We zijn er bijna, ik heb het gezien in een onPortugese tijd en vanuit een zeer Avoetbal omgeving, m’n jongste dochter en haar vriendinnetjes kwamen te vaak in de woonkamer, dus de wedstrijd van het jaar ging gepaard met meditatie, scheldpartijen ( op de spelers uiteraard hè…en in het Portugees ), vergiffenis en uiteindelijk opluchting en glorie.
We worden kampioen ! Het zou eigenlijk niet kunnen, maar ik zou er niet gek van opkijken als m’n adhd brein het overneemt en ik volgende week op het Marques de Pompal sta. Want je weet nooit wanneer weer….( volgend jaar ).