Tuurlijk een werkgroep die meteen aan de slag gaat en niet gaat overleggen. Wat een vertrouwen. Werkgroepen zorgen altijd voor heel veel verandering.
Tegenwoordig heeft iedereen een urgentie dus dat zegt mij ook niet zo veel. Je gaat gewoon 650 woningen die er niet zijn onttrekken aan de sociale huurmarkt. Vervolgens maken we er een wedstrijdje van wie het zieligste verhaal heeft bij de verdeling. Een toetsing die helemaal niet te maken valt. Want waar kies je voor? Een tienermoeder die nergens naartoe kan? Een vader met kind die in scheiding ligt? Een dakloze die zijn leven op orde wil krijgen? Een Syrier gevlucht voor IS en Assad? Iemand van 18 die door een ontwrichte thuissituatie niet meer thuis kan wonen. Een zeer groot aantal van dit soort schrijnende gevallen valt buiten de boot.
Het ging letterlijk zo:
De Wethouder: "We willen verder in de geest van het Rotterdam Project. Hiervoor moet geld komen. De gemeente financiert mee, maar dat is niet genoeg. Dus we hebben ook andere financierders nodig".
Beau: "We zouden met een aantal bevlogen mensen de kar moeten gaan trekken. Mensen die ?cht bereid zijn om zich hier hard voor te maken. Die dag en nacht bereikbaar zijn. Ik doe mee".
De Wethouder: "Dat is een heel mooi aanbod, daar gaan we mee aan de slag".
Beau: "Alleen maken we er geen lange termijn project van. Fuck alle rapporten en andere onzin. Ik kan aanstaande maandag al, dan beginnen we. Patrick maakt een foto van ons om het te bewijzen".
De Wethouder: "Ik word hier heel enthousiast van!"
Dan kan je wel gaan zuurpruimen, maar wat wil je dan? Ik ken die wethouder ook via mijn werk en dat is gewoon een goede vent. Tuurlijk is het niet zaligmakend als zo'n vent op een avond als dit welwillend is, want je hebt altijd te maken met een systeemwereld. Maar feit is wel dat de urgentie om iets aan dit grote probleem te doen steeds breder gedragen wordt. En dat vind ik zeer positief.