. Punt is dus dat ik boos ben als NAC er een teringzooi van maakt. Ik haat op zulke momenten eigenlijk de volledige selectie en technische staf tot op het bot. Na een tijdje wordt die woede frustratie. Dat is stap twee van mijn proces. Want of ik het op dit soort momenten nou leuk vind of niet, ik zit toch aan deze club vast. Hoe zeer die slappe zakken er ook een puinhoop van maken en met welk schrijnend gebrek aan beleving ze ook op het veld staan, ik heb geen andere opties dan NAC. Mijn vader houdt heel veel van me, maar hij heeft me op mijn vierde met de grootst mogelijke haat-liefdeverhouding denkbaar opgezadeld. E?n waar ik hem zeldzaam dankbaar voor ben en in tijden al deze om vervloek.
Na al die jaren heb ik een mechanisme ontwikkeld om met deze situaties om te gaan. Ik heb echt helemaal niks met dit elftal en het kost daarom misschien wat meer moeite dan anders, maar het werkt wel. Er is geen andere optie dan te accepteren dat ik het (in ieder geval voorlopig) met dit team, deze staf en deze directie zal moeten doen. Ik kan niet veel anders doen dan dit seizoen met hen uitzitten en heb mezelf daarom geleerd naar het grote plaatje te kijken. Dat is stap drie. Het is ergens een heel geruststellende gedachte dat het allemaal passanten zijn. Zelfs in het zwartste scenario zijn zij niet meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de club. Als we nu degraderen, is dat niet de eerste keer en het zal ook zeer waarschijnlijk niet de laatste keer zijn. Alle degradaties deden onnoemelijk veel zeer, maar alle keren is de club erbovenop gekomen. En lang nadat alle verantwoordelijken hun biezen hebben gepakt, staan wij er nog. Hoezeer jullie er met zijn allen ook een puinhoop van maken, jullie krijgen mijn club toch niet kapot.
Dat gevoel ga ik zaterdag tegen PSV vieren. Het maakt me geen flikker uit of jullie winnen of verliezen. Ik sta daar, omdat ik tot in het diepst van mijn wezen van deze club hou en omdat ik honderd procent zeker weet dat NAC nooit verloren gaat. Wat er ook gebeurt
