Wat wilt ze dah?
- Onderwerp starter Bonehead
- Startdatum
Bonehead
Well-known member
Ter herinnering aan een Nijverdalse Heraclied
We schrijven eind vorige eeuw. Uw stukjesschrijvert was een tiener met passie voor voetbal. Ondanks de motoriek van een lantaarnpaal schopte ik tegen een bal, maar nog vaker tegen een tegenstander: Sorry!. Bloedfanatiek. Verliezen is geen optie want dan moest er eerst eentje over de boarding heen. Naast zelf op een zeer bescheiden niveau te voetballen en vooral uit te blinken in de derde helft was ik fanatiek supporter van voetballers waarvan ik verwachtte dat ze het beter konden dan mij. Ik legde de lat niet te hoog dus ik ging al zo’n tien jaar naar een betaald voetbal club uit de krochten van het landelijke bestel. Altijd mee met veel oudere buurjongens en dan voor een knaak de wedstrijd bezoeken en als er dan eens een zeldzaam resultaatje geboekt als een dorpsmongool in de hekken hangen.
We werden ouder en een maatje, die een jaar ouder is, kreeg zijn rijbewijs. Dat was het startsein om in een hele oude aftandse Renault 5 het hele land te doorkruisen om onze zwart-witte halfgoden fanatiek aan te moedigen. Vergeten glorie als De Langeleegte, Berg en Dal, De Luiten en Haarlemstadion. Overal gingen we naartoe. De awaysupport bij Heracles was toen niet groot. Altijd hetzelfde groepje. We kregen dan ook snel de bijnaam Nijverdalse Heraclieden. Want wij met z’n tweeën waren de enige Nijverdallers. Ondanks dat er tegenwoordig een ware volksverhuizing plaats vindt rond de wedstrijden van Heracles hebben wij tweeën nog steeds die geuzennaam en hebben wij het respect van volk wat de afdruk van het potje nog op de kont hebben staan.
Rond de eeuwwisseling veranderde er iets. Naast voetbal was bier drinken en kut roepen een hobby van mij. In een lokale vloerenleggers kroeg, waar meer dan regelmatig de barkrukken over het biljard vlogen, kwam ik in gesprek met een jongeman die net iets ouder was dan mij. Iemand met dezelfde hobby’s als mij. Feijenoord is een mooie club, maar we zoeken het dichter bij huis. In een mum van tijd werd er een grote Heraclesvlag opgehangen in de kroeg en doopten wij dit etablissement om in onze Heracleskroeg.
We woekerden elkaars fanatisme aan en gingen weer uitwedstrijden bezoeken. Ik was al decennia lid van een amateurclub en ik was maar wat trots dat ook hij bij mijn club ging voetballen. Ik was niet meer alleen tussen al die Ajax en Feijenoordaanhangers met een plukje rooien bij mijn club. Sportief gezien ging het met Heracles steeds beter. We verhuisden van de knusse Bornsestraat naar het kille Polmanstadion. Maar door deze verhuizing was er financieel zoveel meer mogelijk dat onder de filosofie van die rare deurwaarder veel betere spelers de weg naar Almelo vonden.
Vanuit de kelder van de Eerste Divisie stoomden we op naar de top van deze klasse. Onder beginnende trainer Gertjan Verbeek werd er uiterst vermakelijk voetbal gespeeld. Het was een genot om naar te kijken en meestal wonnen we ook nog eens. Mijn maatje Jacco werd onsterfelijk toen hij bij Cambuur een door boefjes gegooide straatklinker lachend wegkopte met de illustere woorden: Wat wilt ze dah! Jarenlang spraken Jacco en ik elkaar wekelijk bij het uitoefenen van onze gezamenlijke hobby: Voetbal, bier drinken en kut roepen. En of dat nu bij Heracles was, onze amateurclub of in de kroeg dat maakte niks uit.
Jacco spoorde mij altijd aan. Zo ook in maart 2004. De fanatieke supporters hadden een feestavond in de Rembrandthal in Almelo en Jacco zeurde mij de kop gek om ook mee te gaan. Dan gaan we toch lekker samen de trein en dan onwijs klieren en bier drinken. Maar ditmaal liet ik mij niet overhalen. Ik had al genoeg bier gehad en had gewoon geen zin om met de trein naar Almelo te gaan. Ik had geen zin. Geen zin in een feestje met Jacco.
Toen ik de ochtend daarna via een inbelmodem verbinding maakte met het internet stroomden de berichten binnen. Jacco is gisteravond tegen een trein aangelopen en ligt in coma in het ziekenhuis. Dit bericht sloeg in als een bom. Er volgden dagen van geen slaap en op dinsdagavond 23 maart 2004 gebeurde het onvermijdelijke: De stekker werd eruit getrokken en Jacco Jannink overleed op 29-jarige leeftijd. De dagen erna waren voor mij een rollercoaster. Ik heb een memoriam gemaakt die ik in de kantine van onze amateurclub heb afgespeeld. Ik ben op zondag naar de avondwake geweest waar de kerk uitpuilde. Op de crematie de dag erna stond met een grote groep Heraclessupporters buiten. Honderden namen afscheid van hem.
Tijdens het uitdragen werd het nummer Mad World van Michael Andrews ft Gary Jules gedraaid terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Nog steeds als ik dit nummer hoor barst ik in tranen uit. Hoewel ik wel weet dat het complete onzin is vraag ik mij ruim 21 jaar na dato nog steeds af hoe het was afgelopen als ik niet zo’n egoïstische lul was geweest en ik gewoon met hem naar dat feest was gegaan. Ik denk nog steeds zeer regelmatig aan hem hoewel mijn leven is veranderd en de plaats die Heracles nu inneemt niet meer zo groot is als toen.
Ik denk regelmatig terug aan al die mooie Heracles momenten van de afgelopen 21 jaar die hij heeft moeten missen en waar hij zo graag bij had willen zijn. De promoties, bekerfinale, Europees voetbal. Al die hoogtepunten van die bijna 125 jaar oude club die de laatste twee decennia zijn gebeurd. Wat wilt ze dah! Een uitspraak die bij het Heraclespubliek voort leeft. Sinds kort wordt er op Vak Q (fanatieke vak waar ook ik sta) regelmatig een lied aangeheven met deze tekst. Dan wordt het mij echt te zwaar. Dit is en blijft jouw oneliner. Die broekenpoepers van nu kennen jou niet en weten dat je het van jou komt. Wij van de oude garde wel en denken vol vreugde terug aan de tijd met jou. Dan pinken we een traantje weg. Wat wilt ze dah!
We schrijven eind vorige eeuw. Uw stukjesschrijvert was een tiener met passie voor voetbal. Ondanks de motoriek van een lantaarnpaal schopte ik tegen een bal, maar nog vaker tegen een tegenstander: Sorry!. Bloedfanatiek. Verliezen is geen optie want dan moest er eerst eentje over de boarding heen. Naast zelf op een zeer bescheiden niveau te voetballen en vooral uit te blinken in de derde helft was ik fanatiek supporter van voetballers waarvan ik verwachtte dat ze het beter konden dan mij. Ik legde de lat niet te hoog dus ik ging al zo’n tien jaar naar een betaald voetbal club uit de krochten van het landelijke bestel. Altijd mee met veel oudere buurjongens en dan voor een knaak de wedstrijd bezoeken en als er dan eens een zeldzaam resultaatje geboekt als een dorpsmongool in de hekken hangen.
We werden ouder en een maatje, die een jaar ouder is, kreeg zijn rijbewijs. Dat was het startsein om in een hele oude aftandse Renault 5 het hele land te doorkruisen om onze zwart-witte halfgoden fanatiek aan te moedigen. Vergeten glorie als De Langeleegte, Berg en Dal, De Luiten en Haarlemstadion. Overal gingen we naartoe. De awaysupport bij Heracles was toen niet groot. Altijd hetzelfde groepje. We kregen dan ook snel de bijnaam Nijverdalse Heraclieden. Want wij met z’n tweeën waren de enige Nijverdallers. Ondanks dat er tegenwoordig een ware volksverhuizing plaats vindt rond de wedstrijden van Heracles hebben wij tweeën nog steeds die geuzennaam en hebben wij het respect van volk wat de afdruk van het potje nog op de kont hebben staan.
Rond de eeuwwisseling veranderde er iets. Naast voetbal was bier drinken en kut roepen een hobby van mij. In een lokale vloerenleggers kroeg, waar meer dan regelmatig de barkrukken over het biljard vlogen, kwam ik in gesprek met een jongeman die net iets ouder was dan mij. Iemand met dezelfde hobby’s als mij. Feijenoord is een mooie club, maar we zoeken het dichter bij huis. In een mum van tijd werd er een grote Heraclesvlag opgehangen in de kroeg en doopten wij dit etablissement om in onze Heracleskroeg.
We woekerden elkaars fanatisme aan en gingen weer uitwedstrijden bezoeken. Ik was al decennia lid van een amateurclub en ik was maar wat trots dat ook hij bij mijn club ging voetballen. Ik was niet meer alleen tussen al die Ajax en Feijenoordaanhangers met een plukje rooien bij mijn club. Sportief gezien ging het met Heracles steeds beter. We verhuisden van de knusse Bornsestraat naar het kille Polmanstadion. Maar door deze verhuizing was er financieel zoveel meer mogelijk dat onder de filosofie van die rare deurwaarder veel betere spelers de weg naar Almelo vonden.
Vanuit de kelder van de Eerste Divisie stoomden we op naar de top van deze klasse. Onder beginnende trainer Gertjan Verbeek werd er uiterst vermakelijk voetbal gespeeld. Het was een genot om naar te kijken en meestal wonnen we ook nog eens. Mijn maatje Jacco werd onsterfelijk toen hij bij Cambuur een door boefjes gegooide straatklinker lachend wegkopte met de illustere woorden: Wat wilt ze dah! Jarenlang spraken Jacco en ik elkaar wekelijk bij het uitoefenen van onze gezamenlijke hobby: Voetbal, bier drinken en kut roepen. En of dat nu bij Heracles was, onze amateurclub of in de kroeg dat maakte niks uit.
Jacco spoorde mij altijd aan. Zo ook in maart 2004. De fanatieke supporters hadden een feestavond in de Rembrandthal in Almelo en Jacco zeurde mij de kop gek om ook mee te gaan. Dan gaan we toch lekker samen de trein en dan onwijs klieren en bier drinken. Maar ditmaal liet ik mij niet overhalen. Ik had al genoeg bier gehad en had gewoon geen zin om met de trein naar Almelo te gaan. Ik had geen zin. Geen zin in een feestje met Jacco.
Toen ik de ochtend daarna via een inbelmodem verbinding maakte met het internet stroomden de berichten binnen. Jacco is gisteravond tegen een trein aangelopen en ligt in coma in het ziekenhuis. Dit bericht sloeg in als een bom. Er volgden dagen van geen slaap en op dinsdagavond 23 maart 2004 gebeurde het onvermijdelijke: De stekker werd eruit getrokken en Jacco Jannink overleed op 29-jarige leeftijd. De dagen erna waren voor mij een rollercoaster. Ik heb een memoriam gemaakt die ik in de kantine van onze amateurclub heb afgespeeld. Ik ben op zondag naar de avondwake geweest waar de kerk uitpuilde. Op de crematie de dag erna stond met een grote groep Heraclessupporters buiten. Honderden namen afscheid van hem.
Tijdens het uitdragen werd het nummer Mad World van Michael Andrews ft Gary Jules gedraaid terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Nog steeds als ik dit nummer hoor barst ik in tranen uit. Hoewel ik wel weet dat het complete onzin is vraag ik mij ruim 21 jaar na dato nog steeds af hoe het was afgelopen als ik niet zo’n egoïstische lul was geweest en ik gewoon met hem naar dat feest was gegaan. Ik denk nog steeds zeer regelmatig aan hem hoewel mijn leven is veranderd en de plaats die Heracles nu inneemt niet meer zo groot is als toen.
Ik denk regelmatig terug aan al die mooie Heracles momenten van de afgelopen 21 jaar die hij heeft moeten missen en waar hij zo graag bij had willen zijn. De promoties, bekerfinale, Europees voetbal. Al die hoogtepunten van die bijna 125 jaar oude club die de laatste twee decennia zijn gebeurd. Wat wilt ze dah! Een uitspraak die bij het Heraclespubliek voort leeft. Sinds kort wordt er op Vak Q (fanatieke vak waar ook ik sta) regelmatig een lied aangeheven met deze tekst. Dan wordt het mij echt te zwaar. Dit is en blijft jouw oneliner. Die broekenpoepers van nu kennen jou niet en weten dat je het van jou komt. Wij van de oude garde wel en denken vol vreugde terug aan de tijd met jou. Dan pinken we een traantje weg. Wat wilt ze dah!
Bonehead
Well-known member
Het gaat vooral over kameraadschap. We zitten in hetzelfde schuitje. Ik zie Jacco nog zo naast mij staan tijfdens een wedstrijd tegen Emmen. Wat wilt dah! En hij kopt die klinker fictief weg. Een moordgozer. Ik ben nooit in die situatie geweest dat ik klinkers weg moest koppen, maar ik begreep hem wel.
Wat wilt ze dah!
Wat wilt ze dah!
gevegt
Well-known member
Weer heel herkenbaar. Vriendschap is voor het leven en ver daarna.
Bonehead
Well-known member
Ik vind vriendschappen heel moeilijk. Ik vind dat ik slecht ben in het onderhouden er van. Maar toch heb ik twee maten van de basisschool die ik nog wekelijks spreek. Heerlijk ouwe jongens, krentenbrood verhalen waar verder niemand iets mee kan. Dan doe ik het met mijn leeftijd eigenlijk nog niet zo slecht.
gevegt
Well-known member
Mijn ervaring met vriendschap is niet hoe vaak je elkaar spreekt, maar de intense en oprechtheid wanneer je elkaar weer ziet.
Maar dat is natuurlijk voor iedereen heel persoonlijk.