VI - Het blad
- Onderwerp starter Joost
- Startdatum
JMD
Well-known member
En Feyenoordsupporters zijn zwaarder dan Ajax- en PSV-supporters? Want die konden wel een vol uitvak meenemen volgens mij
JMD
Well-known member
Godzijdank is de noordtribune bij PSV inderdaad stevig genoeg ja...
JMD
Well-known member
Hij was de Eredivisie-spits die ooit geboren werd in Zimbabwe, het shirt droeg van Bafana Bafana en in het vizier kwam van Louis van Gaal. WK-finalist Theo de Jong haalde hem weg uit Zuid-Afrika. Via NAC Breda en FC Groningen maakte hij naam in Nederland: Glen Salmon.
Salmon verloor zes jaar geleden zijn vrouw. De liefde van zijn leven had een alcoholprobleem en lag op een ochtend dood naast hem. Sindsdien staat zijn leven in het teken van zijn kinderen. Mede daarom besloot hij, na een gewapende overval, te emigreren. Hij verliet noodgedwongen de voetballerij en is inmiddels een schoonmaakbedrijf begonnen in Schotland.
'Ik was drie toen we vertrokken. Mijn vader was een Engelsman, mijn moeder een Schotse. In Zimbabwe bouwden ze aan hun toekomst. Tot Mugabe aan de macht kwam. Ze hadden het achteraf snel door, want die man heeft het hele land naar de klote geholpen. En hij bleef maar aan de macht. Tien, twintig, dertig jaar. Uiteindelijk lag het land op z’n gat. Op alle vlakken.'
'In Zuid-Afrika gebeurde later hetzelfde, vanwege het lange aanblijven van het ANC. De partij van Nelson Mandela, inderdaad. Toen hij aan de macht kwam, veranderde ook daar alles, maar juist ten goede. Toen ik als kind in het Zuid-Afrikaanse Durban opgroeide, had ik geen idee van de Apartheid. Ik merkte er niets van. Wij kwamen uit Zimbabwe, daar bestond dat niet. Ik leefde gewoon, ging voetballen op straat, met vriendjes. Ik kwam ook niet uit een traditionele boerenfamilie. Nee, mijn vader verkocht sproei-installaties, mijn moeder was receptioniste. Verschillen zag ik niet. Achteraf besef ik dat het anders zat. Bij de amateurclubs waren 95 procent van de voetballers blanke jongens.'
'Uiteraard, dat had te maken met de Apartheid. Op straat was soccer namelijk een sport van de zwarte jongens. Blanke mensen hadden tenslotte rugby. Terwijl de beste spelers op straat vaak een kleurtje hadden, ontbraken ze op de amateurclubs. Die clubs waren geweldig gestructureerd. De trainingen waren goed, de faciliteiten ook. De beste jeugdelftallen waren bijna voor honderd procent wit van huidskleur. Dat had te maken met racisme. Op het moment dat je bij de profs kwam, veranderde alles. Daar draaide het om geld, om premies, om winnen. Plots kwam je in een andere kleedkamer terecht.'
© Marco Magielse
Glen Salmon, hier aan het woord op Bier & Ballen, kwam na vijftien jaar weer terug in Nederland.
'Tijdens die finale kon je niet praten. Door het geluid van de vuvuzela’s. Ik vond het niets, maar er zaten misschien wel honderdduizend mensen. En ik schoot raak. Theo was aan het scouten in Afrika en ik was op dat moment al jeugdinternational. Na de wedstrijd kwam hij naar me toe. Of ik een proefperiode in Europa zag zitten? Ik? Een jongen uit Zuid-Afrika die naar Europa mag? Natuurlijk wilde ik dat. En de club was ook hartstikke trots. Dat was mijn geluk, want veel clubs in Zuid-Afrika houden hun talenten tegen. Die zeggen gewoon dat je niet mag gaan. Alleen Supersport steunde me juist. Dat voelde geweldig.'
'Toen ik bij NAC op proef ging, ging er eigenlijk heel veel mis. Ik was een doelgerichte speler, maar ik liep veel te veel. Het was de drang om me te bewijzen. Ik gaf alles, maar was dom en naïef. Toch keek de club daar doorheen. Ze zagen kwaliteit. Ik moest nog heel veel leren als speler, maar ik kreeg een paar belangrijke mentoren om me heen. Alfred Schreuder was een leermeester, Earnest Stewart en Ton Lokhoff ook, ik leerde iedere dag. En dat was ook nodig, want anders zat ik zo weer in het vliegtuig naar Zuid-Afrika.'
'Iedereen kent Breda ook. Na de wedstrijd was het altijd feest. Eerst in het stadion, daarna vaak in de stad. De mensen waren warm, gecharmeerd van het feit dat ik hard werkte. Dan kreeg je een biertje en maakte je een praatje. Ze vonden dat mooi, dat paste bij de mensen in Breda. Overal waar ik kwam, werd ik geholpen. Dat was mijn geluk. Ik weet nog dat ik mijn eerste wedstrijd speelde. Ik was zo nerveus, voor die zestienduizend mensen. Iedere foute aanname, iedere verkeerde pass, je hoorde de mensen morren. Maar toen ik voorbij dat punt was, ging ik beter spelen. In mijn eerste jaar werden we kampioen van de Eerste Divisie. Ik maakte zestien doelpunten. Ik ben in alle kroegen van de stad op de schouders genomen.'
Tekst gaat verder onder de foto.
© Pro Shots
'Als jongen uit een land als Zuid-Afrika, waar de opleiding niet geweldig is, voel je je altijd minder dan de Nederlanders. Ik moest veel leren, maar had andere kwaliteiten. Toen de mensen dat doorkregen, merkte ik dat. Ik kreeg vertrouwen, ging vliegen en scoren. En toen gingen ze mijn naam scanderen. Glennie, Glennie, Glennie Salmon, galmde dan door het stadion. Een jongen uit Durban, op handen gedragen in Nederland. Dat gaf zo’n gelukzalig gevoel. Toen mijn ouders kwamen kijken en het hoorden, waren ze trots. Samen waren we emotioneel. Ik was een van die gelukkige jongens die zijn grote droom waar mocht maken.'
'Toen Henk ten Cate kwam, veranderde alles bij NAC. Hij was heel erg fel. Ook vooral heel erg op mij. Dat betekende dat hij iets in je zag, zeiden mensen me later. Alleen ik begreep het niet helemaal. Ik was die directheid niet gewend. Eigenlijk was ik gewoon geïntimideerd door hem. Ik wilde plezier in mijn vak hebben, maar soms was het vooral keihard. Toen gaf het me geen prettig gevoel. Achteraf snapte ik het pas beter. Ik leerde dat we ook een serieus vak aan het uitoefenen waren. Er moest gepresteerd worden. En bovenal werd ik een betere speler. Alleen mijn plezier verdween.'
Tekst gaat verder onder de video.
'FC Groningen was een misverstand. Ik werd geïnformeerd dat Ten Cate een nieuwe spits zocht en er ook nog flink voor wilde betalen. Toen kelderde mijn vertrouwen. Ineens kwam Groningen langs. Toen heb ik maar gewoon ja gezegd. Alleen achteraf bleek dat NAC helemaal niet van me af wilde. Ik kwam toen terecht bij een club die wilde groeien. De Euroborg werd gebouwd en de verhalen waren goed. Alleen na acht competitiewedstrijden hadden we één punt. Ik was ook nog eens met een blessure begonnen. Ondertussen werd trainer Dwight Lodeweges ontslagen.'
Tekst gaat verder onder de foto.
© Pro Shots
'Eigenlijk vanaf de entree van Ron ging alles goed bij FC Groningen. We haalden Europees voetbal en in de Euroborg voelden we ons zelfs onoverwinnelijk. Ik vormde een stabiel koppel met Erik Nevland. En toen kwam daar plots een andere aanvaller binnen. Beetje babyvet, grote mond. Alleen, hij had iets speciaals. Achttien jaar, maar je snapte het al wel. Dat werd een grote. Als wij een uitlooptraining hadden, zag je hem tekeer gaan in de partij met de wissels. Een beest, trainend als een gek. Zo gretig. Toen ik in een Europese wedstrijd tegen Partizan Belgrado geblesseerd raakte, wist ik het wel. Luis Suárez kwam mijn plekje overnemen. Hij scoorde meteen.'
'PSV wilde Koevermans kopen, maar AZ wilde hem alleen naar het buitenland laten gaan. Wekenlang heb ik gewacht, tot mijn vrouw ongeduldig werd. Ik moest wel gaan kiezen. Ik had al zoveel clubs afgezegd en had ook een jong gezin. Mijn vrouw had Nederland ondertussen wel gezien. We kozen dus voor PAOK. Griekenland, grote club, lekker weer. Nou, dat was geen slimme keuze. Net toen ik naar Griekenland vertrok, ging Koevermans. Alsnog.'
Tekst gaat verder onder de video.
'PAOK was echt een gigantische club. Dat publiek was niet normaal. Vuurwerk, knallen, geluid. Soms leek het wel een vuurzee achter het doel. We hadden geen slim elftal, integendeel. Het voetbal was matig, tactisch slecht. Theodoris Zagorakis had me gehaald. Hij was net gestopt als speler en voorzitter geworden. Zo’n grote speler, het leek me wel wat. Hij was als aanvoerder Europees kampioen met Griekenland geworden. Zagourakis zou de club wel omhoog gaan trekken. Het was niet zo’n beruchte Griekse voorzitter die met een pistool de kleedkamer in komt.'
'Alleen geld bleek een issue. Het kwam namelijk nooit. Dan kreeg je een weeksalaris, dan een maand niets, dan twee weken… En op gegeven moment kregen we helemaal geen geld meer. Ik had op dat moment een jong gezin, ik kon dat niet hebben. Fernando Santos, die later met Portugal Europees kampioen werd, was trainer. Ik ben op hem afgestapt en heb gezegd dat ik weg wilde. Ik had nog een tweejarig contract, maar dat kon me gestolen worden. Santos snapte het en heeft alles voor me geregeld. Ook al was ik zijn topscorer.'
'Ik kwam terug in eigen land met als grote doel het WK. Ik wilde me in de kijker spelen. Toen de selectie bekendgemaakt zou worden, was ik twee keer op rij kampioen geworden met Supersport. Ik speelde heel goed en was genomineerd als beste speler van de competitie. De eerste wedstrijd die ik speelde nadat ik terugkwam, zaten er misschien duizend mensen. Twee jaar later speelden we voor dertigduizend mensen de kwartfinale van het bekertoernooi. Ik kan er nog steeds pissig om worden, want ik had opgeroepen moeten worden voor dat WK. Alleen gebeurde het niet. Daar zat een politieke agenda achter, daar ben ik zeker van.'
'Verslaving is een ziekte. Ik werd vaak boos, omdat ik dacht dat het onder controle was, maar dat is bij een verslaving helemaal niet het verhaal. Je kan het niet voor een ander oplossen. Juist de mensen die het dichtste bij staan, hebben de minste invloed. En van de ene op de andere dag werd ze niet wakker. Een bloedprop. Het is het ergste dat je mee kunt maken. De vrouw van wie je houdt, ligt roerloos naast je. En dan moet je dat aan je kinderen gaan vertellen. Het is een litteken op mijn ziel. Dat zal er altijd op blijven zitten. Alleen is het ook belangrijk om daarover te praten. Dit was mijn leven.'
'Ik praat er ook veel met de kinderen over. Alleen het is moeilijk om bij hen mijn verdriet kwijt te kunnen. Ik heb het gevoel dat ik voor hen altijd blij moet zijn. Je wil sterk zijn voor ze. Een voorbeeld zijn. Ze doen het weliswaar goed, maar ook zij blijven die pijn voelen. Het is een trauma. Ik ben heel trots op ze. Drie jaar geleden hebben we besloten om weg te gaan uit Zuid-Afrika. Het was mijn keuze, maar wel voor mijn kinderen. Ik wilde ze een toekomst bieden. Die zag ik in eigen land niet meer. We besloten naar Schotland te gaan, naar Edinburgh. Daar woonde de familie van mijn vrouw.'
'De aanleiding is de toenemende criminaliteit in Zuid-Afrika. Ik was er zelf ook slachtoffer van. Ik stopte in Johannesburg bij een stoplicht. In het donker. Plots stonden er vijf mensen met pistolen op me gericht. Een brute overval. Mijn portemonnee, horloge, telefoon, alles werd afgenomen. Het was de eerste keer dat ik het meemaakte, maar mijn vrienden maakten het allemaal mee. Bij de een werd ingebroken, de ander werd beroofd. Ik kon niet meer zo leven. Mijn dochter is 21, mijn zoon 18. Als de kinderen op stap gingen, kon ik niet meer slapen. Als je dochter in Johannesburg rond rijdt, ben je in paniek.'
'Ik kwam dit jaar voor het eerst in vijftien jaar weer in Nederland. Eerst bij een reünie van NAC, daarna werd ik uitgenodigd bij voetbalfestival Bier & Ballen. Een van de eigenaren van de club financierde mijn komst. Plots zongen bijna duizend mensen mijn naam weer. Even was ik weer de voetballer. Ik werd gevierd en ik vond het geweldig. Ik was zolang weggeweest, maar ik besefte dat ik hield van het land, van de stad en van de mensen. Het was veel mooier dan mijn herinnering me voor hield. Misschien moet ik toch maar mijn papieren gaan halen. De voetballerij terug in. Misschien wel in Nederland.'
Tekst gaat verder onder de foto.
© Marco Magielse
Salmon met een NAC-supporter op de foto bij Bier & Ballen.
'Ik kon het gewoon niet opbrengen de afgelopen jaren. Alleen terug in Nederland besefte ik ineens: dit is wat ik kan, dit is wat ik mis. Ik mis het veld. Ik heb me ingeschreven voor een cursus als analist. Ik mis namelijk de grappen met de jongens, het presteren, de adrenaline. Ik heb altijd een goed oog voor talent gehad, maar de laatste zes jaar daar geen gebruik meer van gemaakt. Invloed uitoefenen op spelers, dat kan ik. Persoonlijkheden kan ik ook herkennen. Ik heb de laatste jaren mezelf voor de kinderen weggecijferd. Vanzelfsprekend, ik hou van ze. Alleen zij zijn op de goede weg. Het is tijd dat ik me op mezelf ga focussen. Dat ik mezelf terug ga vinden. Dat leerde ik in die drie dagen. Voor het eerst was ik weer echt gelukkig.'
Salmon verloor zes jaar geleden zijn vrouw. De liefde van zijn leven had een alcoholprobleem en lag op een ochtend dood naast hem. Sindsdien staat zijn leven in het teken van zijn kinderen. Mede daarom besloot hij, na een gewapende overval, te emigreren. Hij verliet noodgedwongen de voetballerij en is inmiddels een schoonmaakbedrijf begonnen in Schotland.
OPGROEIEN IN DE APARTHEID
Drie jaar was Salmon toen zijn ouders besloten Zimbabwe te verlaten. Direct zodra Robert Mugabe president wordt van het Afrikaanse land hebben ze door dat er weinig toekomst is te vinden in Harare, de hoofdstad. Later richt de dictator, die uiteindelijk 37 jaar de macht heeft, het land ten gronde. Familie Salmon is al lang en breed naar Zuid-Afrika vertrokken.'Ik was drie toen we vertrokken. Mijn vader was een Engelsman, mijn moeder een Schotse. In Zimbabwe bouwden ze aan hun toekomst. Tot Mugabe aan de macht kwam. Ze hadden het achteraf snel door, want die man heeft het hele land naar de klote geholpen. En hij bleef maar aan de macht. Tien, twintig, dertig jaar. Uiteindelijk lag het land op z’n gat. Op alle vlakken.'
'In Zuid-Afrika gebeurde later hetzelfde, vanwege het lange aanblijven van het ANC. De partij van Nelson Mandela, inderdaad. Toen hij aan de macht kwam, veranderde ook daar alles, maar juist ten goede. Toen ik als kind in het Zuid-Afrikaanse Durban opgroeide, had ik geen idee van de Apartheid. Ik merkte er niets van. Wij kwamen uit Zimbabwe, daar bestond dat niet. Ik leefde gewoon, ging voetballen op straat, met vriendjes. Ik kwam ook niet uit een traditionele boerenfamilie. Nee, mijn vader verkocht sproei-installaties, mijn moeder was receptioniste. Verschillen zag ik niet. Achteraf besef ik dat het anders zat. Bij de amateurclubs waren 95 procent van de voetballers blanke jongens.'
'Uiteraard, dat had te maken met de Apartheid. Op straat was soccer namelijk een sport van de zwarte jongens. Blanke mensen hadden tenslotte rugby. Terwijl de beste spelers op straat vaak een kleurtje hadden, ontbraken ze op de amateurclubs. Die clubs waren geweldig gestructureerd. De trainingen waren goed, de faciliteiten ook. De beste jeugdelftallen waren bijna voor honderd procent wit van huidskleur. Dat had te maken met racisme. Op het moment dat je bij de profs kwam, veranderde alles. Daar draaide het om geld, om premies, om winnen. Plots kwam je in een andere kleedkamer terecht.'
Glen Salmon, hier aan het woord op Bier & Ballen, kwam na vijftien jaar weer terug in Nederland.
DE STAP NAAR EUROPA
Salmon blijkt als tiener over talent te beschikken. Een goalgetter pur sang. Supersport United FC besluit de aanvaller te strikken. In Pretoria drukt de aanvaller zijn neus op het venster van de landelijke top. In 1999 leert Zuid-Afrika definitief kennen, als de spits in de bekerfinale tegen topclub Kaizer Chiefs, de grootste club van het land, de winnende treffer maakt. Oud-international Theo de Jong zit op de tribune in opdracht van NAC-trainer Ronald Spelbos. De WK-finalist van 1974 heeft meteen genoeg gezien.'Tijdens die finale kon je niet praten. Door het geluid van de vuvuzela’s. Ik vond het niets, maar er zaten misschien wel honderdduizend mensen. En ik schoot raak. Theo was aan het scouten in Afrika en ik was op dat moment al jeugdinternational. Na de wedstrijd kwam hij naar me toe. Of ik een proefperiode in Europa zag zitten? Ik? Een jongen uit Zuid-Afrika die naar Europa mag? Natuurlijk wilde ik dat. En de club was ook hartstikke trots. Dat was mijn geluk, want veel clubs in Zuid-Afrika houden hun talenten tegen. Die zeggen gewoon dat je niet mag gaan. Alleen Supersport steunde me juist. Dat voelde geweldig.'
'Toen ik bij NAC op proef ging, ging er eigenlijk heel veel mis. Ik was een doelgerichte speler, maar ik liep veel te veel. Het was de drang om me te bewijzen. Ik gaf alles, maar was dom en naïef. Toch keek de club daar doorheen. Ze zagen kwaliteit. Ik moest nog heel veel leren als speler, maar ik kreeg een paar belangrijke mentoren om me heen. Alfred Schreuder was een leermeester, Earnest Stewart en Ton Lokhoff ook, ik leerde iedere dag. En dat was ook nodig, want anders zat ik zo weer in het vliegtuig naar Zuid-Afrika.'
'Ik heb veel geluk gehad. Toen ik tekende bij NAC, speelden ze nog in de Eredivisie. Ik moest het seizoen afmaken en prompt degradeerde de club. Alleen we kregen een selectie met allemaal jonge gasten. We gingen naar de club, bleven hangen, legden een kaartje en gingen daarna lekker door de stad struinen. En vaak gingen we bij elkaar eten. Toen ik naar Nederland kwam, maakte ik mijn geld op aan bellen naar Zuid-Afrika. Niet omdat ik heimwee had, maar ik kende alleen maar de braai. Op de BBQ kon ik aan het werk, maar zodra ik spaghetti moest koken, belde ik mijn moeder. Net zolang tot ze zei dat de pasta al dente was.'
'Iedereen kent Breda ook. Na de wedstrijd was het altijd feest. Eerst in het stadion, daarna vaak in de stad. De mensen waren warm, gecharmeerd van het feit dat ik hard werkte. Dan kreeg je een biertje en maakte je een praatje. Ze vonden dat mooi, dat paste bij de mensen in Breda. Overal waar ik kwam, werd ik geholpen. Dat was mijn geluk. Ik weet nog dat ik mijn eerste wedstrijd speelde. Ik was zo nerveus, voor die zestienduizend mensen. Iedere foute aanname, iedere verkeerde pass, je hoorde de mensen morren. Maar toen ik voorbij dat punt was, ging ik beter spelen. In mijn eerste jaar werden we kampioen van de Eerste Divisie. Ik maakte zestien doelpunten. Ik ben in alle kroegen van de stad op de schouders genomen.'
Tekst gaat verder onder de foto.
'Als jongen uit een land als Zuid-Afrika, waar de opleiding niet geweldig is, voel je je altijd minder dan de Nederlanders. Ik moest veel leren, maar had andere kwaliteiten. Toen de mensen dat doorkregen, merkte ik dat. Ik kreeg vertrouwen, ging vliegen en scoren. En toen gingen ze mijn naam scanderen. Glennie, Glennie, Glennie Salmon, galmde dan door het stadion. Een jongen uit Durban, op handen gedragen in Nederland. Dat gaf zo’n gelukzalig gevoel. Toen mijn ouders kwamen kijken en het hoorden, waren ze trots. Samen waren we emotioneel. Ik was een van die gelukkige jongens die zijn grote droom waar mocht maken.'
'Toen Henk ten Cate kwam, veranderde alles bij NAC. Hij was heel erg fel. Ook vooral heel erg op mij. Dat betekende dat hij iets in je zag, zeiden mensen me later. Alleen ik begreep het niet helemaal. Ik was die directheid niet gewend. Eigenlijk was ik gewoon geïntimideerd door hem. Ik wilde plezier in mijn vak hebben, maar soms was het vooral keihard. Toen gaf het me geen prettig gevoel. Achteraf snapte ik het pas beter. Ik leerde dat we ook een serieus vak aan het uitoefenen waren. Er moest gepresteerd worden. En bovenal werd ik een betere speler. Alleen mijn plezier verdween.'
Tekst gaat verder onder de video.
RON JANS, LUIS SUÁREZ, LOUIS VAN GAAL EN THEODOROS ZAGORAKIS
Salmon besluit na een misverstand te vertrekken bij NAC. FC Groningen is de volgende stop. En na een dramatische start gaat het plots crescendo. Hij ontmoet Ron Jans, het tegenbeeld van Ten Cate, en ziet in Luís Suárez de geboorte van een wereldster. Louis van Gaal is fan van Salmon, terwijl een transfer naar PAOK Saloniki uitloopt op een deceptie.'FC Groningen was een misverstand. Ik werd geïnformeerd dat Ten Cate een nieuwe spits zocht en er ook nog flink voor wilde betalen. Toen kelderde mijn vertrouwen. Ineens kwam Groningen langs. Toen heb ik maar gewoon ja gezegd. Alleen achteraf bleek dat NAC helemaal niet van me af wilde. Ik kwam toen terecht bij een club die wilde groeien. De Euroborg werd gebouwd en de verhalen waren goed. Alleen na acht competitiewedstrijden hadden we één punt. Ik was ook nog eens met een blessure begonnen. Ondertussen werd trainer Dwight Lodeweges ontslagen.'
'Op dat moment veranderde ik als speler. Ik scoorde in de Eredivisie weinig en besefte dat ik dus meer moest bieden dan doelpunten. Ik werd minder egoïstisch en meer een aanspeelpunt. Toen kwam Ron Jans om ons uit de shit te halen. Wat een man. Ongelofelijk. Zo’n goed mens. Als hij wat vroeg, wilde hij het ook écht weten. Hij deed alles om het iedere werknemer van de club behaaglijk te maken. En ook voor de families. Als je vrouw jarig was, bracht Ron een cadeau mee. Dan kwam je thuis en had je voor je vrouw een cadeau namens de trainer. Dat was mooi, dat kende ik ook niet. Vergeet alleen niet: de balans was uitstekend. Als Ron zag dat er iets niet goed ging, kon hij ontzettend goed benoemen dat het klote was.'
Tekst gaat verder onder de foto.
'Eigenlijk vanaf de entree van Ron ging alles goed bij FC Groningen. We haalden Europees voetbal en in de Euroborg voelden we ons zelfs onoverwinnelijk. Ik vormde een stabiel koppel met Erik Nevland. En toen kwam daar plots een andere aanvaller binnen. Beetje babyvet, grote mond. Alleen, hij had iets speciaals. Achttien jaar, maar je snapte het al wel. Dat werd een grote. Als wij een uitlooptraining hadden, zag je hem tekeer gaan in de partij met de wissels. Een beest, trainend als een gek. Zo gretig. Toen ik in een Europese wedstrijd tegen Partizan Belgrado geblesseerd raakte, wist ik het wel. Luis Suárez kwam mijn plekje overnemen. Hij scoorde meteen.'
'Nadat Suárez een geweldig jaar had gehad, wilde ik een transfer maken. AZ klopte aan. Ze boden me een geweldig contract aan. Ik zei volmondig ja. Er was één maar, want Danny Koevermans moest nog even verkocht worden. Louis van Gaal was van me overtuigd. Hij wilde me per se hebben, zei hij. Met zo’n toptrainer werken, dat wilde ik meemaken. Toen ik even daarvoor met de beloften tegen Jong AZ had gespeeld, was hij nog voorbij gelopen. Assistent-trainer Martin Haar had me aangesproken. Of ik interesse had? Louis passeerde even later en zei: Salmon, wat heb jij ongelofelijk slecht gespeeld zeg. Pats, boem. Dat was zijn manier om te laten merken dat hij me wilde. Ik wilde heel graag. Het voelde alsof ik de loterij had gewonnen.'
'PSV wilde Koevermans kopen, maar AZ wilde hem alleen naar het buitenland laten gaan. Wekenlang heb ik gewacht, tot mijn vrouw ongeduldig werd. Ik moest wel gaan kiezen. Ik had al zoveel clubs afgezegd en had ook een jong gezin. Mijn vrouw had Nederland ondertussen wel gezien. We kozen dus voor PAOK. Griekenland, grote club, lekker weer. Nou, dat was geen slimme keuze. Net toen ik naar Griekenland vertrok, ging Koevermans. Alsnog.'
Tekst gaat verder onder de video.
'PAOK was echt een gigantische club. Dat publiek was niet normaal. Vuurwerk, knallen, geluid. Soms leek het wel een vuurzee achter het doel. We hadden geen slim elftal, integendeel. Het voetbal was matig, tactisch slecht. Theodoris Zagorakis had me gehaald. Hij was net gestopt als speler en voorzitter geworden. Zo’n grote speler, het leek me wel wat. Hij was als aanvoerder Europees kampioen met Griekenland geworden. Zagourakis zou de club wel omhoog gaan trekken. Het was niet zo’n beruchte Griekse voorzitter die met een pistool de kleedkamer in komt.'
'Alleen geld bleek een issue. Het kwam namelijk nooit. Dan kreeg je een weeksalaris, dan een maand niets, dan twee weken… En op gegeven moment kregen we helemaal geen geld meer. Ik had op dat moment een jong gezin, ik kon dat niet hebben. Fernando Santos, die later met Portugal Europees kampioen werd, was trainer. Ik ben op hem afgestapt en heb gezegd dat ik weg wilde. Ik had nog een tweejarig contract, maar dat kon me gestolen worden. Santos snapte het en heeft alles voor me geregeld. Ook al was ik zijn topscorer.'
FAMILIE-DRAMA, EEN BRUTE OVERVAL EN EMIGRATIE
Salmon besluit om terug te keren naar huis. Terug naar Supersport United FC. Met als doel: het WK in eigen land. Daarnaast denkt hij aan de lange termijn en heeft de Zuid-Afrikaanse topclub een baan voor na zijn carrière in het verschiet liggen. Wat volgt is een periode vol persoonlijk leed.'Ik kwam terug in eigen land met als grote doel het WK. Ik wilde me in de kijker spelen. Toen de selectie bekendgemaakt zou worden, was ik twee keer op rij kampioen geworden met Supersport. Ik speelde heel goed en was genomineerd als beste speler van de competitie. De eerste wedstrijd die ik speelde nadat ik terugkwam, zaten er misschien duizend mensen. Twee jaar later speelden we voor dertigduizend mensen de kwartfinale van het bekertoernooi. Ik kan er nog steeds pissig om worden, want ik had opgeroepen moeten worden voor dat WK. Alleen gebeurde het niet. Daar zat een politieke agenda achter, daar ben ik zeker van.'
'Ik werd later hoofd van de jeugdacademie van Bidwest Wits FC in Johannesburg. En ik ging de beloften trainen. De club bestaat niet meer. Hij is verkocht aan iemand anders. Die heeft de club verhuisd naar Polokwane. We waren druk bezig aan een plan en ontwikkelden veel talentvolle jeugdspelers. Tot ik plots in een zwarte periode terechtkwam. In 2017 overleed mijn vrouw. Plots, maar toch niet onverwachts. Ze had suikerziekte en bovenal een alcoholprobleem. Als ik terugkwam van de club was het afwachten hoe de stemming thuis was.'
'Verslaving is een ziekte. Ik werd vaak boos, omdat ik dacht dat het onder controle was, maar dat is bij een verslaving helemaal niet het verhaal. Je kan het niet voor een ander oplossen. Juist de mensen die het dichtste bij staan, hebben de minste invloed. En van de ene op de andere dag werd ze niet wakker. Een bloedprop. Het is het ergste dat je mee kunt maken. De vrouw van wie je houdt, ligt roerloos naast je. En dan moet je dat aan je kinderen gaan vertellen. Het is een litteken op mijn ziel. Dat zal er altijd op blijven zitten. Alleen is het ook belangrijk om daarover te praten. Dit was mijn leven.'
'Ik praat er ook veel met de kinderen over. Alleen het is moeilijk om bij hen mijn verdriet kwijt te kunnen. Ik heb het gevoel dat ik voor hen altijd blij moet zijn. Je wil sterk zijn voor ze. Een voorbeeld zijn. Ze doen het weliswaar goed, maar ook zij blijven die pijn voelen. Het is een trauma. Ik ben heel trots op ze. Drie jaar geleden hebben we besloten om weg te gaan uit Zuid-Afrika. Het was mijn keuze, maar wel voor mijn kinderen. Ik wilde ze een toekomst bieden. Die zag ik in eigen land niet meer. We besloten naar Schotland te gaan, naar Edinburgh. Daar woonde de familie van mijn vrouw.'
'De aanleiding is de toenemende criminaliteit in Zuid-Afrika. Ik was er zelf ook slachtoffer van. Ik stopte in Johannesburg bij een stoplicht. In het donker. Plots stonden er vijf mensen met pistolen op me gericht. Een brute overval. Mijn portemonnee, horloge, telefoon, alles werd afgenomen. Het was de eerste keer dat ik het meemaakte, maar mijn vrienden maakten het allemaal mee. Bij de een werd ingebroken, de ander werd beroofd. Ik kon niet meer zo leven. Mijn dochter is 21, mijn zoon 18. Als de kinderen op stap gingen, kon ik niet meer slapen. Als je dochter in Johannesburg rond rijdt, ben je in paniek.'
DE ZOEKTOCHT NAAR LEVENSGELUK
In Schotland probeert Salmon met zijn kinderen de draad van het leven op te pakken. Zes jaar na het verlies van zijn vrouw is de pijn nog altijd niet verteerd. Ook vinden ze maar moeilijk hun draai. De vroeger nog gevierde Eredivisie-spits zoekt wanhopig naar zijn levensgeluk. Ver weg van Zimbabwe, waar hij geboren werd.'Ik heb een schoonmaakbedrijf geopend. Alleen ligt mijn hart daar ook niet. Ik ben een Zuid-Afrikaan. Ik wil braaien. Als ik een biefstuk maak, moet-ie op de BBQ. Ik heb er twee, een met kool en een met gas. Als ik daar dan achter sta, voel ik me even thuis. Dan ruik ik het vlees en verbeeld ik me het prachtige land. Tot ik het vlees ga eten. Het is dramatisch, je komt er niet doorheen. Ongelofelijk. Als je dan in Zuid-Afrika woont, denk je dat er van alles niet goed is. Alleen sommige dingen zijn wel degelijk goed.'
'Ik kwam dit jaar voor het eerst in vijftien jaar weer in Nederland. Eerst bij een reünie van NAC, daarna werd ik uitgenodigd bij voetbalfestival Bier & Ballen. Een van de eigenaren van de club financierde mijn komst. Plots zongen bijna duizend mensen mijn naam weer. Even was ik weer de voetballer. Ik werd gevierd en ik vond het geweldig. Ik was zolang weggeweest, maar ik besefte dat ik hield van het land, van de stad en van de mensen. Het was veel mooier dan mijn herinnering me voor hield. Misschien moet ik toch maar mijn papieren gaan halen. De voetballerij terug in. Misschien wel in Nederland.'
Tekst gaat verder onder de foto.
Salmon met een NAC-supporter op de foto bij Bier & Ballen.
'Ik kon het gewoon niet opbrengen de afgelopen jaren. Alleen terug in Nederland besefte ik ineens: dit is wat ik kan, dit is wat ik mis. Ik mis het veld. Ik heb me ingeschreven voor een cursus als analist. Ik mis namelijk de grappen met de jongens, het presteren, de adrenaline. Ik heb altijd een goed oog voor talent gehad, maar de laatste zes jaar daar geen gebruik meer van gemaakt. Invloed uitoefenen op spelers, dat kan ik. Persoonlijkheden kan ik ook herkennen. Ik heb de laatste jaren mezelf voor de kinderen weggecijferd. Vanzelfsprekend, ik hou van ze. Alleen zij zijn op de goede weg. Het is tijd dat ik me op mezelf ga focussen. Dat ik mezelf terug ga vinden. Dat leerde ik in die drie dagen. Voor het eerst was ik weer echt gelukkig.'
Abubakari
Well-known member
Een bruine ster zeker.
RPCdorf?
