Miedema vindt rust in Schotse natuur en eet nu zelfs ingewanden van schaap
Natuurlijk mist Vivianne Miedema (23), topscorer aller tijden van de Oranje Leeuwinnen, het voetbal gruwelijk. Maar in de stilte van Schotland komt ze ook tot rust. Een gesprek over de natuur, haar Schotse accent en de toekomst van vrouwenvoetbal. ,,Tien jaar terug was dit funest geweest. Nu niet.’’
Het seizoen is formeel nog niet afgelopen, maar Vivianne Miedema is al door de BBC verkozen tot speelster van het jaar in Engeland. Als we de spits van Oranje en Arsenal spreken zijn de nominaties voor die prijs nét binnen, maar dat nieuws heeft ze nog niet eens tot zich genomen. Miedema zit deze weken sowieso veel minder op haar mobiele telefoon. Op sommige dagen begint het scrollen pas ’s avonds op bed. De dagen gaan, gek genoeg, hard zat. Ook zonder de behoefte om elk flintertje nieuws op zich te nemen en driftig door haar social media te struinen.
,,Ik ben nog nooit zoveel buiten geweest’’, zegt ze vanuit Guildtown, een Schots gehucht op ruim een uur rijden ten noorden van Glasgow. Ze woont daar met haar partner en Schots international Lisa Evans in het huis van haar schoonouders. Een oase van rust tussen de Schotse heuvels. ,,We wandelen veel. Dan ben je twee uur onderweg geweest en kom je letterlijk niemand tegen. De omgeving is schitterend, het uitgestrekte landschap, de rivier Tay. Kijk, ik zou niets liever willen dan het normale leven weer oppakken. Elke dag trainen, de spanning van de wedstrijden. Maar nu het toch zo is, doet de rust me ook wel goed. De afgelopen jaren heb ik amper zomervakantie gehad. Competitie en dan hup door met Oranje.’’
Hun stekje in ‘the middle of nowhere’ is in tijden van corona een veilige. In Schotland ligt het aantal besmettingen laag, zeker op het platteland. Hoe anders is dat in Londen, de plek waar de topscorer van Oranje normaal gesproken woont. Sterker, ze hadden er net een nieuw huis gekocht. ,,Dat staat leeg op ons te wachten. Heel maf en jammer. Maar ik ga niet klagen. Ik realiseer me heel goed dat veel mensen het veel zwaarder hebben dan ik.’’
Een aantal ploeggenoten bij Arsenal heeft corona onder de leden gehad. Bij een paar anderen is het virus nooit officieel vastgesteld, maar zij hadden wel de symptomen. Nu is iedereen bij de club weer gezond. ,,We zien elkaar elke maandag in zo’n videogesprek. Dat is vooral om te vragen hoe het met iedereen gaat. Veel nieuwe informatie krijgen we niet. De insteek is nog steeds om de competitie af te maken. Maar de vraag is natuurlijk hoe realistisch dat is. Er zijn sowieso veel vragen. Wat gaat de bond doen als we niet verder kunnen? Kijk, bij de mannen staat Liverpool zo ver voor. Bij ons is dat heel anders. Manchester City staat bovenaan, maar Chelsea heeft een wedstrijd minder gespeeld én minder verliespunten. Wij staan derde. Als dat de eindstand wordt, hebben wij geen Champions League. Ik ben heel benieuwd hoe dit allemaal opgelost wordt.’’
Voorlopig zit ze goed in Schotland. Al mist ze Londen en natuurlijk ook het fysieke contact met haar ouders en haar broertje Lars. ,,Hij voetbalt bij FC Den Bosch. De Nederlandse clubs zijn voorzichtig weer aan het trainen. Natuurlijk is het fijn om weer naar de club te gaan. Maar als topsporter heb je doelen nodig. Trainen om in wedstrijden top te zijn. Dat gevoel ontbreekt nu en dat is lastig. Ik probeer zo fit mogelijk te blijven. Dat lukt ook wel. We voetballen in de tuin, tennissen en we hebben een soort van eigen krachthonk.’’
Juist nu is er meer tijd voor andere dingen. Bijvoorbeeld voor haar werk als ambassadeur van War Child. ,,Ik heb rust in mijn kop. Dat is wel lekker zodat ik acties kan bedenken. Daar maak ik dan filmpjes van en plaats ik op mijn social media. Zo hoop ik Nederlandse kinderen te motiveren om geld in te zamelen voor War Child. Juist nu hebben die kids dat hartstikke hard nodig. Hopelijk kan ik inspireren. Ik vind het mooi om een handje te helpen. Er zijn zoveel meer dingen dan voetbal.’’
Maar toch. Deze coronacrisis gaat ook zijn sporen achterlaten in het vrouwenvoetbal. Een tak van sport die de afgelopen jaren juist zo groeide. ,,Daar maak ik me wel zorgen om ja. Clubs zullen moeten bezuinigen. Het is naïef om te denken dat er dan niet naar de vrouwentak wordt gekeken. Maar ik denk wel: als deze crisis tien jaar geleden was geweest, was het funest voor onze sport. Nu niet. Er ligt nu wel een bepaalde basis, die is stabieler dan ooit. Bij de ene club en in het ene land is die basis beter dan bij de andere club of het andere land. Ik ben blij dat ik bij Arsenal speel. Een club die al jaren bewijst dat ze het vrouwenvoetbal belangrijk vinden. Dat zit inmiddels diep in de club verankerd. Op dat vlak verwacht ik geen grote problemen.’’
Bovendien verlengde Miedema haar contract in Londen eind 2018. Ze ligt nog twee jaar vast bij Arsenal. Dat geeft ook een bepaalde rust. ,,Waar ik me ook zorgen om maak. Er zijn best veel meiden met een aflopend contract. Voor hen is deze tijd natuurlijk heel onzeker. Heb ik mijn laatste wedstrijd voor de club gespeeld? Waar ligt mijn toekomst? Moet ik al op zoek naar een nieuwe club? Lastige vragen in deze onzekere periode.’’
Toch wil Miedema het niet alleen van de zwarte kant bekijken. Veel liever niet zelfs. Tijdens één van die lange wandelingen door de Schotse heuvels dacht ze ook: ,,Er komt voorlopig geen groot toernooi aan, want het EK is verplaatst naar 2022 en de Olympische Spelen naar 2021. Dat is natuurlijk gewoon kloten, want die toernooien met Oranje zijn geweldig. Maar de andere kant is dat het clubvoetbal in het vrouwenvoetbal daardoor wel een boost kan krijgen. Zeker nu er straks zo veel behoefte is aan sport. Mensen kunnen niet wachten om weer een bal te zien rollen. Dit is ook het moment om daarvan te profiteren. Ik weet dat de UEFA daar ook mee bezig is. Neem onze Champions League. Daar valt qua aandacht nog heel veel winst te boeken.’’
Voorlopig is het alleen hopen op wedstrijden, op die spanning, op de goals. Dat gevoel waar Miedema voor leeft. Ja, ze mist het scoren. Ze mist de adrenaline, ze mist haar teamgenoten. Ze mist ook het spelen voor Oranje, de momenten met de andere internationals in Zeist. ,,Ik ben inmiddels aardig ‘verschotst’. Moet soms gewoon nadenken over Nederlandse woorden. Ik vind haggis (Schots gerecht met ingewanden van een schaap) en black pudding (bloedworst) inmiddels lekker. Maar geen zorgen hoor. Ik blijf altijd een trotse Nederlandse.’’
