Voor Aruba is de WK-droom over, het verloor met 0-5 van Haïti, terwijl het winst nodig had en dan nog een helpende hand van Curaçao in de laatste speelronde (a.s. dinsdag)
Dat had ik ook niet verwacht. Persoonlijk vind ik het wel leuk dat het tegenwoordig wat gemakkelijker is om voor het land waar je roots hebt liggen uit te komen. Zo speelt Aruba dezer dagen met veel Nederlandse amateurs, waaronder eentje van mijn lokale club RVVH.
Maar je ziet het overal; Suriname en Indonesië zijn natuurlijk bekende voorbeelden. Afrikaanse landen doen dat al veel langer, met name de voormalige Franse en Portugese koloniën hebben veel spelers die in Frankrijk of Portugal geboren zijn. Maar dat gebeurt ook steeds meer op andere continenten. In de CONCACAF heeft Haïti een aantal spelers uit Frankrijk erbij gekregen, bij Jamaica tegenwoordig heel veel Engelsen en ook bij de kleinere eilandjes uit de Caribben spelen Engelse voetballers met roots op die eilanden. In Azië hebben bijvoorbeeld Sri Lanka, Bangladesh en Pakistan spelers uit met name Engeland en Duitsland erbij, Palestina de nodige Zweden, Afghanistan overal en nergens vandaan waaronder een paar Nederlanders.
Het kan ook tever doorgeschieten uiteraard. Zo is dat bekend uit het verleden van Qatar en tegenwoordig doen de Emiraten en ook Cambodja dat met spelers die er net voetballen gelijk een paspoort van dat land geven. Het meeste bonte in mijn ogen maakt Maleisië het nu die heel actief spelers van over de hele wereld naturaliseert, de laatste maanden vooral random Zuid-Amerikanen en Spanjaarden. Ze proberen dat ook met Nederlanders, waaronder Mats Deijl, Ferdy Druijf en Zian Flemming. Ik geloof dat Druijf wel voor Maleisië wilde gaan voetballen. Eén van zijn oma's zou uit Maleisië komen.