Dat het je nog verbaast.
Inderdaad. Een snelweg blokkeren. Staat toch wel een jaar cel op.
Nee, ik ben me al gestopt te verbazen. Ik verbaas me er wel over dat er nog steeds mensen zijn die geloven in de goede bedoelingen van mensen die zeggen last te hebben van het slavernijverleden.
Het schijnt dat de na-oorlogse Joodse generatie ( ook al de derde ) nog steeds last heeft van WWII. Is dat nog aanvaardbaar en zo ja, tot hoe lang?We mogen (terecht) de huidige generatie Duitsers niks meer aanrekenen over WO 2 (terwijl daar ook zat Nederlanders onder geleden hebben, mijn oma heeft het bombardement van Rotterdam zien gebeuren, daar heeft ze nooit over kunnen praten, dan sloeg ze helemaal dicht. En zo heeft elke familie wel iemand (gehad) die last heeft gehad van de oorlog/Duitsers). Maar blijkbaar mag er nog wel over iets dat 200 jaar geleden gebeurd is gesproken worden in de zin van 'dat je er last van hebt (geef me geld)'
In ieder geval niet 200 jaar...Het schijnt dat de na-oorlogse Joodse generatie ( ook al de derde ) nog steeds last heeft van WWII. Is dat nog aanvaardbaar en zo ja, tot hoe lang?
Ik heb nog steeds last van die Kut spanjaarden die mijn voorvaderen aanvielen. Dus dat zal best nog heel lang kunnen duren.
Er zijn ook heel wat Molukkers die hier geboren zijn, die nog steeds voelen dat ze niet als volwaardig mens worden behandeld, laat staan als Nederlands onderdaan.In ieder geval niet 200 jaar...
Maar even serieus: ook daar vraag ik me dat soms af ja. Alhoewel er natuurlijk nog mensen leven die de oorlog hebben meegemaakt (en dus het hebben meegemaakt dat hun broer/zus/vader/moeder etc. opgepakt is en nooit meer terugkwam van de concentratiekampen). Zolang dat nog het geval is moeten we dat zo laten.
Julie vielen de Spanjaarden aan, bereid je maar vast voor op een claim.
Of wat te denken van kinderen van NSB'ers?In ieder geval niet 200 jaar...
Maar even serieus: ook daar vraag ik me dat soms af ja. Alhoewel er natuurlijk nog mensen leven die de oorlog hebben meegemaakt (en dus het hebben meegemaakt dat hun broer/zus/vader/moeder etc. opgepakt is en nooit meer terugkwam van de concentratiekampen). Zolang dat nog het geval is moeten we dat zo laten.
Precies. Of zie bv De Aanslag van Harry Mulisch. De zoon van Ploeg kwam na de oorlog nergens aan de bak, terwijl hij ook zijn vader kwijt was. Natuurlijk is dat een roman, maar dat soort dingen zijn wel degelijk gebeurd.Of wat te denken van kinderen van NSB'ers?
Ik las laatst een boekje over de familie van sportjournalist Marcel R?zer. Zijn hele familie zat bij de NSB en heeft daar nog steeds last van.
Precies. Of zie bv De Aanslag van Harry Mulisch. De zoon van Ploeg kwam na de oorlog nergens aan de bak, terwijl hij ook zijn vader kwijt was. Natuurlijk is dat een roman, maar dat soort dingen zijn wel degelijk gebeurd.
Maar dan hebben we het over dingen die in de 20e eeuw gebeurd zijn. Slavernij is veel langer geleden.
Ook iets van 200 jaar terug dat nog pijn kan doen???Als iemand leest dat zijn familie als slaaf is gehouden met een bijpassende behandeling, kan ik mij best voorstellen dat dat pijn doet.
Natuurlijk kan dat, als je maar genoeg inlevingensgevoel hebt.Ook iets van 200 jaar terug dat nog pijn kan doen???
Dus als ik erachter zou komen dat familie van mijn vader na het Beleg van Haarlem in 1573 door de Spanjaarden op gruwelijke wijze zou zijn ge?xecuteerd dan zou dat nog pijn kunnen doen??Natuurlijk kan dat, als je maar genoeg inlevingensgevoel hebt.
Dus als ik erachter zou komen dat familie van mijn vader na het Beleg van Haarlem in 1573 door de Spanjaarden op gruwelijke wijze zou zijn ge?xecuteerd dan zou dat nog pijn kunnen doen??
Natuurlijk kan dat, als je maar genoeg inlevingensgevoel hebt.
Ze hebben vooral heel veel tijd overdag om daar over na te denken. Dat is het probleem.
Dat zou heel goed kunnen, maar doet niets af van het gevoel.