Ik kan hem niet zien (ben geen abonnee van de Limburger, en ook de "incognito"-truc werkt niet). Kan jij hem kopiëren?
Vrouwenvoetbal roestvlek op Olympische Spelen; voortdurende worsteling met de bal langs topsportmeetlat leggen is volksverlakkerij
Vandaag om 07:07 door Patrick Delait
Na een moeizaam begin op de Olympische Spelen bivakkeert TeamNL op de medaillespiegel in de buurt van een top-10 klassering, de heilige doelstelling van NOC*NSF. Wie niet werd bejubeld in Tokio en daarna aan de Nederlandse talkshowtafels zijn de Oranje Leeuwinnen.
Als vicewereldkampioen was een medaille vooraf ingecalculeerd, maar na de met strafschoppen verloren kwartfinale tegen Amerika verdwenen de voetbalsters met betraande wangen van het toneel. Opvallend: na het echec tegen de Amerikanen ging het amper over het belabberde niveau dat het team van bondscoach Sarina Wiegman in Japan haalde. Nog minder ging het over het feit dat het vrouwenvoetbaltoernooi een roestvlek was te midden van alle olympische glans. Het is elke vier jaar weer een genot om het kruim van de mondiale topsport gedurende twee weken om de medailles te zien strijden. Het niveau is ongekend hoog en de spanning vaak om te snijden. Lang niet altijd vanzelfsprekend: mannen- en vrouwensport krijgt op de Spelen evenveel aandacht. En dan valt op dat de vrouwen als kijkspektakel geenszins onder hoeven te doen.
Karikatuur
Met één uitzondering: vrouwenvoetbal. Nederland-USA was van beide kanten een anderhalf uur durende anti-reclamespot. Dieptepunt was de invalbeurt van de Amerikaanse vedette Alex Morgan. De aanvalster, op leeftijd inmiddels, fungeerde een klein uur als lantaarnpaal. Elke keer als ze richting bal waggelde, trapte ze op haar adem; een gênante vertoning. Dat laatste gold eigenlijk voor alle wedstrijden die in Japan werden gespeeld. Landen als Zambia en China, tegenstanders van Oranje in de groepsfase, maakten van vrouwenvoetbal een karikatuur. Ook de zogeheten toplanden toonden zich allerminst vertegenwoordigers van een sport in ontwikkeling. De traagheid, besluiteloosheid en nooit ophoudende worsteling met de bal; het is een olympisch podium onwaardig. Quizvraag: waar krijgen vrouwelijke keepsters hun opleiding? Alleen met hun blunders vul je een kolderiek programma.
Miedema
Bij Oranje was er één speelster die zich onttrok aan de grauwe middelmaat: Vivianne Miedema. De aanvalster van De Leeuwinnen is twee klassen beter dan haar ploeggenoten. Zij heeft wel inzicht en balgevoel én is gezegend met een natuurlijke voetbalmotoriek. Ook Lieke Martens, in 2017 verkozen tot beste speelster van de wereld, kwam in Tokio nooit uit de schaduw van de verbeten Friezin. Sterker: door haar penaltymisser tegen Amerika ging Martens als antiheld naar huis. Het was ook zo’n beetje het laatste wat u van het olympische vrouwentoernooi vernomen zult hebben. Denk Oranje weg en de interesse voor vrouwenvoetbal is nihil. Dat laatste is begrijpelijk als je bedenkt dat het niveau bij Walram – Haslou hoger ligt.
Volksverlakkerij
Dat duizenden meisjes lid worden van een voetbalvereniging moeten we toejuichen. Ver weg van de schijnwerpers zal niemand het hen kwalijk nemen als ze een keer over een bal struikelen. Vrouwenvoetbal langs een topsportmeetlat leggen daarentegen is volksverlakkerij. Ook tijdens de Spelen werden we getrakteerd op uitgebreide analyses over speelsters die de grondbeginselen van hun sport nauwelijks beheersen. We hebben al 3x3 basketbal en 5x5 rugby. Als ik mag kiezen, introduceert het IOC op de Spelen van 2024 het 4x4 hockey; alles beter dan een nieuwe roestvlek.