Huisdieren
- Onderwerp starter fr-keff
- Startdatum
Abubakari
Well-known member
Het wordt een beetje een familie of gezinslid, zeker als ze al zo lang een trouwe vriend zijn geweest. Want dat zijn dieren, onvoorwaardelijke vrienden die je nooit een nare streek zullen leveren (tenzij je kipfilet op het aanrecht laat liggen als je van plan was het te ontdooien maar opeens gaat de telefoon of de deurbel, maar dan vangen ze gewoon een andere vogel voor je die ze dan voor de deur neerleggen als dank voor wat je voor ze doet, heb ik mijn mensenvrienden nog nooit zien doen), kortom, wat een treurige kattendag. Sterkte.
Bonehead
Well-known member
Allen dank voor de lieve woorden. Ik ben normaal niet van het digitaal rouwen. Het gaat door een hard bot. Ik heb haar gisteren laten cremeren. Het verhaal gaat verder dan alleen het beestje. Ik ga het nog op papier zetten. Een ode aan de Goedele. Meer dan een poespoes.
Bonehead
Well-known member
Ode aan de Goedele
Voor liefste en mooiste poespoes van de wereld
11 november 2010. Mijn vader wil weer bij mijn moeder zijn en is gestopt met alle medicatie. Hij krijgt iets meer morfine dan goed voor hem is. Aan zijn sterfbed praten over onze dierenliefde. Ik moest en zal een kat nemen en hij had een adresje. Zijn laatste jaren was hij fanatiek als vrijwilliger bij de dierenambulance en er zat een opvang in Rijssen waar een aardige mevrouw katten met liefde opving. Op 12 november gaat mijn vader voorgoed slapen en op 13 november blaast hij in mijn bijzijn zijn laatste adem uit.
In februari ben ik voor de achtste en laatste keer naar Cuba geweest. Alles in het teken van afscheid. Toen ik weer kwam heb ik stoute schoenen aan getrokken en de opvang. Een vrouw met een wel heel zwoele stem nodigde mij uit om langs te komen. Eerst moest ik allerlei zaken halen zoals een kattenbak, voer en speeltjes om mijn nieuwe maatje een fijn thuis te kunnen geven. Op zondagmiddag ben ik naar Rijssen gereden. Ergens diep verscholen in de bossen van De Brekeld was een boerderijtje. Een oudere zieke vrouw deed open. Ze had terminale kanker. In een schuur zat de opvang. Tientallen katten hadden daar hun thuis.
Eenmaal binnen zagen een aantal katten hun kans schoon. Ze kwamen direct op mij af in de hoop dat ik hun een nieuw thuis zou geven. De wijsheid uit het verleden. Ik zoek een kat die geen drang heeft om naar buiten te gaan. Ik woon in een wijk en dat is geen katvriendelijke buurt. Onze Duitse kater Leonardo is daar op wrede manier achter gekomen. Daarbij is het ook een huisdier en hoeft een ander geen last daarvan te hebben. Moeilijke vraag zei ze. Die dan die daarboven in dat mandje ligt. Die? Daar zit toch geen leven in? Dat is een heel rustig beestje. Okay doe die maar. De papierwinkel. Jij bent het trotse baasje van Goedele. Van wie? Goedele. GOE-DE-LE? Wie noemt in godsvredesnaam haar poes Goedele? Ja dat weet ik ook niet. Wil je hem anders noemen? Dat kan. Luisteren katten naar hun naam. Nee. Nou dan heeft het ook weinig zin om het te veranderen. Tis wel een mooi beestje. Zwart met een witte streep. Een echte Heraclespoes. Hoe oud is ze? Geen idee. Ouder dan vier jaar. Wat krijg je van mij? Niks. Je vader deed zoveel goed werk en ben blij dat deze poes een goed tehuis krijgt. Daar ben ik van overtuigd.
De enigste keer dat ze hierin heeft gelegen.
Een andere belofte dan het aanschaffen van een kat was de wereld verkennen. In 2014 ging ik voor 24 dagen naar Canada. Ik had daarvoor al op de katten van collega Henk gepast en deze twee waren helaas kort achter elkaar overleden. Maar Goedele mocht ook op vakantie. Naar Henk. Henk is dol op katten en hoewel ik ruimschoots genoeg voer had meegegeven kwam Henk nog te kort. Naar vier weken kreeg ik een vierkante Goedele weer die ineens zwaar miauwde. De eerste dagen was Goedele boos op mij. Ik had haar in de steek gelaten en ze liet zich niet meer zien. Maar na een dag of drie had ze mij vergeven en mocht ik haar weer aaien.
Ineens had Goedele een hard stuk in haar oog. Toen ik dat weghaalde ging haar oog dicht zitten met rommel. Dat hield niet op en we gingen naar de dierenarts. Dierenarts Johan gaf aan dat ik moest overwegen haar in te laten slapen. Dat wilde ik niet. Haar oog werd schoongemaakt en er bleek achter oog een holte ze zijn ingevreten. Dat harde stukje was waarschijnlijk bot. De dierenarts achtte de kans groot dat het weer kwam. Maar Goedele was goed te pas en was weer vanouds naar de behandeling.
De jaren vlogen voorbij. Ik maakte elke jaar een bijzondere reis en Goedele vierde vakantie bij Henk en Ineke waar ze straalverwend werd. Als ik vrij was at ik tussen de middag brood en Goedele zat ernaast. Haring in tomatensaus was haar favoriet want dan mocht ze het schaaltje uitlikken en dat vond ze fantastisch. Ook werd ze meer kundig met andere mensen. Vooral als Henk op visite kwam, maar ook bij anderen liet ze zich meer zien. Ze had haar vaste stekjes op de bank, op tafel in een stoel en voor het raam. Lekker relaxen.
Ze werd ouder en kreeg last van hoestbuien. Meestal was het na een paar keer kuchen wel over, maar vorig jaar werd het hevig. Ze krijste het uit en ik ging met haar naar de dierenarts. Inslapen was weer het devies van Johan. Dat wou ik weer niet. Ze kreeg een oppepper en een paar later dartelde ze weer rond in het huis alsof er niets was gebeurd. Ze had nierziekte en moest aan andere voeding. Dat hebben we maar gedaan. Ook op vakantie ging het weer goed. Ik kreeg haar bijna niet mee naar huis.
Zaterdag 30 mei kwam ze bij mij liggen. Ik krabbelde haar buik dat ineens heel hard was geworden. Toch at en dronk ze wel goed. Tweede pinksterdag lag ze raar in de kamer. Ik heb haar opgepakt en op haar kussen gelegd. Ze ademde heel zwaar. Toen ik thuis was van het terras zag ik dat ze niet meer at. Ze verstopte zich onder het bed. Als ik naast haar kwam liggen zocht ze mijn hand en mocht ik haar kopje aaien.
Ze kwam er niet overheen en dronk nog minimaal en at niks meer. Dat ging niet goed en besloot dat als de situatie niet veranderde dat ik donderdag na het werk met haar naar de dierenarts zou gaan. Die zou weer over inslapen beginnen vreesde ik. Ik reed elke dag met een blok in de maag naar huis. Verstoppen onder bed terwijl haar ademhaling nu wel rustig was. Ik vond donderdagmorgen nog iets wat leek op een haarbal. Donderdagmiddag vreesde ik onderweg naar huis het ergste. Eenmaal thuis heb ik haar zoals gewoonlijk opgezocht. Ze lag in een rare houding in slaapkamer. Ze voelde nog warm aan, maar ze haalde geen adem meer. Er was een einde gekomen aan het leven van Goedele. Dikke tranen van verdriet.
Mijn zus opgebeld en zij en mijn zwager kwamen direct. Ze hadden een doos meegenomen. Ik heb haar daar ingelegd toen ik haar nageltjes uit de vloerbedekking trok. Ik heb haar in de koelkast gelegd tussen de flesjes bier. Ik wou haar laten cremeren en ik heb contact gezocht met Veenrust. De dame belde mij direct op. Op vrijdag kon ik haar brengen. Tussen het janken door heb ik al het spul van Goedele opgeruimd. Er is een einde gekomen aan een tijdperk. Ik wil ook geen kat weer. Dit was een belofte aan mijn vader en Goedele heeft een mooi kattenleven gehad.
Vrijdag heb ik haar weggebracht. En wordt nog een afdruk in gips van haar pootje gemaakt ter herinnering. Ik heb foto’s van haar alleen meestal deed ze net haar kop naar beneden en kun je niet goed zien hoe mooi ze eigenlijk was. Het was een lief beest en ik mis haar ontzettend. Goedele mijn vriendinnetje. Bedankt voor ruim 9 mooie jaren. Je was een prachtbeest. Een knuffelkont en eigenwijs als het baasje. Je hebt mijn leven verrijkt en ik kijk met plezier terug aan onze tijd.
Goedele, adieu mon amie
Voor liefste en mooiste poespoes van de wereld
11 november 2010. Mijn vader wil weer bij mijn moeder zijn en is gestopt met alle medicatie. Hij krijgt iets meer morfine dan goed voor hem is. Aan zijn sterfbed praten over onze dierenliefde. Ik moest en zal een kat nemen en hij had een adresje. Zijn laatste jaren was hij fanatiek als vrijwilliger bij de dierenambulance en er zat een opvang in Rijssen waar een aardige mevrouw katten met liefde opving. Op 12 november gaat mijn vader voorgoed slapen en op 13 november blaast hij in mijn bijzijn zijn laatste adem uit.
In februari ben ik voor de achtste en laatste keer naar Cuba geweest. Alles in het teken van afscheid. Toen ik weer kwam heb ik stoute schoenen aan getrokken en de opvang. Een vrouw met een wel heel zwoele stem nodigde mij uit om langs te komen. Eerst moest ik allerlei zaken halen zoals een kattenbak, voer en speeltjes om mijn nieuwe maatje een fijn thuis te kunnen geven. Op zondagmiddag ben ik naar Rijssen gereden. Ergens diep verscholen in de bossen van De Brekeld was een boerderijtje. Een oudere zieke vrouw deed open. Ze had terminale kanker. In een schuur zat de opvang. Tientallen katten hadden daar hun thuis.
Eenmaal binnen zagen een aantal katten hun kans schoon. Ze kwamen direct op mij af in de hoop dat ik hun een nieuw thuis zou geven. De wijsheid uit het verleden. Ik zoek een kat die geen drang heeft om naar buiten te gaan. Ik woon in een wijk en dat is geen katvriendelijke buurt. Onze Duitse kater Leonardo is daar op wrede manier achter gekomen. Daarbij is het ook een huisdier en hoeft een ander geen last daarvan te hebben. Moeilijke vraag zei ze. Die dan die daarboven in dat mandje ligt. Die? Daar zit toch geen leven in? Dat is een heel rustig beestje. Okay doe die maar. De papierwinkel. Jij bent het trotse baasje van Goedele. Van wie? Goedele. GOE-DE-LE? Wie noemt in godsvredesnaam haar poes Goedele? Ja dat weet ik ook niet. Wil je hem anders noemen? Dat kan. Luisteren katten naar hun naam. Nee. Nou dan heeft het ook weinig zin om het te veranderen. Tis wel een mooi beestje. Zwart met een witte streep. Een echte Heraclespoes. Hoe oud is ze? Geen idee. Ouder dan vier jaar. Wat krijg je van mij? Niks. Je vader deed zoveel goed werk en ben blij dat deze poes een goed tehuis krijgt. Daar ben ik van overtuigd.
De enigste keer dat ze hierin heeft gelegen.
Een andere belofte dan het aanschaffen van een kat was de wereld verkennen. In 2014 ging ik voor 24 dagen naar Canada. Ik had daarvoor al op de katten van collega Henk gepast en deze twee waren helaas kort achter elkaar overleden. Maar Goedele mocht ook op vakantie. Naar Henk. Henk is dol op katten en hoewel ik ruimschoots genoeg voer had meegegeven kwam Henk nog te kort. Naar vier weken kreeg ik een vierkante Goedele weer die ineens zwaar miauwde. De eerste dagen was Goedele boos op mij. Ik had haar in de steek gelaten en ze liet zich niet meer zien. Maar na een dag of drie had ze mij vergeven en mocht ik haar weer aaien.
Ineens had Goedele een hard stuk in haar oog. Toen ik dat weghaalde ging haar oog dicht zitten met rommel. Dat hield niet op en we gingen naar de dierenarts. Dierenarts Johan gaf aan dat ik moest overwegen haar in te laten slapen. Dat wilde ik niet. Haar oog werd schoongemaakt en er bleek achter oog een holte ze zijn ingevreten. Dat harde stukje was waarschijnlijk bot. De dierenarts achtte de kans groot dat het weer kwam. Maar Goedele was goed te pas en was weer vanouds naar de behandeling.
De jaren vlogen voorbij. Ik maakte elke jaar een bijzondere reis en Goedele vierde vakantie bij Henk en Ineke waar ze straalverwend werd. Als ik vrij was at ik tussen de middag brood en Goedele zat ernaast. Haring in tomatensaus was haar favoriet want dan mocht ze het schaaltje uitlikken en dat vond ze fantastisch. Ook werd ze meer kundig met andere mensen. Vooral als Henk op visite kwam, maar ook bij anderen liet ze zich meer zien. Ze had haar vaste stekjes op de bank, op tafel in een stoel en voor het raam. Lekker relaxen.
Ze werd ouder en kreeg last van hoestbuien. Meestal was het na een paar keer kuchen wel over, maar vorig jaar werd het hevig. Ze krijste het uit en ik ging met haar naar de dierenarts. Inslapen was weer het devies van Johan. Dat wou ik weer niet. Ze kreeg een oppepper en een paar later dartelde ze weer rond in het huis alsof er niets was gebeurd. Ze had nierziekte en moest aan andere voeding. Dat hebben we maar gedaan. Ook op vakantie ging het weer goed. Ik kreeg haar bijna niet mee naar huis.
Zaterdag 30 mei kwam ze bij mij liggen. Ik krabbelde haar buik dat ineens heel hard was geworden. Toch at en dronk ze wel goed. Tweede pinksterdag lag ze raar in de kamer. Ik heb haar opgepakt en op haar kussen gelegd. Ze ademde heel zwaar. Toen ik thuis was van het terras zag ik dat ze niet meer at. Ze verstopte zich onder het bed. Als ik naast haar kwam liggen zocht ze mijn hand en mocht ik haar kopje aaien.
Ze kwam er niet overheen en dronk nog minimaal en at niks meer. Dat ging niet goed en besloot dat als de situatie niet veranderde dat ik donderdag na het werk met haar naar de dierenarts zou gaan. Die zou weer over inslapen beginnen vreesde ik. Ik reed elke dag met een blok in de maag naar huis. Verstoppen onder bed terwijl haar ademhaling nu wel rustig was. Ik vond donderdagmorgen nog iets wat leek op een haarbal. Donderdagmiddag vreesde ik onderweg naar huis het ergste. Eenmaal thuis heb ik haar zoals gewoonlijk opgezocht. Ze lag in een rare houding in slaapkamer. Ze voelde nog warm aan, maar ze haalde geen adem meer. Er was een einde gekomen aan het leven van Goedele. Dikke tranen van verdriet.
Mijn zus opgebeld en zij en mijn zwager kwamen direct. Ze hadden een doos meegenomen. Ik heb haar daar ingelegd toen ik haar nageltjes uit de vloerbedekking trok. Ik heb haar in de koelkast gelegd tussen de flesjes bier. Ik wou haar laten cremeren en ik heb contact gezocht met Veenrust. De dame belde mij direct op. Op vrijdag kon ik haar brengen. Tussen het janken door heb ik al het spul van Goedele opgeruimd. Er is een einde gekomen aan een tijdperk. Ik wil ook geen kat weer. Dit was een belofte aan mijn vader en Goedele heeft een mooi kattenleven gehad.
Vrijdag heb ik haar weggebracht. En wordt nog een afdruk in gips van haar pootje gemaakt ter herinnering. Ik heb foto’s van haar alleen meestal deed ze net haar kop naar beneden en kun je niet goed zien hoe mooi ze eigenlijk was. Het was een lief beest en ik mis haar ontzettend. Goedele mijn vriendinnetje. Bedankt voor ruim 9 mooie jaren. Je was een prachtbeest. Een knuffelkont en eigenwijs als het baasje. Je hebt mijn leven verrijkt en ik kijk met plezier terug aan onze tijd.
Goedele, adieu mon amie
Bijlagen
Laatst bewerkt:
Bonehead
Well-known member
Ten eerste was dit een belofte aan mijn vader. Ten tweede denk ik zeker op korte termijn het emotioneel niet aan te kunnen. Daarbij heb ik altijd een beroep kunnen doen op een collega om op de kat te passen. Tot slot was het beest grotendeels van de dag alleen. Ik vind het egoïstisch om zo'n beest dat weer aan te gaan doen. Tuurlijk kreeg ze alle aandacht als ik thuis was, maar ik ben nu eenmaal niet vaak thuis en dat is de laatste jaren alleen maar meer geworden.
Atreides
Well-known member
Wacht gewoon een tijdje (maandje of drie ofzo) en neem dan een asielkat. Die is dolblij met de vrijheid en een warm huis. Dat je regelmatig weg bent is voor een asielkat ook gewoon niet zo erg omdat de kwaliteit van leven gigantisch omhoog is gegaan.
Maakt denk ik ook dat je Goedele op termijn wat minder mist.
Batigoal
Well-known member
Dit heb ik 2 jaar geleden ook gedaan. Hartstikke leuk en ze hebben elkaar.
Atreides
Well-known member
Dat twee hoog maakt niet zo heel veel uit. De leefruimte wel.
Heb ik zelf inderdaad ook gedaan. Twee kittens uit hetzelfde nest is een feest om te zien. Die hebben zoveel lol met elkaar qua spelen en gezellig samen liggen/slapen.
Helaas is die rooie aangereden en daardoor komen te overlijden. Maar ik heb geen moment spijt gehad van twee jonge katten.