Met Excelsior heb ik nooit zoveel gehad. Het was lange tijd het broertje van Feyenoord, daarnaast ook nog een stadsrivaal van Sparta, dus op veel sympathie hebben ze niet kunnen rekenen. Het hielp ook niet mee dat ik in 2010 ze op Het Kasteel in de beslissende wedstrijd om promotie met die knotsgekke laatste 5 minuten zag winnen ten koste van Sparta. Achteraf wel leuk dat ik bij de legendarische ontknoping was.
Echter ben ik een paar keer in Kralingen geweest bij een wedstrijd. Eentje kan ik me heel goed herinneren, tegen Vitesse was dat, een zeer doelpuntrijke wedstrijd (4-4). Mooie namen als Matthew Amoah, Marc Nygaard, Brian Pinas en Steve Olfers scoorden. Echter maakte ook een jonge Braziliaanse linksback best wel indruk met zijn rushes naar voren. Hij was nog niet zo bekend en werd toch niet goed genoeg geacht door moederclub Feyenoord. Hij keerde dan ook terug naar de Braziliaanse anonimiteit. Totdat hij jaren later zijn rentree in Europa maakte bij Lille, de club die langzaam aan het klimmen was vanuit de Ligue 2 naar een ploeg die een vaste bespeler van Europees voetbal werd. Daar was hij inmiddels een aanvallende speler geworden die zowat de hele linkerflank besloeg. Bij Lyon ontbolsterde hij en werd hij zelfs international van Brazilië. En dat allemaal een paar jaar nadat ik die knul zag ronddraven op Woudestein.
Ik heb het natuurlijk over de befaamde
Michel Bastos.