Kort verslagje van mijn eerste keer Best Kept Secret dan maar, waarbij ik graag eerst benadrukt hoe geweldig dit festival tot in de puntjes georganiseerd is. De campings en het festivalterrein zijn extreem schoon (mede dankzij het statiegeld op de drinkbekers), er ligt werkelijk geen vuiltje op de grond. De podia liggen allemaal op een steenworp van elkaar, het geluid is overal perfect afgestemd, het eten is gewoon goed en het belangrijkste; het is er niet zo heel druk. Je kunt bij elk optreden gewoon een minuut of 10 van tevoren nog helemaal naar voren lopen, geen geduw en getrek, gewoon lekker muziek luisteren. Ook nergens rijen, niet bij de ingangen,toiletten (geen dixies!) en ook niet bij het eten en drinken. Ik vond het echt een verademing en om eerlijk te zijn degradeert dit alle andere meerdaagse festivals waar ik tot nu toe geweest ben tot een ordinaire beestenbende.
Dat allemaal terzijde want uiteindelijk draait het natuurlijk om de muziek. We waren vastberaden de dag af te trappen met Metz maar omdat ik het ochtendbier nog moest verwerken was me dat te zeer een eentonige brij van geluid. Gelukkig bracht Strand of Oaks wat rust. Een op het oog woeste rocker maar met het raffinement van een pure singer-songwriter. Naast zijn "hitjes" Heal en Goshen was het toch vooral de tribute aan Jason Molina (JM) die me voor het eerst enigszins kippenvel bezorgde dit weekend. Vervolgens heerlijk achterover gelegen bij achtereenvolgens Daniel Romano, Daniel Norgren, Circa Waves (viel tegen, niet waard om voor op te staan in elk geval) toen zich met The Tallest Man on Earth weer een volgend hoogtepunt aandiende. Daarna was het haasten naar The Jesus & Mary Chain die Psychocandy integraal speelden. Kon me niet zo heel erg bekoren, vond het een tamelijk vlakke set, publiek ging ook niet echt mee dus ben halverwege tegen een hek gaan staan slapen. Tot slot was het de vraag of Pete Doherty zou komen opdagen met zijn Libertines en dat deed-ie. Hij oogde zelfs opvallend nuchter en dat zorgde voor een muzikaal heel behoorlijke show. Sfeer zat er goed in, dat kun je aan de massaal opgekomen Engelse bezoekers wel overlaten natuurlijk.
Ik zal jullie de nachtelijke escapades besparen, laat ik het erop houden dat het nachtprogramma op BKS zeer uitnodigend is. Vervolgens was het alweer snel zaterdag en beginnen we de dag met ochtendgymnastiek bij John Coffee. Degelijke show en voor het tijdstip een behoorlijk sfeertje in de zaal. Daarna per toeval bij de Spaanse dames van Hinds belandt. Heerlijke Lo-Fi/Garagerock en de eerste echte verrassing van het weekend. Ik begon tegen het einde van de set bijna een fetisj voor vrouwen met Telecasters te ontwikkelen. Vervolgens grotendeels Of Monsters & Men overgeslagen om voor de zekerheid toch een plekje te reserveren vooraan bij Death Cab For Cutie. 3voor12 plaatste dit optreden op nummer 2 maar voor mij waren ze de absolute winnaar van het weekend. Heerlijk energiek optreden en nagenoeg alle hits retestrak aaneen gebreid. Benjamin Gibbard was prima bij stem en het gemis van Chris Walla hoor je live in elk geval niet terug. Enige minpunt; het duurde allemaal maar een uurtje. Na dit spektakel van een afstandje toegekeken hoe Balthazar op de main een Belgisch feestje bouwde, deed me echter allemaal niet zoveel. Ride deed dat wel. Hoewel de band iets van zijn jeugdige glans verloren heeft doen platen als Seagull en Vapour Trail het live toch wel heel erg goed. Dat kun je niet zeggen van The Vaccinesdie er doorgaans niets van bakken. Met debuutalbum onder de arm hadden ze voorheen in elk geval nog munitie voor een feestje, dat hebben met de recente draken van platen niet meer en dus blijft er niks over. Ze begonnen nog leuk met o.a. Wetsuit maar voor de rest om je te schamen zo slecht. Ik had gehoopt dat A$AP Rocky dat enigszins goed ging maken en die deed dat gelukkig ook. F**kin' Problems blijkt dan live toch een kneiter. Die lul mag de volgende keer trouwens wel op tijd komen (+- 20 minuten te laat). Noel Gallagher is dan tot slot iemand waar ik helemaal niks van verwacht maar waar je vervolgens wel schaamteloos hard Don't Look Back in Anger staat mee te bl?ren. De wei ging bij elke Oasis cover los en zo vloog er uiteindelijk toch nog wat bier door de lucht.
En dan moetje op zondag nog een keer aan de bak. Helaas te lang doorgeslapen om Jonny Greenwood te kunnen zien en ook Wolf Alice gemist maar gelukkig was ik mooi op tijd voor Mew. Dat bleek voor mij dan toch de show van het weekend. Wat een sfeervolle set en wat heeft die man een gouden stem. Voor mensen die geen idee hebben waar dit over gaat, luister even naar Snow Brigade, The Zookeeper's Boy, Am I Wry? No, Comforting Sounds, Water Slides en dan weet je het. Na Mew was het een uurtje kwijlen vooraan bij First Aid Kit. Was niet echt gepland maar als Johanna S?derberg opduikt in een doorschijnen kanten jurkje met cowboylaarzen heb je weinig keuze. Future Island is zo?n band waar ik niks van snap want Gerrit Welmers combineert de dansmoves van Phil Collins met het vocale bereik van Zanger Rinus. Dat zoiets een podium krijgt is al bijzonder, dat-ie 10.000 mensen op de wei meekrijgt is nog frappanter. Zijn aftocht was dan wel weer redelijk legendarisch, zoek die maar op op Youtube. Vervolgens via Typhoon (mwah) en Sohn (ook mwah) bij Dan Beacon ge?indigd wat met recht een van de meest bizarre ervaringen ooit was. Kruising tussen een jaren '90 rave en een comedy club, waar dan 45 minuten lang gemosht wordt. Na deze korte lichamelijke inspanning nog even een middelvinger opgestoken naar Alt-J en toen het licht uitgedaan op de afterparty.
Al met al een zeer fijn festival en een aanrader voor iedereen die de extreem massale festivals niet meer trekt of gewoon een keer echt iets van de muziek mee wil krijgen. Als het ff kan ben ik er volgend jaar weer bij.