Blijf dan ook gewoon weg uit dit topic.
Het paard van ome Tjeerd
- Onderwerp starter Unregistere
- Startdatum
Blijf dan ook gewoon weg uit dit topic.
Unregistere
Well-known member
Dan ook maar even de column uit de editie van 20 mei. Had in de aanloop naar die column de redactrice aan de lijn. ,,Het zijn rare weken", verzuchtte ze, doelend op al die vrije dagen zoals Hemelvaartsdag en de dag daarna. Was ik wel met haar eens. Daar past dan best een rare column tussen, dus uiteraard weer iets aangeleverd en tot mijn vreugde was er al weer een mooi plekje gereserveerd. Nog voor de column van de alpaca's Ohio en Kwint, die wekelijks over hun belevenissen vertellen. Was de redactrice geen fan van, veel te wollig. Gelijk heeft ze.
De krullen van de juf
De lockdown wordt voorzichtig afgebouwd. Dat hebben we al kunnen zien, het Baxpark en het parkje achter Happy Italia worden steeds drukker. Trainingen bij sportclubs mogen weer, de weekmarkt is terug. Dat laatste is natuurlijk geweldig. Alleen de essentiële kramen mochten er staan. Dan schrik je eerst nog even, maar in een dorp waar de ambtsketen wordt gedragen door een schapenboer hoef je niet zo angstig te zijn. Natuurlijk is de loempiatent essentieel, net als het kraampje met sokken. Als ze maar van geitenwol zijn, je zou er een hangsik van krijgen. Maar het mooiste nieuws is toch wel dat de scholen weer open zijn!!!
Mijn nichtje mocht eindelijk haar spreekbeurt houden, liet ze mij afgelopen week videobellend weten. Ze had hem over Monique Geuze gehouden. Goed onderwerp. Vond haar juf ook. Heel modern, ze kreeg een negen. Daar kan je mee thuisblijven. Juf was vol lof over het feit dat mijn nichtje had verteld dat kleine Monique vroeger hier in het dorp al filmde op de kermis. Ze leest dit krantje dus niet, want dat had ze kunnen weten. Het is haar vergeven. Mijn nichtje heeft een heel hippe juf. Een twintigster, met sneakertjes van New In Balance en zo'n spijkerbroek met gaten. Modern brilletje, dat haar op een aantrekkelijke manier streng maakt. Althans, dat vinden de vaders en de ooms. Heel wat anders dan de gereformeerde juffen die ik vanaf mijn balkon naar hun werk kan zien lopen 's morgens. Daarvan weet je zeker dat ze de krullen niet alleen op hun hoofd hebben.
Het doet mij vaak denken aan mijn eigen tijd op de basisschool. De school waar de ark van Noach een prominente plaats op het plein had gekregen. Daar kon je in spelen. Dat deden we dus ook. Henkie, Loetje, Rooie Wim, Witte Wim, Herbert en ik. Walter ook nog, als hij niet met een snotneus ziek gemeld was door zijn moeder. Die hield dertig jaar terug alle coronaprotocollen al voorbeeldig in de gaten. Dat speeltoestel was trouwens niet zonder gevaar. Geïnspireerd door de dagopening van juf Rianna, die altijd met een paraplu naar school kwam, probeerde Loetje ooit de vredesduif te imiteren. Met een takje in de mond beklom hij de ark, waarna hij, na de zakelijke, doch belangrijke mededeling dat de zondvloed was beëindigd, een poging waagde om te vliegen. Mislukte faliekant, al hield hij er op wat schaafwonden na niets aan over. Had hij bij de openbaren niet hoeven te proberen.
Onze leukste juf was juf Vere-Lise. Ze was nog lekker jong, een twintigster ook. Haar lange zwarte haar wapperde altijd vrolijk in de wind, tenzij ze een paardenstaart droeg. Of een heel mooie vlecht, waar mijn zus met haar vriendinnen altijd vol bewondering naar keek. Terugdenkend aan juf Vere-Lise komen er soms vreemde herinneringen boven. Zo wist Henkie nog zeker dat hij 'ze in zijn nek voelde liggen als ze hem kwam aanwijzen waar het lijdend voorwerp stond' en durfde Rooie Wim er heel wat om te verwedden dat je 'zo in d'r bloesje kon kijken en dat ze los in de mand lagen'. Dat zeggen ze nu. Toen niet, we waren negen en Europees kampioen. Juf Vere-Lise was vooral leuk om heel andere redenen. Ze kon van die mooie krullen zetten, hele sierlijke. Met pennen in allerlei kleurtjes en niet alleen met de saaie rode pen die meester De Laat altijd gebruikte.
Nog gaver werd het als je een stickertje van de juf kreeg. En dan zat je goed bij juf Vere-Lise, want haar vriend werkte bij de drukkerij van Bruynzeel en had toegang tot de stickercontainer. Dat was wat! Daarin werden alle afgekeurde stickervellen gegooid en die nam hij dan mee naar huis. De juf gebruikte ze dan in onze schriftjes. Ze had stickers van het A-Team en van de Snorkels. Het plezier als je ineens B.A. of Toeter in je schriftje zag is niet te beschrijven. De meisjes kregen hartjes, danseresjes en My Little Horsie. En soms, heel soms, had de juf ook stickers met een tekstje. 'Goed gedaan' of 'Jij bent echt een topper'. Dan zweefde je de rest van de dag als de koorddanseressen in het circus met het stinkende kameel, dat hier ieder jaar een paar dagen verbleef.
In het jaar waarin wij bij juf Vere-Lise zaten, had ze vaak last van hoofdpijn. Dan nam ze een sinaspriletje voor de pauze begon. Vonden we altijd zielig, maar ons medeleven werd ruim overtroffen door Florientje Nagtegaal. Die was me een partij bezorgd. Haar vader had daarover altijd dezelfde grap. Dan zei hij ,,Nou vanochtend was de krant niet bezorgd, maar Florientje wel." Dat kind was zelfs thuis bezorgd, al ver voordat we dat met sushi, pizza en Griekse schotels associeerden. Als je op het schoolplein viel, stond Florientje als eerste naast je. Toen Loetje uit de ark pletterde, was Florientje er ook als de kippen bij. Niet zo gek dat haar man nu een calamiteiten account runt op Twitter, waarin gedetailleerd staat beschreven waar de ambulances in dit dorp rijden en wanneer de brandweer is uitgerukt. Zelf werkt ze in de zorg, dus ze hebben allebei een vitaal beroep. Doet me nog denken aan die keer dat Witte Wim stoer naar een 06-lijn belde. In de krant had hij de advertentie omcirkeld. 'Als de verpleegster dát bij hem doet, knapt de patiënt wel heel snel op...'. 90 cent per minuut. Hij hing na amper zes seconden lijkbleek op, stamelend dat Florientje opgenomen had. Kom daar nog maar eens om in de tijden van Bonnie Eden, Kim Hofland en Veronica van der Leur, de ex-turnster. Witte Wim was al afgehaakt voor de doventolk überhaupt gewisseld kon worden. De wulpse vrijgezel Gaby Blazer zat nog op de peuterspeelzaal zandtaartjes met Jim te bakkum.
In deze onzekere tijden zijn het de herinneringen die je dag kleur geven. Mijn spreekbeurt ging over de Snorkels en ook eens over Joop Hiele, want die woonde hier op het dorp. Ik zou wel weer eens sommen willen maken, keurig in rijtjes onder elkaar. En dan de volgende dag juichen als Van Gaal door een stickertje van een van de Freggels, een dino of een kat met een zonnebril. Met zo'n grote, sierlijke paarse krul van de juf eronder. Daarna fietsten we naar huis met een zwartwitte vlag aan de fiets en konden we de hele wereld aan. Met je kop in de hoogte en je neus in de wind. Zelfs Sammie keek dan omhoog.
De krullen van de juf
De lockdown wordt voorzichtig afgebouwd. Dat hebben we al kunnen zien, het Baxpark en het parkje achter Happy Italia worden steeds drukker. Trainingen bij sportclubs mogen weer, de weekmarkt is terug. Dat laatste is natuurlijk geweldig. Alleen de essentiële kramen mochten er staan. Dan schrik je eerst nog even, maar in een dorp waar de ambtsketen wordt gedragen door een schapenboer hoef je niet zo angstig te zijn. Natuurlijk is de loempiatent essentieel, net als het kraampje met sokken. Als ze maar van geitenwol zijn, je zou er een hangsik van krijgen. Maar het mooiste nieuws is toch wel dat de scholen weer open zijn!!!
Mijn nichtje mocht eindelijk haar spreekbeurt houden, liet ze mij afgelopen week videobellend weten. Ze had hem over Monique Geuze gehouden. Goed onderwerp. Vond haar juf ook. Heel modern, ze kreeg een negen. Daar kan je mee thuisblijven. Juf was vol lof over het feit dat mijn nichtje had verteld dat kleine Monique vroeger hier in het dorp al filmde op de kermis. Ze leest dit krantje dus niet, want dat had ze kunnen weten. Het is haar vergeven. Mijn nichtje heeft een heel hippe juf. Een twintigster, met sneakertjes van New In Balance en zo'n spijkerbroek met gaten. Modern brilletje, dat haar op een aantrekkelijke manier streng maakt. Althans, dat vinden de vaders en de ooms. Heel wat anders dan de gereformeerde juffen die ik vanaf mijn balkon naar hun werk kan zien lopen 's morgens. Daarvan weet je zeker dat ze de krullen niet alleen op hun hoofd hebben.
Het doet mij vaak denken aan mijn eigen tijd op de basisschool. De school waar de ark van Noach een prominente plaats op het plein had gekregen. Daar kon je in spelen. Dat deden we dus ook. Henkie, Loetje, Rooie Wim, Witte Wim, Herbert en ik. Walter ook nog, als hij niet met een snotneus ziek gemeld was door zijn moeder. Die hield dertig jaar terug alle coronaprotocollen al voorbeeldig in de gaten. Dat speeltoestel was trouwens niet zonder gevaar. Geïnspireerd door de dagopening van juf Rianna, die altijd met een paraplu naar school kwam, probeerde Loetje ooit de vredesduif te imiteren. Met een takje in de mond beklom hij de ark, waarna hij, na de zakelijke, doch belangrijke mededeling dat de zondvloed was beëindigd, een poging waagde om te vliegen. Mislukte faliekant, al hield hij er op wat schaafwonden na niets aan over. Had hij bij de openbaren niet hoeven te proberen.
Onze leukste juf was juf Vere-Lise. Ze was nog lekker jong, een twintigster ook. Haar lange zwarte haar wapperde altijd vrolijk in de wind, tenzij ze een paardenstaart droeg. Of een heel mooie vlecht, waar mijn zus met haar vriendinnen altijd vol bewondering naar keek. Terugdenkend aan juf Vere-Lise komen er soms vreemde herinneringen boven. Zo wist Henkie nog zeker dat hij 'ze in zijn nek voelde liggen als ze hem kwam aanwijzen waar het lijdend voorwerp stond' en durfde Rooie Wim er heel wat om te verwedden dat je 'zo in d'r bloesje kon kijken en dat ze los in de mand lagen'. Dat zeggen ze nu. Toen niet, we waren negen en Europees kampioen. Juf Vere-Lise was vooral leuk om heel andere redenen. Ze kon van die mooie krullen zetten, hele sierlijke. Met pennen in allerlei kleurtjes en niet alleen met de saaie rode pen die meester De Laat altijd gebruikte.
Nog gaver werd het als je een stickertje van de juf kreeg. En dan zat je goed bij juf Vere-Lise, want haar vriend werkte bij de drukkerij van Bruynzeel en had toegang tot de stickercontainer. Dat was wat! Daarin werden alle afgekeurde stickervellen gegooid en die nam hij dan mee naar huis. De juf gebruikte ze dan in onze schriftjes. Ze had stickers van het A-Team en van de Snorkels. Het plezier als je ineens B.A. of Toeter in je schriftje zag is niet te beschrijven. De meisjes kregen hartjes, danseresjes en My Little Horsie. En soms, heel soms, had de juf ook stickers met een tekstje. 'Goed gedaan' of 'Jij bent echt een topper'. Dan zweefde je de rest van de dag als de koorddanseressen in het circus met het stinkende kameel, dat hier ieder jaar een paar dagen verbleef.
In het jaar waarin wij bij juf Vere-Lise zaten, had ze vaak last van hoofdpijn. Dan nam ze een sinaspriletje voor de pauze begon. Vonden we altijd zielig, maar ons medeleven werd ruim overtroffen door Florientje Nagtegaal. Die was me een partij bezorgd. Haar vader had daarover altijd dezelfde grap. Dan zei hij ,,Nou vanochtend was de krant niet bezorgd, maar Florientje wel." Dat kind was zelfs thuis bezorgd, al ver voordat we dat met sushi, pizza en Griekse schotels associeerden. Als je op het schoolplein viel, stond Florientje als eerste naast je. Toen Loetje uit de ark pletterde, was Florientje er ook als de kippen bij. Niet zo gek dat haar man nu een calamiteiten account runt op Twitter, waarin gedetailleerd staat beschreven waar de ambulances in dit dorp rijden en wanneer de brandweer is uitgerukt. Zelf werkt ze in de zorg, dus ze hebben allebei een vitaal beroep. Doet me nog denken aan die keer dat Witte Wim stoer naar een 06-lijn belde. In de krant had hij de advertentie omcirkeld. 'Als de verpleegster dát bij hem doet, knapt de patiënt wel heel snel op...'. 90 cent per minuut. Hij hing na amper zes seconden lijkbleek op, stamelend dat Florientje opgenomen had. Kom daar nog maar eens om in de tijden van Bonnie Eden, Kim Hofland en Veronica van der Leur, de ex-turnster. Witte Wim was al afgehaakt voor de doventolk überhaupt gewisseld kon worden. De wulpse vrijgezel Gaby Blazer zat nog op de peuterspeelzaal zandtaartjes met Jim te bakkum.
In deze onzekere tijden zijn het de herinneringen die je dag kleur geven. Mijn spreekbeurt ging over de Snorkels en ook eens over Joop Hiele, want die woonde hier op het dorp. Ik zou wel weer eens sommen willen maken, keurig in rijtjes onder elkaar. En dan de volgende dag juichen als Van Gaal door een stickertje van een van de Freggels, een dino of een kat met een zonnebril. Met zo'n grote, sierlijke paarse krul van de juf eronder. Daarna fietsten we naar huis met een zwartwitte vlag aan de fiets en konden we de hele wereld aan. Met je kop in de hoogte en je neus in de wind. Zelfs Sammie keek dan omhoog.
Hankie
Well-known member
Nice!
Atreides
Well-known member
Wat triggert je dan zo om telkens weer dit topic te moeten openen en dat te posten?
SuikerBrood
Well-known member
Het is een vrij land! Dus dat mag.
SuikerBrood
Well-known member
Ik heb een reputatie opgebouwd merk ik door mijn opmerkingen over Jan Pieterszoon Coen en de rellen in de VS.
Geen paniek. Ik heb geen vriendjes bij Antifa en ben een democraat in hart en nieren. En hoop vooral dat we hier zo snel mogelijk weer mogen genieten van de mooie dorpse verhaaltjes van @Unregistere
Ska P 187
Well-known member
Zo wordt het nooit wat met die rellen hier natuurlijk.