Elke woensdag, rond de lunch, komt een nieuwe aflevering van de podcast De Eerste De Beste online. Ik luister dan meestal onmiddellijk, wat onpraktisch is, want aan het eind van diezelfde middag loert wekelijks een deadline voor mijn nieuwscolumn (in de Volkskrant), zodat ik elke week de laatste artikelen over rampzalige actualiteiten als Gaza, vijandige drones en Caroline van der Plas lees, terwijl skyboxafficionADO Joop Buyt op mijn koptelefoon verhaalt over de mooie, rechte rug van Virgil van Dijk, NAC- en nierstenenspecialist Ferry de Bont het komende carnavalsseizoen voorbeschouwt, en de warmbloedige presentator Lars van Velsum een poging doet het wereldrecord ‘dus wat dat betreft’-zeggen te verbeteren – dat staat trouwens op naam van Wilfred Genee.
De Eerste De Beste gaat, kortom, een groot deel van de tijd niet over waar het over zou moeten gaan – de Keuken Kampioen Divisie – en dat is uitstekend. De Keuken Kampioen Divisie gaat zélf de grootste tijd niet eens over de Keuken Kampioen Divisie. De competitie wordt grotendeels bevolkt door spelers die in gedachten ergens anders zijn: de ene helft is jong en kijkt alvast over het seizoen heen, richting Eredivisie of ‘een buitenlands avontuur’, de andere helft van de spelers is al wat ouder, vol van desillusies, en brengt zijn wedstrijden door denkend aan hoe mooi het ooit was. De dagelijkse werkelijkheid – spelen in de op-een-na hoogste voetbaldivisie in Nederland – wordt door de meeste betrokkenen beschouwd als een komische vergissing van tijdelijke aard. Kijk naar het vrijdagse ‘schakelkanaaltsj’ op ESPN, of luister een paar keer naar het wekelijkse onderdeel Mystery Guest in De Eerste De Beste en hoor: relativering. Het was misschien ooit serieus, het wordt ooit misschien nog serieus, maar op dit moment is voetbal vooral iets om vrolijk van te worden.
Sport lijkt op die momenten haast geen wetenschap.
Je zou er bijna van gaan ontspannen.
Je ziet de gekste dingen in de Keuken Kampioen Divisie. Geregeld struikelt iemand over zijn eigen benen, waait een meeuw door het beeld of gooit een supporter uit protest tegen het gevoerde beleid een fiets op het veld. Slechts bij hoge uitzondering gebeurt er iets waarvoor je de herhaling nodig hebt om te begrijpen wat er heeft plaatsgevonden.
Zo zette ik een tijdje geleden op een verloren maandagavond ESPN aan, waar op dat moment de wedstrijd Jong FC Utrecht-SC Cambuur in volle gang was. Live. Het lijkt me voor niemand heilzaam om op maandagavond negentig minuten naar Jong FC Utrecht-SC Cambuur te kijken, maar eens in de zoveel tijd neemt de neiging tot bescheiden zelfsabotage de overhand. Dus bleef ik kijken.
Na een paar minuten gebeurde iets wat ik niet snapte. Het ene moment verkeerde de bal gevaarloos rond de middenlijn, het volgende moment lag hij in het Utrecht-doel. Pas in de herhaling zag ik wat er gebeurd was: een Cambuur-speler had de bal vanaf de middenlijn dwars door meerdere Utrecht-linies naar een medespeler gemikt, die hem zo in de goal kon schuiven. Het was een steekpass zoals je ze zelden ziet, behalve dan als je live naar Jong FC Utrecht-SC Cambuur kijkt, want een paar minuten later deed diezelfde Cambuur-speler praktisch hetzelfde nog eens. Het was een soort goocheltruc: in één klap werd het veld drie keer zo groot. Geen idee hoe zoiets werkt, het zal wel iets met spiegels zijn. Het zijn ballen die Iniesta in zijn tijd nogal eens gaf, en Michael Laudrup, en Mark Diemers, toevallig ook van Cambuur.
De speler heet Ichem Ferrah. Ik heb hem even opgezocht. Ferrah is negentien, hij wordt gehuurd van Lille, en in zijn kennismakingsinterview met Omrop Fryslân zei hij deze zomer krankzinnige dingen als ‘Mbappé en Lamine Yamal zijn allebei buitengewoon goede spelers’, ‘Ik laat anderen graag scoren en mag zelf ook graag scoren’ en ‘De Eiffeltoren is een heel mooi monument en gebouw’.
Afgelopen zaterdag, in een schitterende wedstrijd tegen Emmen (zonder ironie), lepelde Ferrah de bal van de zijkant in de verre hoek. Ook nu leek de ruimte pas te ontstaan zodra hij de bal raakte, alsof hij het innerlijke mechaniek van de wedstrijd met zijn voeten bestuurde. Het was een als doelpunt vermomde steekpass. En omdat het de Keuken Kampioen Divisie is, worden zijn acties nog niet ontdaan van hun magie, er komen nog geen analyses aan te pas die aantonen dat de brille van Ferrah wordt gestut door de incompetentie van de tegenstand, dat Ferrah wedstrijdsituaties leest, terwijl hij omringd wordt door voetbalanalfabeten. Nee, in de KKD is Ferrah nog gewoon een verschijnsel om vrolijk van te worden.
Hij woont samen met zijn broer, las ik. Ik stel me hen samen voor, op zaterdagmiddag na zo’n heerlijke wedstrijd, in een overvolle winkelstraat in Leeuwarden. Het ene moment sloffen ze naast elkaar, en het volgende moment staat Ichem aan de overkant voor een etalage. Niemand heeft gezien hoe hij het deed, daarvoor zal iemand nog een paar maal de herhaling moeten bekijken.
