Pascallovic
Well-known member
Ik doe ook weer mee dit jaar. Mijn toptijd van vorig jaar van 1.11.30 staat wel scherp. Ik vond het een mooie loop.
Jozsef
New member
Wat heet. Vanaf de Erasmusbrug al kramp in m'n kuit. Toch doorgelopen, maar natuurlijk kost zoiets veel tijd. Ik ga starten, ook gezien m'n progressie dit jaar, op een schema rond de 1.22.
Unieke loop, prima organisatie. Goede sfeer ook, maar dan moet het weer wel meewerken en dat kan begin december wel eens tegenvallen. Zie 2 jaar terug. Stortbuien toen.
Pascallovic
Well-known member
Als het niks was, was ik niet nogmaals gegaan, maar inderdaad een toporganisatie. Weer maak ik mij nooit druk om, dat weet je met december. Egmond halve marathon is ook vaak in rot weer.
De Bewegers
Bij mijn PR poging vorig naar kwam het weer goed uit. Bij slechter weer zal ik mijn tijd van vorig jaar sowieso niet snel benaderen. Bij goed weer wellicht ook niet. Hangt een beetje er van af hoe ik de marathon beleef en wat ik daarna ga doen. De trechter heb ik sowieso geen last van.
Bij mijn PR poging vorig naar kwam het weer goed uit. Bij slechter weer zal ik mijn tijd van vorig jaar sowieso niet snel benaderen. Bij goed weer wellicht ook niet. Hangt een beetje er van af hoe ik de marathon beleef en wat ik daarna ga doen. De trechter heb ik sowieso geen last van.
Pascallovic
Well-known member
Kan mij ook geen trechter herrinneren.
Jozsef
New member
Afgelopen week in Brabant geweest, en in prachtig weer kunnen biken, hardlopen en zwemmen. Vooral op de tracks van Oosterhout bijna 100 km weg.
Dit weekend doe ik niets. Ja, straks dekzeilen ophangen voor een giga tuinfeest vanavond. 2x 50 is 100 jaar deze maand. Morgen dus kas af.
Dit weekend doe ik niets. Ja, straks dekzeilen ophangen voor een giga tuinfeest vanavond. 2x 50 is 100 jaar deze maand. Morgen dus kas af.
Lekker hoor. Ik heb afgelopen zondag mijn langste afstand in het schema gelopen, de 30 km. Wat een eind is dat zeg. De weken ervoor op zondag 24 km hardgelopen, maar dit is toch nog hele andere koek. Dinsdag weer rustig aan gedaan op de training. Donderdag een poging gewaagd om 16 km te gaan hardlopen, maar ik merk dat ik nog steeds wordt gehinderd door mijn quadricep blessure. Nu een weekendje weg naar Warschau met wat oud-studiegenoten, dus dat is een mooie gelegenheid om vooral niet hard te lopen. Verder moet ik maar eens de oefeningen die ik heb meegekregen van de trainster gaan uitvoeren.
Hankie
Well-known member
Hoe laat mogen we aanschuiven?
Triathlon gedaan?
Jozsef
New member
Had je kunnen helpen. Ik had een gigantisch zeil opgehangen van 8x10 mtr en vlak voor het feest begon (rond half 8) kwam een zware hoosbui over. Zeil ging steeds harder klappen. Ik heb serieus een half uur aan het zeil gehangen. Daarna godzijdank weer rustig en tot 02.00 uur geen ellende meer gehad. Best feestje overigens, met alles erop en eraan. Mag ook wel als je allebei 50 (oud!) bent geworden.
Nee joh. Wel veel biken en lopen maar zwemmen in het buitenbad van een vakantiepark. Dat is dus eigenlijk meer dobberen. Een triathlon lijkt me overigens wel gaaf om te doen, maar dan de kwart versie.
Hankie
Well-known member
Ja vrijdagavond de tenten vlogen door de lucht. Ik ben alleen zaterdag geweest op een bui na was het prima.
Zo het is weer achter de rug.
Donderdagochtend naar Ierland gevlogen. Donderdag rustig opgestart met van vliegveld naar de uitvalsbasis Killarney rijden. Daar rustig ingecheckt, geluncht, door het stadje gewandeld, 's avonds gegeten en de eerste pints weggetikt.
Vrijdag eerst bij de bakker goede broodjes gehaald voor het ontbijt van de dag van de marathon. Vervolgens de proefrit naar Dingle met de stopwatch aan om te timen hoelang we erover doen om in Dingle te komen. Vijf kwartier rijden. Gelukkig hadden we er toch voor gekozen om voor een upgrade met de huurauto te gaan waardoor de beentjes wel goed gestrekt kunnen worden. Daar is lekker geluncht met koffie en een flinke punt gebak. Vervolgens op naar de marathon beurs om het startnummer op te halen. Dat bleek in een klein hok in de haven te zijn. Het bleek toch een vrij kleinschalige marathon te zijn waar nog geen 600 man op de marathon zouden gaan lopen en zo'n 2.000 man op de halve marathon. Omdat het mijn eerste marathon was vertrouwde de man bij de inschrijving mij toe vooral niet de eerste helft te hard te gaan, om genoeg over te hebben voor de tweede helft die veel zwaarder zou zijn. Met name de klim rond 21/22 mile daar moet je je voor sparen. Dat laatste wist ik al. Daarna zijn we met de auto het parcours gaan rijden. Dat was makkelijk te doen gezien de mile bordjes al stonden uitgezet en er eigenlijk maar een grote weg loopt in een mooie ronde van Dingle town naar de punt van het schiereiland en weer terug. Waar ik eerlijk gezegd op vooral vals plat omhoog en omlaag had gerekend in het eerste deel begon het klimmen eigenlijk al voor mile 1 en was er zo in de auto weinig vlaks of vals plat te ontdekken. Eigenlijk was alles klimmen of dalen en dat is gewoon tamelijk belastend bij hardlopen. Dat was behoorlijk slikken. De eerste helft leek minimaal zo zwaar, zo niet zwaarder dan de tweede helft. Ik begon mij toch zorgen te maken over de barre tocht die mij te wachten zou staan. Na de kwaaltjes in de voorbereiding had ik mijn doelstelling gesteld op het in de buurt blijven bij de 3.30 met als bovengrens 3.45. Na het rijden van het gehele parcours zou ik al tekenen voor een tijd onder vier uur. Dit parcours was onmenselijk zwaar en ik heb eigenlijk niet echt op klimmen getraind. Terug via de prachtige Connor Pass naar Tralee gereden. Daar even bij de Italiaan nog wat pasta naar binnen gewerkt. Dat schijnt goed te zijn. Vervolgens terug naar standplaats Killarney nog even in de bar gezeten onder ons hotel om nog even de laatste details door te nemen wat betreft de marathon van de volgende dag. Nog even met een pint Guinness geproost op de marathon en vroeg mijn nest in, want we wilde al rond een uurtje of zeven in Dingle zijn. Vroeg slapen is echter helemaal niks voor mij en eigenlijk heb ik vooral wakker gelegen en naar het plafond gestaard. Het hielp ook niet echt dat mijn kamergenoot snurkte, vijf of zes keer per nacht naar de WC moet of toch minimaal erg zwaar ademt. Geen ideale voorbereiding.
's Ochtends rond een uurtje of vier geconstateerd dat ik er net zo goed maar uit kon gaan. Wat was het nog donker en het regende nogal. De voorspellingen waren ook niet best voor de dag. Zeker de ochtend in Dingle alleen maar donkere wolken voorspeld met heel veel regen. Dat bleek in Dingle aangekomen ook een zeer accurate voorspelling te zijn. Wat een troosteloze boel. Vervolgens twijfelen over welke kleding ik aan zou moeten doen. Wel of geen thermoshirt onder het t-shirt. Korte broek en t-shirt met dit snertweer leek veel te koud. Toch maar het advies van mijn vader en de hardloopvriend opgevolgd en wel voor kort shirt zonder thermoshirt gegaan. Wel een capeje erover tot het startschot zodat ik niet al zeiknat zou zijn voor de start. Eenmaal gestart hield het opeens op met regenen. Het werd zelfs zonnig en op sommige punten ook echt warm. In eerste instantie liep ik bij de pacers van de 3.30 mee. Alleen bij de eerste klim daar voor gaan lopen. Klimmen en dalen kun je het beste doen op je eigen tempo en daarom heeft het lopen bij pacers met dit parcours weinig zin. Zowel het klimmen als het dalen ging eigenlijk met een goed ritme. Het bleek makkelijker dan gedacht. De klimmetjes waren vrij kort en overzichtelijk en de dalen vrij lang en geleidelijk waardoor je kon profiteren zonder teveel belasting. Het ging erg lekker. Langzamerhand was ik helemaal weggelopen bij de pacers. Iedere kilometer zat gemiddeld ruim onder de beoogde 5 min/km. Zelfs nog een kilometer in 4:25. Dat zal er uiteraard een met wat dalen geweest zijn. Kilometer 19 ging echter weer in 5:14, het gaat allemaal niet vanzelf. Bij de helft zat ik echter op 1.41:30 en dat is gewoon een erg goede doorkomst tijd. Daarna werd het echter direct veel zwaarder. In de eerste helft waren het korte klimmen, maar na de helft begonnen we meteen met een lange klim. Daar begon het oprapen van sommige marathonlopers. Vervolgens moesten we een pad in om die heen en weer te lopen om goed uit te komen. Zo'n keerpunt is bij een normale wedstrijd al irritant, laat staan met een marathon wanneer je ondertussen al op ruim 32 kilometer zit. Die echter redelijk doorstaan mede door de opzwepende trommelaars. Daarnaast scheelt het dat ik wist wanneer dit moment ging komen door de verkenningstocht. Daarna weer terug op de normale weg inmiddels op een kilometer of 34 begon de ware martelgang. Een lange klim van enkele kilometers die je nog even 110 hoogtemeters oplevert. In Nederland kom je zo'n klim alleen tegen op de Cauberg. In eerste instantie kon ik ritme houden en blijven hardlopen. Wel ging het tempo uiteraard flink omlaag. Mijn god wat een aanslag was deze klim op de benen. Soms eventjes stoppen en snel weer doorgaan in de hoop dat er een einde aan zou komen. Ondertussen waren de pacers van 3.30 keurig op 5 min/km op deze klim gepasseerd. Die zou ik bij een goede daling wellicht nog kunnen bijhalen. Boven aangekomen en aan de lange daling van 120 hoogtemeters met af en toe een klim bleken mijn benen het wel redelijk gehad te hebben. Zoveel mogelijk het tempo proberen vast te houden en gang houden. De miles en de kilometers aan het aftellen, wat gaat dat langzaam. Uiteindelijk finish in zicht en daar zie ik vlak voor de finish mijn moeder en de bij de helft uitgestapte hardloopvriend staan. Hardloop technisch gaat het eigenlijk zelfs op de laatste meters nog prima. Een eindsprint zit er echter niet in, de benen hadden het wel gehad. 3.32:28 had ik geklokt. Wat een tijd op een parcours waar ik ruim vijfhonderd hoogtemeters heb gemeten. Wat was het parcours ook prachtig en het uitzicht fenomenaal. Over de finish de tip gevolgd om vooral even te blijven wandelen en niet stil te staan. De benen waren weliswaar er klaar mee, maar het lichaam was zeker niet op. Eigenlijk meteen weer goed aanspreekbaar en rustig terug wandelen naar de plek vlak voor de finish om mijn vader te zien binnenkomen. Die kwam uiteindelijk ook in een wonderbaarlijk goede tijd van 4.05 laag binnen. Na de finish werd het weer onmiddellijk weer dreigend en nog voordat wij het hotel op anderhalf kilometer van de start hadden bereikt waar we konden douchen regende het alweer. Gezien de afterparty pas rond elf uur 's avonds zou beginnen zijn we na het douchen maar weer naar Killarney teruggereden. Daar lekker geluncht met koffie. Daarna even een hardhandige traditionele massage gepakt en vervolgens een heerlijke pint Guinness naar binnen gewerkt om daarna lekker te gaan eten (met nog meer bier). Vervolgens konden we eindelijk ongelimiteerd gaan genieten van de pints in de Ierse pubs met muziek. Een mooie pubtocht gehouden met heerlijke live muziek en heerlijk bier.
De volgende dag zijn we het schiereiland Beara rondgereden over de prachtige Healy pass en met een tripje met de kabelbaan naar het eiland Dingley. Heel lekker weer was het niet en dat kabelbaantje duurde lang door de trage kabelbaan, de beperkte capaciteit en de lange rij. Daardoor was het al wat laat toen we nog terug moesten naar Killarney. Daar een heerlijk stuk vlees gegeten en daarna net als de avond ervoor een mooie pubtocht gemaakt met weer heerlijke bieren.
Gisteren wisten we niet echt meer helemaal wat leuk was om te doen. Uiteindelijk besloten om naar een minder toeristisch schiereiland te gaan en naar het niet toeristische Three Castle Head. Het was die hele dag echter heel erg mistig, dus toen wij 25 minuten moeten klimmen naar dat kasteel met honderd meter zicht viel dat niet erg mee. Eenmaal aangekomen bij de ru?ne verdween de mist gelukkig. Wat een prachtig gezicht. Daarna weer rustig terug naar de parkeerplaats gelopen. Daar kon je nog tussen de rotsen over een trappetje richting het water lopen. Even genoten van het prachtige klotsende water tussen de rotsen. Vervolgens naar het zeer toeristische Mizen Head gereden. Inmiddels was het echter weer heel erg mistig en Mizen Head was nog maar een half uur toegankelijk. De medewerkster zelf gaf al aan dat er met het slechte zicht toch niets zou zijn te zien, dus zijn we maar weer terug naar Killarney gereden. Ook de laatste avond weer het recept van pubs, bier en live muziek genuttigd. Dit keer ook nog even genoten van een zeer goede straatmuzikante. De maandag was toch wat tammer dan de eerdere avonden en het was eigenlijk ook wel weer mooi geweest.
Vandaag dus de terug reisdag, dus vandaag niet echt iets bijzonders gedaan. Een mooie trip voor mijn eerste marathon geweest. Morgen helaas weer aan het werk.
Donderdagochtend naar Ierland gevlogen. Donderdag rustig opgestart met van vliegveld naar de uitvalsbasis Killarney rijden. Daar rustig ingecheckt, geluncht, door het stadje gewandeld, 's avonds gegeten en de eerste pints weggetikt.
Vrijdag eerst bij de bakker goede broodjes gehaald voor het ontbijt van de dag van de marathon. Vervolgens de proefrit naar Dingle met de stopwatch aan om te timen hoelang we erover doen om in Dingle te komen. Vijf kwartier rijden. Gelukkig hadden we er toch voor gekozen om voor een upgrade met de huurauto te gaan waardoor de beentjes wel goed gestrekt kunnen worden. Daar is lekker geluncht met koffie en een flinke punt gebak. Vervolgens op naar de marathon beurs om het startnummer op te halen. Dat bleek in een klein hok in de haven te zijn. Het bleek toch een vrij kleinschalige marathon te zijn waar nog geen 600 man op de marathon zouden gaan lopen en zo'n 2.000 man op de halve marathon. Omdat het mijn eerste marathon was vertrouwde de man bij de inschrijving mij toe vooral niet de eerste helft te hard te gaan, om genoeg over te hebben voor de tweede helft die veel zwaarder zou zijn. Met name de klim rond 21/22 mile daar moet je je voor sparen. Dat laatste wist ik al. Daarna zijn we met de auto het parcours gaan rijden. Dat was makkelijk te doen gezien de mile bordjes al stonden uitgezet en er eigenlijk maar een grote weg loopt in een mooie ronde van Dingle town naar de punt van het schiereiland en weer terug. Waar ik eerlijk gezegd op vooral vals plat omhoog en omlaag had gerekend in het eerste deel begon het klimmen eigenlijk al voor mile 1 en was er zo in de auto weinig vlaks of vals plat te ontdekken. Eigenlijk was alles klimmen of dalen en dat is gewoon tamelijk belastend bij hardlopen. Dat was behoorlijk slikken. De eerste helft leek minimaal zo zwaar, zo niet zwaarder dan de tweede helft. Ik begon mij toch zorgen te maken over de barre tocht die mij te wachten zou staan. Na de kwaaltjes in de voorbereiding had ik mijn doelstelling gesteld op het in de buurt blijven bij de 3.30 met als bovengrens 3.45. Na het rijden van het gehele parcours zou ik al tekenen voor een tijd onder vier uur. Dit parcours was onmenselijk zwaar en ik heb eigenlijk niet echt op klimmen getraind. Terug via de prachtige Connor Pass naar Tralee gereden. Daar even bij de Italiaan nog wat pasta naar binnen gewerkt. Dat schijnt goed te zijn. Vervolgens terug naar standplaats Killarney nog even in de bar gezeten onder ons hotel om nog even de laatste details door te nemen wat betreft de marathon van de volgende dag. Nog even met een pint Guinness geproost op de marathon en vroeg mijn nest in, want we wilde al rond een uurtje of zeven in Dingle zijn. Vroeg slapen is echter helemaal niks voor mij en eigenlijk heb ik vooral wakker gelegen en naar het plafond gestaard. Het hielp ook niet echt dat mijn kamergenoot snurkte, vijf of zes keer per nacht naar de WC moet of toch minimaal erg zwaar ademt. Geen ideale voorbereiding.
's Ochtends rond een uurtje of vier geconstateerd dat ik er net zo goed maar uit kon gaan. Wat was het nog donker en het regende nogal. De voorspellingen waren ook niet best voor de dag. Zeker de ochtend in Dingle alleen maar donkere wolken voorspeld met heel veel regen. Dat bleek in Dingle aangekomen ook een zeer accurate voorspelling te zijn. Wat een troosteloze boel. Vervolgens twijfelen over welke kleding ik aan zou moeten doen. Wel of geen thermoshirt onder het t-shirt. Korte broek en t-shirt met dit snertweer leek veel te koud. Toch maar het advies van mijn vader en de hardloopvriend opgevolgd en wel voor kort shirt zonder thermoshirt gegaan. Wel een capeje erover tot het startschot zodat ik niet al zeiknat zou zijn voor de start. Eenmaal gestart hield het opeens op met regenen. Het werd zelfs zonnig en op sommige punten ook echt warm. In eerste instantie liep ik bij de pacers van de 3.30 mee. Alleen bij de eerste klim daar voor gaan lopen. Klimmen en dalen kun je het beste doen op je eigen tempo en daarom heeft het lopen bij pacers met dit parcours weinig zin. Zowel het klimmen als het dalen ging eigenlijk met een goed ritme. Het bleek makkelijker dan gedacht. De klimmetjes waren vrij kort en overzichtelijk en de dalen vrij lang en geleidelijk waardoor je kon profiteren zonder teveel belasting. Het ging erg lekker. Langzamerhand was ik helemaal weggelopen bij de pacers. Iedere kilometer zat gemiddeld ruim onder de beoogde 5 min/km. Zelfs nog een kilometer in 4:25. Dat zal er uiteraard een met wat dalen geweest zijn. Kilometer 19 ging echter weer in 5:14, het gaat allemaal niet vanzelf. Bij de helft zat ik echter op 1.41:30 en dat is gewoon een erg goede doorkomst tijd. Daarna werd het echter direct veel zwaarder. In de eerste helft waren het korte klimmen, maar na de helft begonnen we meteen met een lange klim. Daar begon het oprapen van sommige marathonlopers. Vervolgens moesten we een pad in om die heen en weer te lopen om goed uit te komen. Zo'n keerpunt is bij een normale wedstrijd al irritant, laat staan met een marathon wanneer je ondertussen al op ruim 32 kilometer zit. Die echter redelijk doorstaan mede door de opzwepende trommelaars. Daarnaast scheelt het dat ik wist wanneer dit moment ging komen door de verkenningstocht. Daarna weer terug op de normale weg inmiddels op een kilometer of 34 begon de ware martelgang. Een lange klim van enkele kilometers die je nog even 110 hoogtemeters oplevert. In Nederland kom je zo'n klim alleen tegen op de Cauberg. In eerste instantie kon ik ritme houden en blijven hardlopen. Wel ging het tempo uiteraard flink omlaag. Mijn god wat een aanslag was deze klim op de benen. Soms eventjes stoppen en snel weer doorgaan in de hoop dat er een einde aan zou komen. Ondertussen waren de pacers van 3.30 keurig op 5 min/km op deze klim gepasseerd. Die zou ik bij een goede daling wellicht nog kunnen bijhalen. Boven aangekomen en aan de lange daling van 120 hoogtemeters met af en toe een klim bleken mijn benen het wel redelijk gehad te hebben. Zoveel mogelijk het tempo proberen vast te houden en gang houden. De miles en de kilometers aan het aftellen, wat gaat dat langzaam. Uiteindelijk finish in zicht en daar zie ik vlak voor de finish mijn moeder en de bij de helft uitgestapte hardloopvriend staan. Hardloop technisch gaat het eigenlijk zelfs op de laatste meters nog prima. Een eindsprint zit er echter niet in, de benen hadden het wel gehad. 3.32:28 had ik geklokt. Wat een tijd op een parcours waar ik ruim vijfhonderd hoogtemeters heb gemeten. Wat was het parcours ook prachtig en het uitzicht fenomenaal. Over de finish de tip gevolgd om vooral even te blijven wandelen en niet stil te staan. De benen waren weliswaar er klaar mee, maar het lichaam was zeker niet op. Eigenlijk meteen weer goed aanspreekbaar en rustig terug wandelen naar de plek vlak voor de finish om mijn vader te zien binnenkomen. Die kwam uiteindelijk ook in een wonderbaarlijk goede tijd van 4.05 laag binnen. Na de finish werd het weer onmiddellijk weer dreigend en nog voordat wij het hotel op anderhalf kilometer van de start hadden bereikt waar we konden douchen regende het alweer. Gezien de afterparty pas rond elf uur 's avonds zou beginnen zijn we na het douchen maar weer naar Killarney teruggereden. Daar lekker geluncht met koffie. Daarna even een hardhandige traditionele massage gepakt en vervolgens een heerlijke pint Guinness naar binnen gewerkt om daarna lekker te gaan eten (met nog meer bier). Vervolgens konden we eindelijk ongelimiteerd gaan genieten van de pints in de Ierse pubs met muziek. Een mooie pubtocht gehouden met heerlijke live muziek en heerlijk bier.
De volgende dag zijn we het schiereiland Beara rondgereden over de prachtige Healy pass en met een tripje met de kabelbaan naar het eiland Dingley. Heel lekker weer was het niet en dat kabelbaantje duurde lang door de trage kabelbaan, de beperkte capaciteit en de lange rij. Daardoor was het al wat laat toen we nog terug moesten naar Killarney. Daar een heerlijk stuk vlees gegeten en daarna net als de avond ervoor een mooie pubtocht gemaakt met weer heerlijke bieren.
Gisteren wisten we niet echt meer helemaal wat leuk was om te doen. Uiteindelijk besloten om naar een minder toeristisch schiereiland te gaan en naar het niet toeristische Three Castle Head. Het was die hele dag echter heel erg mistig, dus toen wij 25 minuten moeten klimmen naar dat kasteel met honderd meter zicht viel dat niet erg mee. Eenmaal aangekomen bij de ru?ne verdween de mist gelukkig. Wat een prachtig gezicht. Daarna weer rustig terug naar de parkeerplaats gelopen. Daar kon je nog tussen de rotsen over een trappetje richting het water lopen. Even genoten van het prachtige klotsende water tussen de rotsen. Vervolgens naar het zeer toeristische Mizen Head gereden. Inmiddels was het echter weer heel erg mistig en Mizen Head was nog maar een half uur toegankelijk. De medewerkster zelf gaf al aan dat er met het slechte zicht toch niets zou zijn te zien, dus zijn we maar weer terug naar Killarney gereden. Ook de laatste avond weer het recept van pubs, bier en live muziek genuttigd. Dit keer ook nog even genoten van een zeer goede straatmuzikante. De maandag was toch wat tammer dan de eerdere avonden en het was eigenlijk ook wel weer mooi geweest.
Vandaag dus de terug reisdag, dus vandaag niet echt iets bijzonders gedaan. Een mooie trip voor mijn eerste marathon geweest. Morgen helaas weer aan het werk.