Korte etappe zijn wel degelijker gevaarlijker, wat betreft de tijdslimiet, daarom gelden er ook aangepaste tijdslimieten. Als de tijdslimieten alleen gebaseerd zouden zijn op basis van de moeilijkheidsgraad, dan zouden er vandaag 29 renners de tijdslimiet (21' 43") niet gehaald hebben. Gisteren zou dat aantal zelfs 102 hebben bedragen (limiet: 23" 40'). In de etappe die Froome won, zouden drie renners buiten tijd (26' 13") zijn geweest.
De tijdslimieten zijn overigens zonder meer iets minder strak gezet. Bij een tijdrit mag je tegenwoordig 30% verliezen, dat was voorheen 25%.
Maar toch vind ik het vreemd, stel je hebt de volgende 2 etappes:
A: 100 km, 1x berg HC, 1x berg 1e cat, finish in dal
B: 200 km, 2x berg HC, 2x berg 1e cat, finish in dal
Bij etappe A zouden de verslaggevers zeggen dat het een gevecht tegen de tijd wordt.
Laten we nou uitgaan dat in beide etappes hetzelfde gemiddelde gereden wordt, en ze in beide gevallen 15% tijdsoverschrijding krijgen (ik laat de regel even los dat korte etappes meer procenten overschrijding krijgen). Dat is dan bij etappe A bv 27 minuten (als de koers exact 3 uur duurt) en dus bij B 54 minuten. Dan is dat in verhouding toch hetzelfde verlies?
Ik heb vaak het idee dat men 2 dingen door elkaar haalt: korte etappes en etappes waar puur geklommen en gedaald wordt. Een korte bergetappe is vaak op - af - op (- af - op), zonder een lang redelijk vlak tussenstuk. Bij een lange etappe zit er nog wel eens een uur door een dal in. En dat is vooral waar 'de bus' geen tijd verliest, en zo ruimte houdt voor de beklimmingen om op tijd te komen. Heeft dus imo niet zozeer te maken met de lengte, maar meer met of er een lang vlak stuk in zit. Als er een etappe zou zijn van 100 km die 15 km klimmen, 15 km dalen, 50 km vlak en 20 km klimmen zou hebben dan zouden weinigen in tijdnood komen, omdat in die 65 km (15 km dalen + 50 vlak) er weinig tot geen tijd verloren wordt.
