En dan 25 t/m 1
25. ALABAMA SHAKES - Sound & Color
Alabama Shakes heeft Brittany Howard. Een frontvrouw met een machtige soulstem, die prima past in de rootsrock die de band maakt. Het verhaal wil dat Howard voor de doorbraak bijkluste als postbode. Ik zie haar al fietsen door de wijk, ondertussen vol vreugde zingend. De laatste brief is vermoedelijk al een tijd geleden bezorgd, tegenwoordig komt de fanmail haar kant op. Het debuut sloeg drie jaar geleden in als een bom, nu is er dan een opvolger. Goede plaat, maar in mijn ogen net iets minder dan de voorganger. Als een briefkaart die net niet voldoende is gefrankeerd.
Favoriete track: Don't Wanna Fight
24. SON LITTLE - Self Titled
Son Little doet op dit titelloze album hard zijn best om vooral niet in een hokje te worden gestopt. Soul vormt onmiskenbaar de rode draad binnen het geluid van de Amerikaanse singer-songwriter, maar invloeden uit blues, folk, funk en rock zijn nooit ver weg. Zelf ben ik er nog niet uit of ik nu vooral liefhebber ben van zijn rustigere nummers of juist de meer energieke songs. Tot dat moment geniet ik gewoon van de veelzijdigheid van dit plaatje.
Favoriete track: Go Blue Blood Red
23. TOBIAS JESSO JR. - Goon
Wat een fantastisch nummer is How Could You Babe?, de opener van dit album van Tobias Jesso Jr. De Canadese singer / songwriter etaleert op deze plaat duidelijk zijn kwaliteiten. De liefhebbers van Paul McCartney en Harry Nilsson moeten zeker eens kennis maken met Jesso Jr. Ambachtelijke popsongs met kop en staart, een 'seventiesfeel' en veelal opgebouwd vanachter de piano. Zeker drie tot vier nummers lenen zich er uitstekend voor om over een jaar of twintig gecoverd te worden door een bekende popzangeres, zoals voorbeeld Nilsson gebeurde. Aangename verrassing.
Favoriete track: How Could You Babe?
22. FRASER A. GORMAN - Slow Gum
Deze Australi?r is een maatje van de onvolprezen Courtney Barnett. Muzikaal kan hij zich lang meten met haar, al ontstijgt Courtney hem uiteindelijk toch. Gorman is duidelijk een liefhebber van Bob Dylan, want de invloed van deze grootmeester klinkt duidelijk door in de van een Americana- en folksausje voorziene songs. Gorman heeft een bepaalde nonchalance in zijn stem, die Slow Gum net boven de massa in het genre laat uitstijgen. Fijn album.
Favoriete track: Broken Hands
21. NATALIE PRASS - Self Titled
Natalie Prass is een Amerikaanse van nog geen dertig jaar, die achtergrondzangeres was bij Jenny Lewis. Dan weet je al een beetje in welke hoek je het moet zoeken. Ze heeft ook vaak naar Dusty Springfield geluisterd, vermoed ik. Keihard Dusty In Memphis aan, alleen in haar donkere kamer. Verdrietig, na weer een mislukte liefdesaffaire. Want het zit Prass zo te horen niet mee op relationeel gebied. Gelukkig kan ze er wel mooie nummers over maken, verrassend luchtige zelfs. Beetje jaren zeventig soms, qua sound. Niets mis mee.
Favoriete track: Why Don't You Believe In Me
20. DARWIN DEEZ - Double Down
Tijdens de laatste editie van de Velvet Music Night in Dordrecht was Darwin Deez de hoofdact. Hij zorgde in Bibelot voor een opmerkelijke show, inclusief rare dansjes en maffe verhalen tussendoor. Maar het waren toch vooral die ijzersterke songs die bleven hangen. Frontman Darwin Merwan Smith verstaat de kunst om nummers te schrijven die klinken alsof je ze al jaren kent. Nummers ook waarmee iets mis lijkt. Soms heb je het idee dat de zanglijn totaal niet aansluit bij de melodie. Daarmee zet Darwin Deez je wellicht op het verkeerde been, maar nooit buitenspel. Alles past namelijk uiteindelijk prima bij elkaar. Double Down is een nieuw hoofdstuk in een boeiend oeuvre.
Favoriete track: Bag Of Tricks
19. BILL WELLS & AIDAN MOFFAT - The Most Important Place In The World Is Home
Voorganger Everything's Getting Older bereikte een toppositie in mijn jaarlijst. De samenwerking tussen de getalenteerde muzikant Bill Wells en de notoire Schotse brombeer Aidan Moffat (ex-Arab Strap) leverde tal van fantastische songs op. Deze plaat gaat min of meer verder waar de vorige stopte, al is hij iets minder donker. Waar Moffat normaal verslag doet van stapavondjes in Schotland, die steevast eindigen in een kater of slechte one night stands, daar klinkt nu zo waar enige opgewektheid door. Vakwerk, zonder meer. En de mooie observaties blijven. Beter grijs haar dan geen haar, zegt Moffat ergens. George Clooney weet dat het waar is.
Favoriete track: The Unseen Man
18. JESSICA PRATT - On Your Own Love Again
Jessica Pratt moet haar dertigste verjaardag nog vieren, maar slaagt er desondanks al in om op dit album te klinken als een zeer volwassen vrouw, die tijdloze nummers maakt. Want wie dit folkpoppareltje beluistert, waant zich wellicht zo maar in de jaren zeventig. Waar dromerige dames hardop filosofeerden over een betere wereld, met een gitaar in hun hand en nog wat uit de hippietijd overgebleven bloemen in hun haar. Bijzonder album, dat doet vermoeden dat haar beste werk nog moet komen.
Favoriete track: Greycedes
17. ALLEN STONE - Radius
D? zomerplaat van dit jaar was ongetwijfeld Radius van Allen Stone, ook wel bekend als de 'hippie of soul'. Zijn stem bevindt zich ergens tussen Jamie Lidell en Stevie Wonder en zijn songs zijn perfect geschikt voor warme dagen. De zon komt als het ware door je speakers heen, de onbezorgdheid spat er van af. Je moet wel van steen zijn om Allen niet te kunnen waarderen!
Favoriete track: Upside
16. OUGHT - Sun Coming Down
De Canadese band Ought zorgde vorig jaar met More Than Any Other Day voor een van mijn favoriete platen van 2014. De broeierige sound, die vergelijkingen opriep met bands als Televison, The Feelies, Talking Heads en Velvet Underground, en de praatzang van Tim Beeler waren de sterkste punten. Nu is daar opvolger Sun Coming Down, waarop Ought hetzelfde rusteloze pad bewandelt. Nog altijd niet vernieuwend, maar nog steeds spannend en goed.
Favoriete track: Beautiful Blue Sky
15. JOANNA NEWSOM - Divers
Joanna Newsom, de harpiste met de hoge stem, maakte in 2006 haar meesterwerk met Ys. Daarvan ben ik nog steeds overtuigd, hoewel devote fans dwepen met driedubbelaar Have One On Me. Die duurde mij echter te lang en miste de sterke kanten van debuut The Milk-eyed Mender (liedjes) en dus Ys (sfeer). Met Divers keert Newsom weer wat terug naar haar beginperiode. Onbedoeld klinkt ze op dit behoorlijk toegankelijke album meer dan ooit als Kate Bush. Mooi, maar ook deze plaat kan uiteindelijk niet tippen aan mijn twee persoonlijke favorieten.
Favoriete track: Leaving The City
14. SLEAFORD MODS - Key Markets
Vorig jaar knalden Andrew Fearn en Jason Williamson met Divide And Exit de top tien van mijn jaarlijst in. De Engelsen bespraken het leven in Engeland anno 2014, vol venijn, humor, vuilbekkerij en beeldende beschrijvingen. Ruimten die naar pis stinken, dealers die te laat arriveren, alcohol, vrouwen; het kwam allemaal langs. Opvolger Key Markets kent dezelfde thematiek en opbouw, al durft Williamson het hier zelfs aan om een stukje te zingen. Het zelfvertrouwen is kennelijk gegroeid na die vorige plaat en ook Key Markets is weer een prima album geworden. Het blijven mijn favoriete Engelse boeventronies.
Favoriete track: Tarantula Deadly Cargo
13. ALGIERS - Self Titled
De multiculturele achtergrond van Algiers is terug te horen in de muziek die deze band maakt. Gospel, soul, rock en punk smelten hier samen in een aangename sound, die perfect past bij de intense voordracht van zanger Franklin James Fisher. Hij zou een overtuigende priester kunnen zijn, dat is zeker. Luisteren naar Algiers is bijna een popquiz, zoveel invloeden hoor je terug. Is het een overstuurde Motown-groep of juist een tot inkeer gekomen punkgezelschap? Algiers is het allemaal en het is voortdurend de vraag wanneer ze welk jasje aantrekken. Intrigerend werkstuk.
Favoriete track: Games
12. HOOTON TENNIS CLUB - Highest Point In Cliff Town
Deze band komt uit de stad waar The Beatles hun oorsprong hebben. Dan verwacht je dus dat de sound van die band terugkeert in de muziek van Hooton Tennis Club, maar deze Engelsen hebben een heel andere insteek gekozen. Ze hebben zich laten inspireren door indiebands uit de Verenigde Staten, zoals Pavement en Sebadoh. Niet mis mee, zo blijkt op Highest Point In Cliff Town. Het ene na het andere prima liedje komt voorbij. Nog net geen game, set en match wellicht, maar de leukste tennisclub in Engeland vind je tegenwoordig niet meer op Wimbledon, maar in Liverpool.
Favoriete track: Kathleen Sat On The Arm Of Her Favourite Chair
11. RYAN ADAMS - 1989
Een stukgelopen relatie was voor Ryan Adams in het verleden aanleiding om obsessief te luisteren naar het werk van The Smiths. Er kwam vervolgens een absoluut meesterwerk uit voort. Heartbreaker, nog altijd met afstand mijn favoriete Adams-plaat. Toen zijn laatste relatie op de klippen liep, pakte Adams het bijna hetzelfde aan. Alleen, deze keer luisterde hij niet naar The Smiths, maar naar Taylor Swift. Het beviel hem kennelijk dusdanig goed, dat hij besloot om haar album 1989 van begin tot einde te coveren in zijn eigen stijl, Americana dus. De plaat leert ons dat Swift prima popnummers met een countryrandje in haar pen heeft. Adams gooit er vervolgens een sausje oprechte emotie overheen, waardoor je de songs ook echt voelt. Dat levert een prachtige plaat op.
Favoriete track: Style
10. COCOROSIE - Heartache City
CocoRosie debuteerde in 2004 met het fantastische La Maison De Mon R?ve. Vanaf dat moment heb ik een zwak voor de zussen Bianca en Sierra Casady. Muzikaal gezien voeren ze je graag mee in een haast na?eve droomwereld, waarin hun stemmen - de ??n stiekem zeer geschoold, de ander meer geschikt voor hiphop - zo schitterend om elkaar heen cirkelen. Invloeden uit tal van stijlen komen voorbij, terwijl de muzikale omlijsting vaak bijzonder is. Speeldoosjes, het geluid van rondbanjerende geiten en andere dieren; het past allemaal perfect. Op Heartache City keert CocoRosie terug naar de begintijd, al is het na?eve tintje wel verdwenen als je de teksten beluistert. Weer een geweldige plaat, dus ik haal hem maar weer van stal: Ik zou willen dat ik twee van zulke zusjes had.
Favoriete track: Lucky Clover
9. BENJAMIN CLEMENTINE - At Least For Now
Soms is het verhaal van een plaat al bijna te mooi om waar te zijn. Neem Benjamin Clementine. De legende wil dat hij als zwerver in Parijs leefde en zijn geld probeerde te verdienen door her en der op te treden. Van die weinige centen kocht hij een krakkemikkige gitaar en een keyboard, waarna hij zijn eigen songs begon te schrijven. Clementine werd ontdekt en leverde een prachtig album vol aangrijpende, veelal rond de piano opgebouwde muziek af. Zijn bijzondere stem, die in de categorie 'hate it or love it' valt, maakt het plaatje af. Won vervolgens ook nog even de Mercury Prize. Gelukkig is de muziek minstens zo mooi als het verhaal!
Favoriete track: London
8. DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG - Manon
De heren van De Jeugd Van Tegenwoordig brengen op deze plaat naar eigen zeggen een ode aan de vrouw. Maar dan wel op hun eigen manier, uiteraard. Op eerdere albums stonden altijd een aantal instant hits. Op Manon moet je daar wat langer naar zoeken, maar ze zijn er wel degelijk. Iets meer ge?nspireerd door R&B met foute seksteksten dan door hiphop geeft Manon per draaibeurt meer weg. Duidelijk geen one night stand, maar een dame waarvoor je meer moeite moet doen. Om haar vervolgens langer bij je te houden dan je wellicht verwacht had.
Favoriete track: Ik Was Een Klootzak
7. GRIMES - Art Angels
Claire Boucher maakte als Grimes furore met haar vorige plaat Visions. Neem Cocteau Twins als vertrekpunt en waaier vervolgens bijna alle denkbare muzikale kanten uit. Dan heb je ongeveer de sound van die plaat te pakken. Op Art Angels gebeurt ook weer van alles. Catchy powerpop, maar dan met heel veel aangename toeters en bellen. Rap, gitaarpop, elektro, vervreemdende geluiden... Maar altijd is het uiteindelijk Boucher zelf die terugkeert als stralend middelpunt. Intrigerend en indrukwekkend.
Favoriete track: Flesh Without Blood
6. ROOSBEEF - Kalf
Ooit had Roos Rebergen een hond. Die wilden de mensen wel aaien, maar ze spraken niet met haar. Vervelend, maar misschien wel begrijpelijk. Teksten en muziek van Roosbeefs eerste plaat deden immers vermoeden dat Roos een enigszins apart meisje is. Wel zeer getalenteerd, hetgeen ze op haar latere platen steeds weer liet horen. Kalf is weer een stap vooruit. Het heeft nog altijd die charmante, haast verbaasde speelsheid van vroeger, maar bevat ook songs die neigen naar het werk van pakweg Ellen Schoenaerts. Rauw, bijna theatraal, maar zeer aangrijpend. Mooiere kalveren zijn er dit jaar vast niet geboren!
Favoriete track: Raak Mij Aan
5. COURTNEY BARNETT - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
De Australische Courtney Barnett lijkt het type dat zich of snel stierlijk verveelt of gewoon lekker nonchalant doet waar ze zelf zin in heeft. Haar manier van zingen bevestigt dat beeld alleen maar en als je dan muzikaal ook nog een beetje put uit de hoek waar de slackers - ja, dat was de tijd van Pavement - van weleer zich bevonden, dan weet je genoeg. Dat alles doet Barnett verdraaid goed. De naam Liz Phair dringt zich ook af en toe op, maar bovenal is Barnett gewoon zichzelf: de maakster van een van de fijnere platen van dit jaar.
Favoriete track: Pedestrian At Best
4. DESTROYER - Poison Season
Je doet voorzichtig de deur van de nachtclub open. Het is er halfdonker, rook vult de ruimte. Je gaat zitten, bestelt een drankje en gluurt naar de dansende vrouwen. Dan Bejar, de creatieve man die ook altijd zo'n fijn stempel drukt op The New Pornographers, levert vervolgens de soundtrack die je verwacht in deze setting. Een beetje jaren tachtig, een kruising tussen Bowie en Springsteen. Meer nog dan voorganger Kaputt is dit een rockplaat voor volwassenen, ook qua teksten. Bejar is in topvorm en zou best wel eens zijn voorlopige meesterwerk afgeleverd kunnen hebben.
Favoriete track: Hell
3. DANIEL ROMANO - If I've Only One Time Askin'
Een man met een sigaret staart ons aan op de hoes. Hij heeft zijn handen om zijn been gevouwen, net onder de knie. Een cowboy, zouden kinderen vermoedelijk zeggen, zelfs zonder hoed. Niet gek gedacht, want Daniel Romano maakt alt. country met een pure sound. En dat doet hij heel goed. Romano is een verhalenverteller. Over mislukte liefdes, mannen die troost zoeken in bordelen, heimwee, verlangen en verdriet. Hij sluit af met een verstilde pianoballade. Op dat moment zit je al met een brok in de keel. Om de tranen te bedwingen is er weinig keus. Een glas, een sigaret of de repeatknop.
Favoriete track: Old Fires Die
2. RYLEY WALKER - Primrose Green
De beste folkplaat komt dit jaar uit de Verenigde Staten en is gemaakt door Ryley Walker. Ge?nspireerd door de psychedelische folk uit Engeland pakt Walker zijn gitaar, om vervolgens tien majestueuze songs te spelen. De namen Richard Thompson, Nick Drake, Tim Buckley, Van Morrison en, wat moderner, Jason Molina duiken beurtelings op. Ondersteund door een aantal muzikanten met een jazzachtergrond is de muzikale ondersteuning ook zeer gevarieerd te noemen. De jaren zestig en zeventig herleven dankzij deze twintiger, die aantoont dat folk anno 2015 nog springlevend is. Wereldplaat!
Favoriete track: Hide In The Roses
1. YOUNG FATHERS - White Men Are Black Men Too
De Schotten van Young Fathers wonnen vorig jaar verrassend de Mercury Prize. Met dit album bewijzen de heren dat dit meer dan terecht was. White Men Are Black Men Too is vooral een plaat die heel erg van nu is. Gejaagd, niet altijd direct de diepste geheimen prijsgevend en ontzettend gevarieerd. Elementen uit hiphop, rock, soul, pop, funk, electronica, R&B komen voorbij, terwijl de drie Schotten, waarvan twee met Afrikaanse roots, ook niet terugdeinzen om een stukje te croonen of als een heuse boyband een potje lieflijk te zingen. Een perfecte soundtrack voor het stadsleven anno 2015. Deze jonge vaders hebben een wolk van een baby afgeleverd, die niet genoeg gepamperd kan worden.
Favoriete track: Shame
