Het paard van ome Tjeerd
- Onderwerp starter Unregistere
- Startdatum
gevegt
Well-known member
Mee eens. De laatste was niet echt goed leesbaar. En ja, ik had mijn leesbril op.
JFK
Well-known member
Wat is jouw frustratie met die lineaire TV?
Ben je ooit een keer vol lul gezet op die lienaire TV voor een miljoenenpubliek?
Ik kan me voorstellen dat daar erg mee zit.
Ik kan er toch niets aan doen dat jij mislukt bent in het leven?
U.G.
Well-known member
Je kan wel mooi beeldend schrijven Unregistere .
Hij is waarschijnlijk druk bezig aan een column over jullie.
Niet zo chique Unregistere om inhoud DM te gaan delen.
SuikerBrood
Well-known member
Ik ken je verder niet, maar je komt nogal verzuurd over.
JFK
Well-known member
Dus als je die bijdrages niet leuk vindt, ben je verzuurd?
Eef de Kip
Well-known member
Nee omdat hij in elk topic nu als een klein kind aan het reageren is komt hij nogal verzuurd over.
SuikerBrood
Well-known member
Unregistere
Well-known member
Beetje druk geweest, dus de frequentie wat aangepast. Elke dag werd, zelfs met een inhaalslag, een beetje veel. Dus nu dan eindelijk de column uit de editie van 13 mei. De redactrice was weer laaiend enthousiast, ze belde zelfs op en zat drie minuten te jubelen. Leek Meg Ryan wel in dat restaurant in die scène in When Garry Met Shally. Volgens haar zijn de columns een groot succes, dat de losse verkoop enorm doet stijgen. Alleen is er geen losse verkoop, dus het was volgens haar 'bij wijze spreken'.
De Plaag van het Perenlaantje
Het leven in lockdown begint zijn sporen achter te laten. Ik heb nog nooit zoveel televisie gekeken als de laatste maanden. Het punt is bereikt waarop ik full Angela de Jong kan gaan. Programma's bekijken, met een blikje Fernandes en een zak chips bij de hand om je gezouten mening te geven. Dat is toch een mooi beroep dat die Angela heeft of niet dan? Het is wel al zo oud als de weg naar de Veersedijk natuurlijk. Niet voor niets was Henkie van den Berg - of was het nou Karel van Dam, meneer Hermsen? - in 'Toen Geluk Nog Heel Gewoon Was' al televisierecensent voor de bruine rioolkarperkrant van Simon O. Stokvis. Zijn bijnaam was 'de Gesel van het Gooi'. Zelf ben ik inmiddels uitgegroeid tot 'de Plaag van het Perenlaantje'.
Vroeger was dat toch allemaal wat specialer. Dat je als kind gewoon dagen kon uitkijken naar een bepaald programma. Doet-ie het of doet-ie het niet? Of een bijzonder avondje, zoals het Songfestival. Dan mocht je opblijven, cijfers geven. Spannend hoor! Hopen maar dat Nederland zou winnen, maar dat lukte in die tijd niet vaak. Willeke Alberti weet nog steeds niet waar de zon is. Aan het eind van de avond gingen ze de jury langs, die lazen de punten op. Dat je zus dan heel overdreven articulerend 'Netterlents, twellef points. Niederlende zwulluf puunkte, Peejiebaaa doooeeeezzeeeee pwènnnn' zat te roepen omdat ze wilde laten weten dat ze in de brugklas zat en haar talen wel sprak. We wonnen nooit, al kan de huidige generatie zich dat misschien niet voorstellen, me duncant.
Als m'n zus zo interessant zat te doen, zette ik trouwens mijn troefkaart in. ,,Jij hebt geen kaart gekregen van DJ Kat", wierp ik dan tegen. En dat klopte. Ik wel. Persoonlijk ondertekend door die stoere kat in zijn leren jekkie die samen met Linda de Mol plaatjes draaide. En bij het stemmen voor de burgemeester van het Fabeltjesbos was mijn keuze Chico de Lama de winnaar en haar favoriet Zaza Zebra niet. Hatsekidee, daar kwamen Ed, Willem en John de Bever met de waterpomptang en die kregen die lach niet van mijn gezicht. Trouwens, detectiveseries waren later ook altijd heel spannend. Daar praatte je over met je vrienden. Wij smulden van De Kock - met kaa oo cee kaa - en zijn assistent Fledderus. In zijn regenjas loste hij alle moorden toch maar mooi op. En je zou toch bij de Limburgse politie mogen zitten om heel de dag achter Angela's schijven aan te rennen. Dat was een goede carrièremove van die Fledderus, die ouwe grijze inruilen voor Kim uit Goede Tijden. Tenminste, mijn zus zei dat ze Kim heette, want wij keken dat nooit. Wij keken De Snorkels. Of De Bereboot.
Afgelopen week stuitte ik bij het recreatief recenseren op Lego Masters. Een leuk programma. Zelf hadden we dat vroeger ook, Lego. Lekker bouwen, lang niet zo goed als die gasten uit het programma. Ik had de boomhut van de vrijbuiters. Alleen het woord al, vrijbuiter. Dat leek ons wel wat hoor... Een beetje doen waar je zin in hebt, avonturen beleven in het bos. Dat je in je vrijbuiterskostuum op de internationale dag van het naakt tuinieren wel een paar buurvrouwen wist waar je het onkruid wilde gaan wieden. Maar niemand van ons is daadwerkelijk vrijbuiter geworden. Of tuinman. Ook geen Lego Master trouwens. Herbert misschien nog het meest, die is architect en heeft nog eens een wijkje in de Volgerlanden ontworpen. Dan ben je als maatje toch trots als je daar langs die huizen rijdt.
Ik zag ook het programma 'Jouw Stad, Mijn Dorp'. Dat was wat! Twee langbenige, rondborstige en uitdagend geklede Rotterdamse glamourpoezen gingen in strakke lederen broek of spijkerbroek in een Zeeuws gehucht werken met invalide dieren, terwijl de broodnuchtere pa en zoon uit Zeeland in Rotterdam ineens als fotomodellen moesten leven. Onbewust denk je dan toch na wat je een stedeling zou willen laten zien in ons mooie dorpje. Het Baxpark, natuurlijk. De Jits misschien, waar je vroeger je shoarma haalde en vervolgens gassen uit je lijf liet ontsnappen waarmee je Zlatan Hoessein makkelijk uit Koeweit had kunnen verdrijven? Kan, maar die zaak heet tegenwoordig anders. Dan toch maar 't landje. Een stukje grasveld, waar we vroeger voetbalden of gewoon wat rondhingen. Met Henkie, Loetje, Witte Wim, Rooie Wim, Herbert. En Walter, als die geen huiswerk moest maken. Ook met meiden. Ruth, Naomi, lange Lisa, kleine Lisa, Mandy.
De mooiste zomer was die van 1998. Witte Wim had een gitaar op de kop getikt en nam die dan mee. Hij had ook een paar liedjes van de toen erg populaire Acda en de Monnik uit zijn hoofd geleerd. Zaten we daar met z'n allen te zingen dat we onszelf niet of nooit geweest waren. Net het Ambachtse Woodstock. De meiden plukten bloemetjes en deden die in hun haar, niet wetende dat 't landje overdag vaak werd gebruikt als uitlaatgebied voor honden. Het madeliefje dat Ruth in heur haar stopte was eerder die dag waarschijnlijk besproeid door een Fikkie, Loebas of Hector met hoge nood. Wat niet weet, wat niet deert. Hele teksten kenden we uit ons hoofd. "Moeten we doen jaaaaaaaa, kom maaarrrr eeeeteeeeeeeeeeeennnnnnn. Zegt ze leuheuk, dan zie je Heeennkkkkkkk. En jij denkt Henk, wie mag dat weeeezzzzzeeennnnn?" Misschien wel de vreemdste zin die Tobias en Paul ooit schreven. Henk... Wie is dat dan? Ten Cate, Bres, Krol, Panky, onze maat Henkie? Of de schilder of Speedy Henk van de voetbal? Dat je aanschuift voor een diner bij een oude vlam en dat die kale schilder met zijn overall nog aan een soepbord uitslurpt en jouw jeugdliefde een goedkeurende tik op haar achterwerk geeft? Ja, dahag Esmée!
Van #MeToo hadden ze in die tijd ook nog nooit gehoord. Ik geef het programma vier sterren.
De Plaag van het Perenlaantje
Het leven in lockdown begint zijn sporen achter te laten. Ik heb nog nooit zoveel televisie gekeken als de laatste maanden. Het punt is bereikt waarop ik full Angela de Jong kan gaan. Programma's bekijken, met een blikje Fernandes en een zak chips bij de hand om je gezouten mening te geven. Dat is toch een mooi beroep dat die Angela heeft of niet dan? Het is wel al zo oud als de weg naar de Veersedijk natuurlijk. Niet voor niets was Henkie van den Berg - of was het nou Karel van Dam, meneer Hermsen? - in 'Toen Geluk Nog Heel Gewoon Was' al televisierecensent voor de bruine rioolkarperkrant van Simon O. Stokvis. Zijn bijnaam was 'de Gesel van het Gooi'. Zelf ben ik inmiddels uitgegroeid tot 'de Plaag van het Perenlaantje'.
Vroeger was dat toch allemaal wat specialer. Dat je als kind gewoon dagen kon uitkijken naar een bepaald programma. Doet-ie het of doet-ie het niet? Of een bijzonder avondje, zoals het Songfestival. Dan mocht je opblijven, cijfers geven. Spannend hoor! Hopen maar dat Nederland zou winnen, maar dat lukte in die tijd niet vaak. Willeke Alberti weet nog steeds niet waar de zon is. Aan het eind van de avond gingen ze de jury langs, die lazen de punten op. Dat je zus dan heel overdreven articulerend 'Netterlents, twellef points. Niederlende zwulluf puunkte, Peejiebaaa doooeeeezzeeeee pwènnnn' zat te roepen omdat ze wilde laten weten dat ze in de brugklas zat en haar talen wel sprak. We wonnen nooit, al kan de huidige generatie zich dat misschien niet voorstellen, me duncant.
Als m'n zus zo interessant zat te doen, zette ik trouwens mijn troefkaart in. ,,Jij hebt geen kaart gekregen van DJ Kat", wierp ik dan tegen. En dat klopte. Ik wel. Persoonlijk ondertekend door die stoere kat in zijn leren jekkie die samen met Linda de Mol plaatjes draaide. En bij het stemmen voor de burgemeester van het Fabeltjesbos was mijn keuze Chico de Lama de winnaar en haar favoriet Zaza Zebra niet. Hatsekidee, daar kwamen Ed, Willem en John de Bever met de waterpomptang en die kregen die lach niet van mijn gezicht. Trouwens, detectiveseries waren later ook altijd heel spannend. Daar praatte je over met je vrienden. Wij smulden van De Kock - met kaa oo cee kaa - en zijn assistent Fledderus. In zijn regenjas loste hij alle moorden toch maar mooi op. En je zou toch bij de Limburgse politie mogen zitten om heel de dag achter Angela's schijven aan te rennen. Dat was een goede carrièremove van die Fledderus, die ouwe grijze inruilen voor Kim uit Goede Tijden. Tenminste, mijn zus zei dat ze Kim heette, want wij keken dat nooit. Wij keken De Snorkels. Of De Bereboot.
Afgelopen week stuitte ik bij het recreatief recenseren op Lego Masters. Een leuk programma. Zelf hadden we dat vroeger ook, Lego. Lekker bouwen, lang niet zo goed als die gasten uit het programma. Ik had de boomhut van de vrijbuiters. Alleen het woord al, vrijbuiter. Dat leek ons wel wat hoor... Een beetje doen waar je zin in hebt, avonturen beleven in het bos. Dat je in je vrijbuiterskostuum op de internationale dag van het naakt tuinieren wel een paar buurvrouwen wist waar je het onkruid wilde gaan wieden. Maar niemand van ons is daadwerkelijk vrijbuiter geworden. Of tuinman. Ook geen Lego Master trouwens. Herbert misschien nog het meest, die is architect en heeft nog eens een wijkje in de Volgerlanden ontworpen. Dan ben je als maatje toch trots als je daar langs die huizen rijdt.
Ik zag ook het programma 'Jouw Stad, Mijn Dorp'. Dat was wat! Twee langbenige, rondborstige en uitdagend geklede Rotterdamse glamourpoezen gingen in strakke lederen broek of spijkerbroek in een Zeeuws gehucht werken met invalide dieren, terwijl de broodnuchtere pa en zoon uit Zeeland in Rotterdam ineens als fotomodellen moesten leven. Onbewust denk je dan toch na wat je een stedeling zou willen laten zien in ons mooie dorpje. Het Baxpark, natuurlijk. De Jits misschien, waar je vroeger je shoarma haalde en vervolgens gassen uit je lijf liet ontsnappen waarmee je Zlatan Hoessein makkelijk uit Koeweit had kunnen verdrijven? Kan, maar die zaak heet tegenwoordig anders. Dan toch maar 't landje. Een stukje grasveld, waar we vroeger voetbalden of gewoon wat rondhingen. Met Henkie, Loetje, Witte Wim, Rooie Wim, Herbert. En Walter, als die geen huiswerk moest maken. Ook met meiden. Ruth, Naomi, lange Lisa, kleine Lisa, Mandy.
De mooiste zomer was die van 1998. Witte Wim had een gitaar op de kop getikt en nam die dan mee. Hij had ook een paar liedjes van de toen erg populaire Acda en de Monnik uit zijn hoofd geleerd. Zaten we daar met z'n allen te zingen dat we onszelf niet of nooit geweest waren. Net het Ambachtse Woodstock. De meiden plukten bloemetjes en deden die in hun haar, niet wetende dat 't landje overdag vaak werd gebruikt als uitlaatgebied voor honden. Het madeliefje dat Ruth in heur haar stopte was eerder die dag waarschijnlijk besproeid door een Fikkie, Loebas of Hector met hoge nood. Wat niet weet, wat niet deert. Hele teksten kenden we uit ons hoofd. "Moeten we doen jaaaaaaaa, kom maaarrrr eeeeteeeeeeeeeeeennnnnnn. Zegt ze leuheuk, dan zie je Heeennkkkkkkk. En jij denkt Henk, wie mag dat weeeezzzzzeeennnnn?" Misschien wel de vreemdste zin die Tobias en Paul ooit schreven. Henk... Wie is dat dan? Ten Cate, Bres, Krol, Panky, onze maat Henkie? Of de schilder of Speedy Henk van de voetbal? Dat je aanschuift voor een diner bij een oude vlam en dat die kale schilder met zijn overall nog aan een soepbord uitslurpt en jouw jeugdliefde een goedkeurende tik op haar achterwerk geeft? Ja, dahag Esmée!
Van #MeToo hadden ze in die tijd ook nog nooit gehoord. Ik geef het programma vier sterren.
gevegt
Well-known member
Helemaal mee eens!:duim:
Unregistere
Well-known member
Zeker, Bernard was dat. Verloor later de strijd van de kale Barthez.