Beste Henk,
Vanuit het niets stroomde mijn telefoon vandaag vol met berichten. Je begrijpt waar het over ging. Je vertrok. Na vijf jaren vol lief en leed hield je het voor gezien. En hoewel het, gezien de resultaten, niet als een verrassing kwam was ik toch verrast. Verrast omdat ik dacht dat jij als kapitein het zinkende schip niet zou gaan verlaten. In veertien maanden is het mooiste schip van de stad veranderd in een langzaam zinkende modderschuit. Met een onvermijdelijke ijsberg in zicht wist jij dat er maar ??n optie was: het schip verlaten in de hoop dat dat schip nog van koers kan veranderen. Je besluit doet pijn. Bij jou als trainer, maar ook bij mij als supporter. Want vijf jaar lang was jij het gezicht van Cambuur.
Jij hebt Cambuur uit het verdomhoekje gehaald. Zei ik vijf jaar geleden dat ik trots was op Cambuur, dan werd ik door mijn omgeving aangekeken alsof ik zei dat ik het liefst baby?s grill boven de barbecue om ze daarna met mijn blote handen op te peuzelen. Mensen zochten naar de verborgen camera of keken me simpelweg minachtend aan. Tegenwoordig kijkt niemand meer raar aan. En dat is ook jouw verdienste Henk. Je hebt Cambuur getransformeerd van het debiele broertje dat ? la Harry Potter maar beter niet onder het trapgat vandaan kan komen, in een zelfverzekerd persoon die de meest lekkere wijven om zijn vinger windt. Je maakte ons kampioen in een jaar waar mensen amper rekening durfden te houden met de play-offs. Jij zette Leonard Nienhuis in de goal, verloor nog een keertje van Almere City. Daarna was er echter geen houden meer aan. Jij, als knuffeltrainer, bezorgde ons euforische momenten die we lang niet meer hadden gevoeld. Waar we in 2000 degradeerden tegen Excelsior, daar promoveerden we nu tegen diezelfde club. De grijns die jij die dag opzette ging tijden lang niet meer van je gezicht. Bij mij, en vele supporters met mij, was de grijns ook met geen mogelijkheid van het gezicht te beitelen.
We mochten weer trots zijn op onze mooie club. En dat waren we ook. Ein-de-lijk speelden we weer Eredivisie. Eindelijk weer naar de topclubs, DKV en onderdeel zijn van Studio Sport en de FIFA-games. Zonder jou was dat niet gelukt. Na het kampioenschap schikte jij je weer in de rol van assistent, want jij weet dat niemand groter is dan de club. Als rechterhand van Dwight Lodeweges genoot je van Cambuur in de Eredivisie. Toen Lodeweges in zijn onmetelijke wijsheid besloot dat er ergens anders een mooie sportieve uitdaging was, nam jij het roer over. Henk de Jong was ineens trainer van een club in de Eredivisie. En dat deed je goed. Je hield Cambuur op het hoogte niveau en beleefde een fantastisch tweede seizoen. Vier punten tegen DKV, zes tegen FC Utrecht en Go Ahead Eagles. FC Groningen, Heracles, PEC, ADO en FC Dordrecht gingen huilend weer naar huis. Met twee vingers in de neus bleven we in de Eredivisie. Toch leek het elke transferperiode iets zwaarder te worden. Spelers vertrokken, de vervangers werden steeds minder.
De fundamenten van de ploeg werden weggekocht, bij de vervangers was meer dan eens betonrot te vinden. En van een stinkende drol kan zelfs de winnaar van Heel Holland Bakt geen lekkere taart meer maken. Verval was dan ook logisch. Klagen deed jij niet. Want Cambuur is geen Real Madrid en financieel is het ook geen top van de Primera Divisi?n. Je bleef roeien met de riemen die je had. Je genoot van de tijd op het veld, je spelers en de supporters. Maar het genieten werd op de tribunes steeds minder. Doelpunten vallen dit seizoen nog meer dan genoeg. Helaas volgt daarop verdomd weinig het Woanskip. Twee nederlagen tegen DKV, en een elftal dat zo vaak door de ondergrens zakte dat je je af ging vragen wat in hemelsnaam de ondergrens zou zijn. Cambuur blijft maar verliezen. De hete adem van De Graafschap hijgt ons inmiddels in de nek. En toen, midden in de nacht, wist jij het zeker. Cambuur maakte niet alleen de supporters ietwat ongelukkig, ook jij en de club maakten elkaar niet langer gelukkig. Na een zoveelste lamlendige partij was het voor jou klaar. Je zag het niet meer zitten en besloot op te stappen. Misschien is het het beste.
Precies dat wat je zegt als je je oude hond in laat slapen. ?Misschien is het het beste?. Een troostende gedachte om het onvermijdelijke te aanvaarden. Maar pijn doet het. Omdat jij ons zoveel mooie dingen hebt gebracht. Ik ga de mooie tijden niet vergeten. Hoe je met de schaal bij de Oldehove stond, altijd jezelf bleef, benaderbaar bleef voor supporters, je vuisten balde na een zoveelste overwinning in de Eredivisie. Maar ook hoe jij mijn vader verraste met een shirt toen hij 35 jaar bij de zaak was. Iets dat je gewoon moest doen, vond je zelf. Want Cambuur waren we met zijn allen. Cambuur gaat verder, jij gaat verder. Life goes on. Zeker in de voetbalwereld, waar de waan van de dag regeert. Nog ??n keer wil ik je bedanken voor alle mooie momenten bij Cambuur. Het waren prachtige jaren waarin je Cambuur zijn trots terug hebt gegeven. Henk, het ga je goed!
Wouter
- See more at:
http://www.suksawat.nl/#sthash.8LW2Hxq0.dpuf