Mijn vader diende in de Tweede Wereldoorlog als dienstplichtig kanonnenvoer onder de beroepsmilitair cq ijzervreter Wim Beltman. De Slag om de Grebbeberg. Later zou Wim Beltman furore maken als geestelijk vader van de voetbalschool cq het jeugdinternaat van Go Ahead aan de Vetkampstraat in Deventer.
Mijn autoritaire vader en Wim Beltman kregen destijds een 'klik' die hen geestverwanten voor het leven zou maken. Ik zag als jong ventje op schoot van Wim Beltman op de hoofdtribune van De Vrolijkheid een thuiswedstrijd van PEC in het gezelschap van mijn vader.
In 1968 zag ik met mijn vader en mijn broer Go Ahead vs Ajax (2-1) te midden van 24.000 toeschouwers. Kaartjes via de heer Wim Beltman.
Ik koester geen wrok en heb slechts minachting voor het gajes in beide uitvakken.
In mijn jeugd speelde ik bij de zaterdagclub ASC en vanaf D pupillen werd de strijd jegens de zondagclub SVD al tot onwerkelijke proporties omhoog getild.
Thuis kon je niet verliezen en uit nooit winnen. Hoe goed of slecht je speelde. Laat staan hoe vaak je een regulier doelpunt scoorde.
In de B jeugd kwam ik erachter dat het gewoon haat en nijd was van alle volwassenen van beide clubs.
Om een lang verhaal net iets korter te maken: Eijkelkamp speelde bij SVD en ik bij ASC. Toch konden we het goed met elkaar vinden en ik ging later regelmatig naar Deventer om hem te zien spelen.
Na 1 bezoek kon je al zien dat het gewoon een echt heel mooie club is.